Wanneer en om welke reden eindigt de therapie? Natuurlijk heb ik geen universeel antwoord op deze vraag. Elke cliënt, elke therapie is uniek. Maar ik heb observaties die ik wil ordenen, systematiseren, en de opties wil beschrijven voor redenen om de therapie te beëindigen die ik ken. Ik betrek hier zeker niet de zeldzame opties waarbij de therapeut besluit de therapie te stoppen . Alle beschreven gevallen zijn (al dan niet bewuste) beslissingen van de cliënt. Zoals ik al zei, is dit artikel gebaseerd op mijn observaties, mijn persoonlijke en professionele ervaring. Maar ik heb zelf geen gevallen gehad waarin ik dergelijke beslissingen nam als therapeut. Ook bevat deze lijst geen redenen die geen verband houden met de psychologie van het individu en de kenmerken van het therapeutische proces, namelijk: financiële problemen, verhuizen naar een andere stad of een andere stad. land, plotselinge en dramatische gebeurtenissen in het leven, overlijden van de cliënt, enz. Sommigen van hen kunnen, zoals ik meer dan eens heb opgemerkt, meer een reden dan een oorzaak worden (ik bedoel niet de dood). Voor sommigen wordt verhuizen naar een andere stad een belangrijke factor bij het stoppen van de therapie, maar voor anderen niet. Vaak is het een kwestie van kiezen. Hoewel dit natuurlijk niet altijd het geval is. Soms laten de mogelijkheden ons inderdaad niet toe om door te werken. Ik vind het prettig als de cliënt en ik deze redenen oprecht kunnen bespreken. Om te beginnen zal ik alle psychologische redenen voor het stoppen van de therapie in drie grote categorieën verdelen: de eerste zijn de redenen die leiden tot het stoppen in de vroege stadia van de therapie. De tweede zijn de redenen die de onderbreking veroorzaken therapie op een dieper werkniveau (de fase begint na ongeveer zes maanden werken). De derde is voltooiing, geassocieerd met het bereiken van de gewenste resultaten. Met de scheiding na het eerste gesprek tussen cliënt en therapeut houd ik geen rekening. De eerste is een consultatiegesprek. Tijdens deze bijeenkomst vindt er een kennismaking plaats en wordt ofwel besloten (zowel door de cliënt als door de therapeut) dat dit gesprek de enige blijft, ofwel wordt er een mondeling contract gesloten voor meerdere consulten, ofwel begint er een gesprek. over de mogelijkheid om met therapie te beginnen. Als ik therapie aanbied, gaat de cliënt ermee akkoord en na 3 dagen (meestal stel ik voor om de tijd te nemen om na te denken) wordt zijn wens bevestigd, dan wordt de volgende ontmoeting voor ons het begin van de therapie van de eerste categorie. De meest voorkomende. En dit is natuurlijk en natuurlijk. Iemand die het vaakst naar een psycholoog komt, begrijpt niet echt wat therapie is. Meestal is er helemaal geen ervaring met dergelijk werk, of die is er wel, maar het is van korte duur, of met een psycholoog uit een andere richting. En dan een nieuwe rol onder de knie krijgen, een gezamenlijke pen uitproberen - dit is een soort langetermijnaanpassing: geschikt - niet geschikt. Zelfs als de cliënt ervaring heeft met langdurige therapie, en zelfs als de psycholoog dezelfde richting heeft Dit garandeert geenszins dat bij deze specifieke therapeut alles in dit stadium goed zal komen. Elke specialist is een unieke persoonlijkheid. Daarom zal, met dezelfde fundamentele professionele waarden, de manier waarop therapeuten werken, zich gedragen en reageren verschillen. En waar de cliënt aan gewend raakte tijdens het werken met de eerste therapeut, zal hij niet meer krijgen van de tweede. Zelfs als dit in feite aangename verschillen zijn, zal het verschil nog steeds ongemak veroorzaken. Omdat het lichaam en de psyche relaties opnieuw moeten opbouwen en aanpassingsmechanismen moeten inschakelen. Soms kan juist het feit dat ‘jij’ niet ‘hij’ is protest veroorzaken. Aan de andere kant zijn er veel verwachtingen die bij die psycholoog niet zijn waargemaakt en die hier waarschijnlijk ook niet worden waargemaakt. En dit is ook niet erg prettig. Maar laten we ons wenden tot degenen die voor het eerst naar therapie kwamen. Het is spannend, ongebruikelijk en vaak eng en alarmerend. Soms heel veel. En dit is de eerste reden om de therapie te stoppen. Wanneer iemand zich voor hulp tot een therapeut wendt, moet hij twee dingen doen: 1. ontmoet de ander heel dichtbij, alleen; Ontmoet jezelf. Het een of het ander is vaak erg moeilijk. Sterke gevoelens en angst kunnen zo groot zijn dat alleen maar op kantoor zittenondraaglijk. Ik begrijp die cliënten die, omdat ze deze stress niet