Vanuit Supervisie... De therapeut blokkeert het proces van werken op de grens van contact met zijn eigen angst Pre -contact kan doorgaan en doorgaan... Totdat de ontmoeting komt. Hoe kan ze ermee omgaan als het verlies van een dierbare zo traumatisch is, en de ervaring van verdriet nooit heeft plaatsgevonden en als een zware, vergeten last ligt... Nastya kan zich niet goed herinneren wat er toen met haar is gebeurd, er zijn een aantal jaren verstreken, maar ze heeft nog steeds niet gehuild om haar moeder, die al zes jaar dood is... Nu verlangt ze ernaar zichzelf te begrijpen, ze is geïnteresseerd om zichzelf beter te begrijpen, ze praat erover met enthousiasme, emotie, zelfs tevergeefs. En soms raakt het haar en 'zinkt ze naar de bodem', alsof ze in een moeras zit waar het eng is om er niet uit te komen... Ze is bang voor zulke veranderingen in haar emotionele toestand, maar het lijkt erop dat ze om de een of andere reden zelf veroorzaakt het, dan neemt het het over en begint het haar te bezitten.. - dit is heel eng.. De therapeut denkt al een paar sessies na over hoe hij een belangrijk onderwerp moet benaderen, wacht en denkt opnieuw: dat is alleen maar. Er zijn 3 bijeenkomsten geweest, dat het nog vroeg is, er niet genoeg vertrouwen is en dat het goed zou zijn om een ​​sterke werkalliantie te creëren voor het werken met verlieservaringen en dat de cliënt dringende onderwerpen heeft - echtscheiding, verhuizen... Dus zo is het is, maar onze therapeut begint te verstijven en beetje bij beetje naast de cliënt te verdwijnen, en dan tijdens het supervisiegesprek:... de therapeut vindt het echt niet leuk dat hij 'gestoord werd en uit huis werd gehaald' Barbaren! Ze onderzoeken hem en porren de slak met een stok!' - Oh, onze therapeut was boos tijdens de supervisie!... En zie, er gingen twee dagen voorbij. Therapie... En er gebeurde niets bijzonders tijdens de sessie, behalve dat de kwade energie van de therapeut de energie van het leven genereerde, waardoor de therapeut zichzelf realiseerde en presenteerde als levend in contact, zijn aannames en gedachten over angst deelde, gericht aan het onderwerp van de dood, over dat tussen hem en de cliënt, over zijn verlangen om voorzichtig te zijn in de omgang, niet om te haasten... - en enige vervreemding, spanning in het contact, werd vervangen door de vreugde van het ontmoeten, de levendige energie van de relatie tussen twee mensen, spontaniteit en interesse verschenen. Het leven heeft zich gemanifesteerd, door opwinding, schaamte, vragen en middelen, ga verder…