Er stond eens een wetenschappelijke expeditie op het punt naar het Amazone-oerwoud te gaan, 10 vierkante kilometer groot. waarvan de bossen wel 1.500 soorten bloemen, 750 verschillende soorten bomen, 125 soorten zoogdieren, 400 verschillende soorten vogels en talloze insecten en andere ongewervelde dieren kunnen bevatten. Het is in deze zone dat levende wezens worden gevonden die nog niet zijn bestudeerd. De expeditie vond slechts één ervaren gids. Maar tegelijkertijd merkten wetenschappers dat de gids analfabeet was. Hij kan niet lezen, schrijven, kent de Latijnse namen van planten en vogels niet, maar noemt ze op de manier van de plaatselijke aboriginals. Maar het onderscheidende kenmerk van de gids was dat hij door de hele jungle heen en weer liep. De professoren liepen deze afstanden alleen door boeken te lezen. En dus werd op een avond, toen een groep wetenschappers rond het vuur zat, een belangrijke professor in de zoölogie door een kleine slang in zijn teen gebeten. En de conducteur zag dit. Iedereen begon rond te rennen en te ruziën. Iemand haastte zich om het gif eruit te zuigen, iemand pakte een heet merk om de wond dicht te schroeien. De dirigent, zonder aarzeling. Hij pakte zijn kapmes en sneed het been van de professor af tot aan zijn kruis. De expeditie was geruïneerd en keerde terug. Ondanks het feit dat de gids iets probeerde uit te leggen, de naam van de slang noemde, werd hij veroordeeld en kreeg hij vijfentwintig jaar gevangenisstraf. Zeven jaar gingen voorbij en deze professor, die zijn been verloor, kwam per ongeluk een boek over de classificatie tegen van gifstoffen. Er stond dat het gif van de slang die hem beet binnen twaalf seconden doodt, tenzij je de bijtplaats afsnijdt en ongeveer de snelheid berekent waarmee het gif door het bloed beweegt. De wetenschapper was verbaasd. Plotseling besefte hij alles wat er was gebeurd. De gids redde zijn leven, maar in plaats van dankbaarheid zette hij hem achter de tralies en haatte hem zelfs hevig vanwege al zijn ‘gruweldaden’. Het kostte de professor nog eens drie jaar om beroep aan te tekenen, meerdere experimenten uit te voeren en te bewijzen dat de gids niet schuldig was. Precies tien jaar later werd de gids vrijgelaten. De professor begon deze man in tranen om vergeving te vragen. Waarop hij alleen maar nederig zei: “Dit is het lot van ervaren mensen, ik heb niets om je voor te vergeven.” Alleen een diep religieus persoon kan de fouten van andere mensen accepteren die hem schade berokkenen. Het beledigen van iemands ziel is hetzelfde als met je hoofd omhoog in de zon spugen. Hoeveel je ook spuugt, al het spugen komt op jou terecht.