aankunnen, niet meer naar vergaderingen gaan. De tweede reden is de discrepantie tussen verwachtingen en realiteit. Zelfs als de cliënt bij de eerste gesprekken zegt dat hij geen verwachtingen heeft over het therapieproces, heeft hij die wel. Zelfs als de psycholoog tijdens de eerste ontmoetingen vele malen herhaalt wat hij niet kan geven (bijvoorbeeld advies), en de cliënt bevestigt dat hij dit begrijpt, kan teleurstelling niet worden vermeden. Vroeg of laat (meestal binnen de eerste paar bijeenkomsten of maanden) begint de cliënt het gevoel te krijgen (en dit is de sleutel! Niet begrijpen, maar voelen) dat wat hij verwachtte niet gebeurt. En het gaat niet om het resultaat, maar om het proces. Het wordt niet wat de klant wil. In dit geval is het belangrijk om de verwachtingen zo vroeg mogelijk met een psycholoog te bespreken en deze voor uzelf en de specialist duidelijk te maken. En maak kennis met de realiteit van de Ander. Dat wil zeggen om te horen of de psycholoog u kan en wil geven waar u op wacht. Soms gebeurt het dat ik er klaar voor ben. En dan kun je krijgen wat je wilt. En dit wordt een belangrijke ontdekking in de therapie. Maar soms - helaas. Gedeeltelijk of geheel helaas. En dit is de norm. Soms kopen we een product of een kant-en-klaar gerecht in een café of restaurant en komen we erachter dat we het niet lekker vinden. Of we bestellen kleding op internet en als we ze passen, komen we erachter dat ze ‘niet van mij’ zijn. Dus het is hier. Therapie kan niet iedereen bevallen of behagen. Dit moment wordt een beslissingstijd. Ofwel ervaart de cliënt samen met de therapeut het gevoel van teleurstelling en wordt het mogelijk om de volgende stap te bespreken: als hij dit niet kan geven, wat kan hij dan wel, en hoe kan dit nuttig zijn. Ofwel woede, wrok, bitterheid hebben voorrang op samenwerking, en de cliënt vertrekt, ik waardeer het als iemand op zulke momenten van vertrek aan de ene kant oprecht kan zijn en zegt dat hij niet klaar is om door te werken na deze teleurstelling. aan de andere kant blijft hij in staat om tijdens deze periode respectvolle sociale interactie te onderhouden - niet onbeleefd zijn, betalen voor de ontmoeting, de deur niet dichtslaan, afscheid nemen, enz. Ik vind het moeilijk om met dergelijke scheidingen om te gaan als de discrepantie tussen verwachtingen en wat ik bereid ben te geven, is niet besproken. Praten met iemand voor wie je onaangename gevoelens hebt opgebouwd, kan natuurlijk onaangenaam en moeilijk zijn en zelfs de indruk wekken dat het niet nodig is. En er ook geld voor betalen. Maar geloof me, dit is belangrijk. Bovendien is het voor de cliënt nog belangrijker dan voor de therapeut. Het gaat over assimilatie en voltooiing van Gestalts. Ik zal hier niet in detail schrijven, omdat dat niet is waar het artikel over gaat. Maar de dingen zijn belangrijk - voor de toestand en het gezond functioneren van een persoon. De derde reden in het vroege stadium van de therapie is dat de psycholoog iets deed of zei dat erg onaangenaam was voor de cliënt. In de latere stadia van de therapie is er meer vertrouwen en is de relatie sterker, waardoor het bespreken van dergelijke kwesties en verdere voortzetting van het werk waarschijnlijker is. In de beginfase kan het voor een cliënt gemakkelijker zijn om de relatie te verlaten met iemand die ‘zulke dingen’ kan doen of zeggen. Als deze situatie u is overkomen en het u nog steeds uitmaakt waarom u naar de therapie bent gekomen, probeer dan met uw therapeut te praten over wat er is gebeurd. Het komt voor dat zo’n gesprek het belangrijkste is dat er in de therapie kan gebeuren. En het is waarschijnlijk moeilijk te geloven, maar je vermogen om op deze momenten een stap vooruit te zetten, kan te maken hebben met de moeilijkheid, de taak waarmee je naar de psycholoog bent gekomen. Natuurlijk zijn er situaties waarin het voortzetten van de relatie ongepast is : seksuele intimidatie door een psycholoog, fysieke aanval, beledigingen (ik bedoel direct, met obsceniteiten). Maar vaker eindigt de therapeutische relatie vanwege onaangename intonatie, aanstootgevende emotionele reacties, enz. Dit is iets dat belangrijk is en dat u met uw therapeut moet bespreken. In de volgende, tweede categorie (redenen die leiden tot onderbreking van de therapie op een dieper werkniveau - na ongeveer zes maanden werken) kunnen uiteraard dezelfde processen optreden als in de eerste fase. En de redenen voor het verbreken van de therapeutische relatie kunnen de redenen zijn die ik al heb genoemd. Dit