Wat voor invloed heeft mijn eigen jeugd op mijn kind? Deze vraag komt, expliciet of impliciet, vaak naar voren tijdens consulten met een psycholoog. Soms wordt het niet direct gevraagd en blijft het onuitgesproken in de lucht hangen totdat de psycholoog het zelf vraagt: hoe was het voor jou in je kindertijd? Soms praten ouders over hoe ze wilden dat mama en papa soms werden afgeleid van hun eeuwige problemen en gewoon praatten over iets. En dan zouden ze veel leren. Over een oneerlijke 6 op een toets en een boze leraar. Over het niet kunnen sluiten van vrede met je beste vriend. Over het feit dat je onderweg van school door een groep middelbare scholieren moet lopen die roken en je waarschijnlijk beledigen. Dag na dag stapelen zich zorgen en angsten op, die niemand meer heeft om mee te delen. Zo'n kind groeit op met het gevoel dat zijn volwassenen niet voor hem kunnen zorgen zoals hij zou willen. Soms is er een schijnbaar voor de hand liggende oplossing: ik zal gewoon alles anders doen, niet zoals mijn ouders. En dan zal mijn kind natuurlijk gelukkig zijn. Ik zal altijd geïnteresseerd zijn in zijn leven. Ik zal met hem praten, ik zal hem tegen eventuele problemen beschermen. Op dit moment vergeten ouders dat hun kind misschien iets heel anders nodig heeft. Soms probeert het kind aan de ouders over te brengen: nee, ik wil niet alles over mijn vrienden vertellen. Ik wil niet dat mijn ouders naar school komen en over elk leerjaar ruzie maken met de leraar. Ik wil na school thuiskomen en met mijn klasgenoten kletsen, zonder mijn moeders hand vast te houden. Soms kunnen ouders het kind horen, en soms zijn ze verdwaald en weten ze niet wat ze moeten doen. Als deze manieren om hun bezorgdheid te uiten niet werken, zijn er dan nog andere opties? Afgezien van totale overbescherming en totale onverschilligheid. Op dit moment zal het erg nuttig zijn om terug te kijken naar je eigen jeugd en jezelf een paar vragen te stellen. Waarom besloot ik als ouder dat fulltime kinderopvang de beste manier was om voor mijn kind te zorgen? Wat had ik als kind toen nodig in mijn eigen jeugd? En heeft mijn kind dit nu nodig? Dan komt er een nieuwe ontdekking: vele jaren geleden had ik ouderlijke steun nodig, en die was er zo weinig of helemaal niet. En nu heb ik als ouder het gevoel dat een volwassene helemaal niet in staat is om te ondersteunen, hoeveel ik mijn kind ook geef, het zal nog steeds niet genoeg zijn. Ik doe mijn uiterste best om in alle situaties te voorzien waarin mijn zoon of dochter mijn hulp nodig heeft. En ik merk niet hoe mijn eigen kind stikt onder het gewicht van ouderlijke angst en overbescherming. Op dit moment begint het echte opgroeien voor een ouder. Hij is niet langer een klein kind dat, via zijn eigen zoon of dochter, zijn leegte probeert te vullen – en wordt een volwassene die op zoek is naar echt werkende manieren om zichzelf en zijn kind te onderhouden..