Ik deel een voorbeeld dat ik liep en liep en naar toe kwam. Ooit liep ik en dacht dat er nu meer dan zeven miljard mensen op onze planeet zijn , en elk jaar groeit de bevolking van de aarde in realtime met bijna honderd miljoen. En er zijn beperkingen in de basisbronnen van een deel van de bevolking, en er is ongelijkheid, maar ‘gemiddeld in een ziekenhuis’ is de norm. van het leven is toegenomen. Telefoons, vliegtuigen, stoomschepen, televisies, koffiezetapparaten, enz. Tegelijkertijd waren er geen hulpbronnen meer in het land zelf. Dat wil zeggen: er waren altijd hulpbronnen. Onze verre voorvader Homo erectus liep op hetzelfde land als wij, en had theoretisch alle middelen kunnen vinden die nodig zijn om telefoons, vliegtuigen, stoomschepen, koffiezetapparaten, enz. te maken. En Homo sapiens bewandelde dezelfde aarde, en zo'n tweehonderd jaar geleden wist niet wat een telefoon was. Maar er is één "maar"! Ik zou zelfs zeggen: "MAAR!" Er waren middelen, maar de toegang tot het gebruik ervan (technologie, kennis enz.) En nu, duizenden jaren later Met de ontwikkeling van de wetenschap hebben we kennis die ons helpt hulpbronnen uit de aarde te halen, ze te verwerken en in onze zakken te stoppen om contact te houden (telefoon), te gaan zitten en te vliegen (vliegtuig), te gaan zitten en te zeilen (stoomboot) , koffie zetten en drinken (koffiezetapparaat), enz. En met deze analogie kun je een voorbeeld geven: Stel je voor dat je tienduizenden jaren geleden een persoon op aarde bent en alles onder je voeten ligt, maar niets kun je Neem niet “alles” hiervan en pas het toe voor je eigen voordeel. Wat je ook zegt, er is minder kennis. Er zijn er niet genoeg om iets uit te halen, laat staan ​​iets te maken. En je weet niet eens dat er vlak onder je alles is om, laten we zeggen, een schoffel te maken. Je gaat rond om bessen te plukken en op een soort proto te jagen -haas En zou in een warm appartement kunnen zitten, artikelen kunnen schrijven, klanten kunnen ontvangen en redelijk goed kunnen leven, zonder angst dat het vuur zal uitgaan, of dat een sabeltandtijger je zal opeten. Hier is de analogie persoon zonder kennis over hoe je aan hulpbronnen kunt komen en hoe deze hulpbronnen gebruiken. Je hebt een bepaalde actie nodig om de beschikbare hulpbronnen voor je eigen voordeel te gebruiken. Dit kan creativiteit, een hobby, yoga of sport zijn. En dit kan psychotherapie zijn. Psychotherapie maakt het mogelijk om toegang te krijgen tot de hulpbronnen die al in jou aanwezig zijn. Tegelijkertijd hoef je deze hulpbronnen niet van iemand af te nemen; ze bestaan ​​al in de hoeveelheden die je op dat moment nodig hebt. En je hebt dat niveau bereikt waarop je zoveel kunt nemen als je kunt, niet meer en niet minder. Daarom ben je hier. Maar je moet hard werken. Wat daar al jaren ligt, heeft tijd nodig om ontdekt te worden. En als je vroeger alleen maar op proto-hazen kon jagen en bessen kon plukken, dan als gevolg van het werk telefoons, vliegtuigen, stoomschepen en natuurlijk een kopje koffie. En het hangt allemaal alleen van jou af, misschien heb je geen koffiezetapparaten nodig, maar een vuur en een sabeltandtijger zouden leuker zijn. Hier gaf ik zo'n voorwaardelijk voorbeeld, als je al een soort contact hebt met de cliënt, en hij is bevriend met gevoel voor humor. Het hangt allemaal af van de cliënt, de omgeving, het contact tussen therapeut en cliënt en vele andere factoren. Hier, collega, wordt vertrouwd op intuïtie. Er kunnen zich verschillende vragen voordoen die ook van invloed zijn de verklaring van het effect van therapie - bijvoorbeeld hoe lang de therapie duurt. Maar dit is een ander onderwerp. Bedankt voor uw aandacht.