Ik nodig vrienden, collega's en voorbijgangers uit om te speculeren over een onderwerp dat heel relevant kan zijn: over het ideaal in onze wereld. Het concept zelf, de betekenissen en gevolgen ervan in het dagelijks leven. In het bijzonder gaat het om een ​​vrij veel voorkomend fenomeen: perfectionisme of het excellente studentensyndroom. Dat zijn behoorlijk ernstige cognitieve vervormingen die de levens van honderden mensen verpesten. Ik kwam een ​​post tegen op Instagram “Imperfectie in het leven – bestaat zoiets?” De auteur bespreekt uitvoerig dat imperfectie een illusie van de geest is die gepaard gaat met een eigenaardigheid van perceptie. "Alles is perfect vanuit het perspectief van het leven. Alles wat er in de wereld met elke specifieke persoon gebeurt, heeft betekenis. We zien en beseffen het niet altijd." Zelfs mijn ijzeren en onbuigzame optimisme en positivisme beefden een beetje. Ik wil een beetje discussiëren. Als het leven perfect is, betekent dit dan dat het ook ideaal is? Laat me... De wereld, ook al is ze de schepping van God, is niet ideaal en niet perfect. De schepping is natuurlijk ideaal, maar ze leeft en verandert voortdurend, en in die zin bestaat er geen ideaal - we hebben het over wat dan ook. Op dit moment vergelijken we deze toestand met een andere, niet ideale toestand. Vandaag heb ik bijvoorbeeld een perfecte tafeltenniswedstrijd gespeeld, een tekst geschreven, vis gekookt... Gisteren was het dus niet ideaal. Ideaal is een moment, een moment. Zoals geluk. Dit is wat de dichter zei: "Stop het moment - je bent mooi." We leven echter niet in een bevroren moment, we leven in een tijd die beweegt. Misschien zullen natuurkundigen mij corrigeren, maar het is de aanwezigheid van tijd die het ideaal niet mogelijk maakt. Het ideaal is slechts een mooie stip op de tijdschaal. Morgen kan het slechter zijn, het kan beter zijn, maar het is aan het veranderen. Ik heb onlangs vernomen dat de standaardmeter die is opgeslagen in de Kamer voor Maten en Gewichten in Parijs in de loop van de tijd afneemt.... Zij het zeer langzaam. Gisteren wel Het leek erop dat het perfecte skipak was gemaakt, maar vandaag is er een nieuwe membraanstof verschenen en zijn de pakken veel beter geworden. Er is maar één uitzondering, maar deze bevestigt alleen de regel: een kunstwerk, het bevroren ideaal van de glimlach van Mona Lisa, Rembrandts 'Danae'... En dat is totdat de gek zuur spatte. Het lijkt erop dat de oude Chinese wijsheid dat daar zegt is ook geen ideaal omdat... Zodra de evaluatie en vergelijking begint, verdwijnt de idealiteit onmiddellijk. Elke beoordeling impliceert inderdaad een bepaalde positie, een vergelijkingspunt, subjectiviteit en relativiteit. Natuurlijk heeft veel betekenis en wat er met ons gebeurt - ontmoetingen, gesprekken, relaties, alles is niet toevallig. Het is waar dat niet alle gebeurtenissen echt significant zijn. En het is een groot geschenk om de tekenen van het lot te kunnen begrijpen en zien. Ik weet nu bijvoorbeeld zeker dat ik helaas veel kansen heb verloren door het hoogste plan niet te lezen. Iedereen zal, na een beetje nadenken, deze vorken van mogelijkheden in zijn leven vinden... Deze splitsingspunten kunnen je leven 180 graden draaien. Wij, mensen, hebben het recht om te kiezen, om te geloven of niet, om geschenken te accepteren of niet , om dit of dat te worden, om bij de ene vrouw (man) of bij de andere te zijn. Dit is een oneindig vriendelijk geschenk van onze schepper. En het is juist de aanwezigheid van deze vrije keuze die mensen tot problemen, lijden en pijn kan leiden. Wij betalen voor deze vrijheid. Maar tegelijkertijd hebben we de gave van liefde gekregen. Alle hoogten, doorbraken en goedheid. Iedereen kiest voor zichzelf. Waarom heb ik het hierover? Aan het begin van mijn carrière, toen ik als econoom werkte in de Nevsky-tak van de bank, de grootste in Rusland en Oost-Europa, vroeg het bestuur ineens om een ​​economische analyse voor het jaarverslag. Ik deed heel mijn best: ik schreef de tekst , maakte berekeningen en grafieken, schreef conclusies en aanbevelingen. Zoals ik me nu herinner, bood hij iets mondiaals aan, en geen besparingen op theepotten. Het leek mij dat de analyse ideaal was. Van alle twintig afdelingen in die tijd werd mijn analyse opgemerkt, uitgekozen en na enige tijd werd ik uitgenodigd om in de Raad van Bestuur te komen werken als hoofd van een afdeling van de Economische Afdeling. Jarenlang was het verhaal over de ideale analyse voor mij de hoeksteen van waaruit mijn supersuccesvolle carrière bij de bank begon.