gebeurt naar mijn mening echter niet vaak.Als een cliënt na zes maanden tot een jaar werken besluit de therapie te stoppen, heeft dit meestal te maken met andere redenen die specifiek zijn voor deze fase. Ik zal doorgaan met de nummering. De vierde reden is teleurstelling vanwege het gebrek aan vooruitgang. Tegelijkertijd stapelt de vermoeidheid zich al op. Therapie is tenslotte werk, en bovendien hard werken. En de primaire motivatie (hoop op resultaat, waarmee de cliënt meestal aan het werk gaat) is niet meer erg effectief, en de secundaire (vanwege het gevoel van positieve veranderingen) is nog niet gearriveerd. Het komt voor dat de secundaire motivatie vrij vroeg begint, dan is het voor de cliënt gemakkelijker om deze tijd te overleven. Ook al voel je je misschien al moe. Als het nog niet bestaat (en dit gebeurt vaak), en er al een hoop gewichten uit de diepten van de psyche zijn gehaald, kan een gevoel van zinloosheid en nutteloosheid van de inspanningen en het uitgegeven geld over je heen komen. En in dit stadium vertrekken veel mensen. Zeker als ze deze ervaringen niet delen met een therapeut. Reden vijf - de cliënt keek dieper in zichzelf, kwam in contact met wat in het onbewuste is opgeslagen, om zo te zeggen, 'liep langs de rand'. En hij besefte de diepte, de duur en de complexiteit van het werk dat voor hem lag. Ook dit is een keuzepunt. De keuze is als volgt: “Als ik nu zie dat de problemen waarmee ik kwam verband houden met de afzettingen die ik bij mezelf ontdekte, is het dan echt zo belangrijk voor mij om die problemen weg te nemen en vervolgens te besluiten om met deze afzettingen om te gaan? “Of maken de stortingen en het werk dat daarmee gepaard gaat mij meer bang?” Op dit moment is het belangrijk om niet te haasten, maar een afgewogen keuze te maken. Als een persoon besluit de therapie voort te zetten, wordt zijn keuze het anker dat later helpt de moeilijkheden van het werken aan zichzelf te overwinnen. Als hij besluit te stoppen, helpt een evenwichtige keuze hem een ​​belangrijke stap te zetten in het accepteren van zichzelf zoals hij is. En dezelfde problemen waarmee hij kwam, hoewel ze blijven bestaan, veroorzaken niet zoveel sterke onaangename gevoelens als voorheen. Ik herinner me al mijn klanten die deze richting kozen. En ik heb nog steeds warmte en respect voor hen. De zesde reden is dat de klant kreeg wat hij wilde. Hij loste het specifieke probleem op waarmee hij om hulp vroeg. En zelfs als hij of zijn psycholoog nieuwe taken ziet, nieuwe mogelijkheden in de persoonlijke ontwikkeling, besluit de cliënt ermee te stoppen. Hij voelde zich beter. Hij heeft er genoeg van. En dat is geweldig. Juist het feit dat hij deze keuze bewust maakt en ‘nee’, ‘niet klaar’ kan zeggen, is vaak het gevolg van therapie. Daarom ben ik blij als een cliënt deze vaardigheid gebruikt. Hoewel de opwinding in mij de voortzetting van het banket vereist." :) In de laatste, derde categorie zal ik waarschijnlijk twee redenen benadrukken: de zevende en de achtste. De zevende is vermoeidheid. Hier is het anders dan in de tweede fase. Het is, in plaats van uitputting. Er is al een besef dat therapie werkt, het helpt, in tegenstelling tot de vermoeidheid van de 2e fase. Er is een grotere acceptatie van de werkelijkheid in het algemeen en van jezelf in het bijzonder waarvoor de cliënt daadwerkelijk in therapie kwam, werd bereikt. Ik plaatste deze optie in de derde categorie. Maar er zijn nog andere verlangens en het inzicht (redelijk realistisch, zonder roze bril) dat er nog veel werk nodig is om deze verlangens te verwezenlijken. En we hebben al een aantal jaren werk achter de rug, en er zijn geen garanties dat het zal lukken. Het is erg moeilijk om door te gaan. Het komt voor dat iemand die in deze fase van de therapie is vertrokken, na zes maanden, een jaar of langer terugkeert En soms beëindigt de achtste, de laatste die ik wil noemen, de therapie omdat hij voelde dat deze in hem compleet was. Hij haalde alles uit haar wat hij kon. En hij accepteerde een realiteit waarin niet alles mogelijk is. In dit stadium van voltooiing kent de cliënt zichzelf zoveel als hij nodig heeft om zo effectief mogelijk met zichzelf en zijn leven om te gaan. Uiteraard is de weg naar een therapeut voor hem niet afgesloten. En indien gewenst kan hij terugkomen voor eenmalige bijeenkomsten of een traject van meerdere bijeenkomsten. Wanneer hij voelt dat een deel van zijn realiteit meer middelen van hem vergt dan hij heeft. Het is voor hem niet langer moeilijk om te solliciteren.