Dus bij zulke kinderen ontstaan ​​in plaats van direct en spontaan gedrag, in plaats van een gouden, zorgeloze jeugd, vroege verantwoordelijke volwassenheid en verschillende psychologische, psychiatrische, somatische stoornissen terwijl hun ouders hun alcoholisme verbergen. En in plaats van liefde te voelen en liefde te leren, ontwikkelen ze in zichzelf slechts twee gevoelens: angst en medelijden. Als dit maar niet de rest van hun leven zou worden doorgegeven! Ik wil u graag herinneren aan de klassieke gelijkenis van Salomo. Haar sympathieën openbaarden zich precies in de context van wederzijdse afhankelijkheid. Twee vrouwen kwamen naar de wijze. Ze hielden één kind vast en elk beweerde dat het haar kind was. Salomo, die zag dat geen van beide zou toegeven, gaf opdracht het kind in twee delen te snijden en aan elke vrouw de helft. Zoals je weet weigerde de echte moeder de rol van moeder om het leven van het kind te redden. Ze gaf op wat haar echt toebehoorde om het leven van een kind te redden. Van wie hou je meer: ​​van kinderen, van jezelf, van je man, of van je heilige rol als Oefening van de Verlosser? Denk aan uw overtuiging die u helpt samen te leven met een alcoholist. Mijn kinderen en ik zullen bijvoorbeeld gelukkig worden als mijn man stopt met drinken. Ja, over tien jaar, als noch ik, noch de kinderen gezond zijn, zal mijn man stoppen met drinken en wij ook gelukkig worden. Ja, als ik zelf psychiatrische hulp nodig heb en de kinderen alcoholist worden, zal mijn man stoppen met drinken en zullen we een gelukkig leven leiden. Een zeer psychotherapeutische anekdote. Een man bestuurt een auto, alles is zichtbaar: de weg , de borden, de scheidingsstrook Het is een genot om te rijden. Maar opeens is het mistig, je ziet niets. Alle herkenningspunten zijn verdwenen. Het is eng om te gaan, maar het is noodzakelijk. Hij rijdt langzaam, is gespannen en zweet al. Plotseling zag hij de afmetingen van een andere auto voor hem. Hij was blij, ging zitten en het werd meteen gemakkelijker om te rijden. Hij ontspande zich en begon zelfs degene die voor hem reed uit te schelden en zei dat hij langzaam reed. Ik reed en reed, en zie, de koplampen verdwenen. Hij was boos en gespannen, maar hij ging verder. Plotseling was er een klap, een auto sprong eruit, de koplampen waren uit en er stond een man. ‘Waarom heb je de koplampen uitgedaan? Door jou heb ik mijn auto laten crashen!” “Dus ik dacht dat ik in mijn garage kon uitschakelen».