Ik denk dat je de uitdrukking ‘je moet naar jezelf luisteren’ vaker hebt gehoord. En ze waren het zelfs met haar eens. En het lijkt erop dat het gemakkelijk is. Maar toen, alleen gelaten met jezelf, zuchtte een van jullie droevig en zei tegen jezelf: "Nou, dit klopt natuurlijk, maar hoe moeten we dat doen?" Hoe je deze vaardigheid überhaupt kunt verwerven en hoe je deze uiteindelijk nog kunt verwerven. Ieder mens heeft behoeften die worden omgezet in verlangens. Er zijn fysiologische behoeften: slaap, voedsel, water, uitscheiding, ademhaling. En soms denken we: “Ik wil slapen!” Dat wil zeggen: de behoefte veranderde in een verlangen, en het verlangen in een gedachte. Natuurlijk denkt zelden iemand: "Ik wil ademen", hoewel het in een benauwde kamer heel goed mogelijk is om zoiets als dit te denken. Een ander soort behoeften is spiritueel: communicatie, nieuwe informatie, zelfontwikkeling, liefde... Vandaar de verlangens: “Ik wil trouwen!” “Ik wil een interessante baan!”, “Ik wil een nieuwe jurk!”... Over het algemeen hebben mensen veel “wensen”. Maar niet iedereen hoort ze, deze ‘wensen’. Waarom is dit zo? De reden ligt in de regel diep: in de kindertijd komt het voor dat een kind opgroeit in een gezin waar de kansen heel, heel beperkt zijn. En het komt uiterst zelden voor dat ouders erin slagen aan de behoeften van hun kind te voldoen. Kijkend naar hoe slecht ouders leven, hoe ze zich letterlijk van zichzelf losmaken om het kind te geven wat het wil, kan het zijn dat hij zich gaat schamen voor zijn verlangens, en dan helemaal stopt met het voelen en realiseren ervan. Dat wil zeggen, dit mechanisme van 'jezelf horen' werkt niet meer. Of de ouders hebben het kind duidelijk gemaakt: jouw verlangens zijn niet belangrijk, mijn verlangens zijn belangrijk. Op een zomerdag lopen moeder en dochter bijvoorbeeld in het park. Het meisje zegt: "Mam, ik wil water." Moeder antwoordt: "Laten we ijs kopen?" Waarom ijs? Hoogstwaarschijnlijk wilde mijn moeder hem. Of ze wilde het toen ze klein was, maar het werd haar niet gegeven, dus reproduceert ze op deze manier haar kindersituatie. Maar het is onmogelijk om aan een kind uit te leggen waarom je, als je dorst hebt, ijs moet eten. Overigens leidt een dergelijke omgekeerde ‘vervulling’ van verlangens vaak tot de vervanging van echte verlangens door ‘nep’. En in dit geval kan de sluiting van het neurale circuit heel goed optreden: "Als je wilt drinken, eet dan!" En vanaf hier is het niet ver naar voedselverslaving. Niet alleen ouders kunnen hieraan deelnemen. Op school is het bijvoorbeeld, vooral in het begin, erg moeilijk om een ​​les van 45 minuten uit te zitten. Bovendien slapen de fysiologische behoeften niet. Het kind steekt zijn hand uit: "Mag ik naar buiten?" Leraar: “Nee. Er zijn nog 5 minuten tot het einde van de les, wees geduldig” of “Nu mis je een belangrijk onderwerp.” Dat wil zeggen: de wensen van de leraar gaan vóór mijn behoeften. En het kind gelooft volwassenen onvoorwaardelijk en schakelt geleidelijk het mechanisme 'zichzelf horen' uit. Maar het mechanisme van ‘anderen horen’ is perfect ingeschakeld. Een andere ‘gevaarlijke’ periode waarin het mechanisme van ‘zichzelf horen’ wordt uitgeschakeld, is de geboorte van een kind. Het hele leven, zonder voorbehoud, is gewijd aan de baby, zijn behoeften komen op de eerste plaats. Je moet hem voeden, in slaap brengen, vermaken, wassen, met hem wandelen, huiswerk met hem maken, hem uit het leger halen (grapje), een appartement kopen, een auto, een baan voor hem regelen , hem laten trouwen (ook een grapje, hoor...). En hier wordt het mechanisme van 'het kind horen' volledig ingeschakeld, en 'jezelf horen' atrofieert geleidelijk. Soms komen lichaam en ziel in opstand: je wilt alles achterlaten en gaan waar je ogen ook kijken! Dan gaat de psyche er op de een of andere manier mee om: het is oké, we zullen geduld hebben. Of zo: “Als ik met pensioen ga, zal ik leven!” Werk ondertussen, zorg voor uw gezin, zorg voor uw man, kinderen en kleinkinderen. Het is oké, we leven later! Wat zeggen ze daar? Vandaag is er geen tijd, morgen zal er geen kracht zijn, en overmorgen zullen we er niet zijn... Dus hoe voelt het om jezelf te horen? Wat moet hiervoor gedaan worden? Hier is een stappenplan: 1. Stil. Klinkt raar? En toch: hoor tijdens deze stilte hoeveel stemmen van andere mensen er in je hoofd zitten (moeder, echtgenoot, baas, kinderen...). Dit is belangrijk, want tussen deze stemmen is het erg moeilijk om die van jezelf te horen.2. 10 minuten stilte. Ga naar buiten en maak een wandeling, ga op het balkon zitten en haal een frisse neus, steek de lamp aan!