Van de auteur: Er is een reden waarom mensen juist op die momenten alleen blijven wanneer steun het meest nodig is. Het is belangrijk voor mij om over schaamte te schrijven en te praten. Wat er ook met je gebeurt, dit is geen reden om geïsoleerd te blijven van mensen en zonder hulp. Mijn eigen ervaring en de ervaring van cliënten laten zien dat het meest ondraaglijke bij het ervaren van de problemen van het leven schaamte en angst zijn. Schaamte over wat er gebeurt en angst voor afwijzing. Een irrationele angst, buiten elke bewuste controle, dat als je je naakt ziet in al je onbegrijpelijkheid en machteloosheid, in koppigheid, in angst, in je onvermogen om te doen wat je wilt, een belangrijk persoon je zal afwijzen. Misschien in woede, of misschien met een minachting Zijn lippen krullen en in stilte. Alleen al de gedachte hieraan berooft de kracht om te leven, schaamte en angst worden de drijvende krachten die acties beheersen. En het blijkt zo'n vicieuze cirkel te zijn: schaamte voor de situatie zelf en jezelf daarin lokt acties uit, die op hun beurt nieuwe aanvallen van schaamte veroorzaken enzovoort tot in het oneindige. Het lijkt mij dat de uitgang is waar de ingang is. Hehe... Weer zo'n saaie zin over niets, had ik gedacht als ik deze tekst had gelezen en niet had geschreven. Psychologische hulp is zo'n hulp en zo psychologisch. Ik zal proberen het niet in metaforen uit te leggen, maar in gewone menselijke taal. Het is belangrijk om jezelf te ontdekken aan het begin van een ronde van schaamte en verdriet. Waar we tegen onszelf zeiden: dit zou niet zo moeten zijn. Voor normale mensen gebeurt dit niet. Het is jammer dat je het zo hebt. Het is een schande om op jouw leeftijd in jouw situatie terecht te komen, met je geest, in je omgeving... En deze schaamte kan over alles heen groeien, maar het begin van de revolutie is de situatie waarin iemand zoiets tegen zichzelf zegt als de het volgende: je had gelijk moeten hebben: een partner kiezen, kinderen opvoeden, met superieuren praten, lesgeven, weten, kunnen... Dit is waar we dit labyrint van de Minotaurus betreden. Opnieuw was er een metafoor. Op hetzelfde punt, het begin van de draad die je uit het labyrint van schaamte zal leiden. Dit is de herkenning van wat is. Ja, je kunt in zo'n situatie terechtkomen. Ik ben hier. Ja, ik voel me slecht, gekwetst en beschaamd. Ik voel het. Ja, dit zijn moeilijke gevoelens en ik ben bang. Tegelijkertijd heb ik het recht om hier te zijn. Er is een recht om de situatie te verbeteren of te verslechteren. Ik ben hier, en hier zijn gaat over wat er met mij gebeurt, niet over wie ik ben. Ik en wat er nu met mij gebeurt, zijn niet hetzelfde Juist in momenten van diepe schaamte is het belangrijk om jezelf als beschaamd te accepteren. Dit zal een manifestatie zijn van die zeer oprechte liefde en vertrouwen in jezelf. Dit is gemakkelijk gezegd, maar uiterst moeilijk in de praktijk te brengen. Zichzelf schamen accepteren betekent immers een risico nemen. Neem het risico dat je eigen onvolkomenheden en onjuistheden zichtbaar worden. Dit gaat over jezelf toestaan ​​kwetsbaar te zijn. En er is ook de angst om de situatie te verergeren en te verpesten... Het beruchte ‘gezicht’ te verliezen. Maar zonder te leven en schaamte te accepteren, is er geen manier om met deze angst voor afwijzing te leven. Zonder je open te stellen voor jezelf, zonder jezelf te herkennen in verdriet en angst, is er geen manier om je recht te erkennen om te zijn wie je hier en nu bent. Geen recht op leven. De belangrijkste en meest naaste persoon, ik, wijst ons tenslotte af in schaamte en verdriet. Hij zegt precies die woorden tegen zichzelf die zo eng zijn om te horen.