Van de auteur: Over hoe je goede vragen kunt stellen in counseling en psychotherapie. Tijdens het lesgeven in psychologische counseling realiseerde ik me dat de hoofdvraag van studenten altijd dezelfde is: “Hoe te leren vragen stellen?" Het is inderdaad heel belangrijk omdat het verschillende aspecten van de interactie tussen psycholoog en cliënt beïnvloedt. Bovendien hebben sommige zaken die een succesvol sollicitatiegesprek in de weg staan ​​helemaal geen betrekking op communicatieve vaardigheden, maar eerder op de positie die de adviseur inneemt ten opzichte van de cliënt. Wat bedoel ik? Ik zal het duidelijk proberen uit te leggen. U zult het er waarschijnlijk mee eens zijn dat de echte meesters in het stellen van vragen kinderen zijn. Ze hebben een flexibele en open geest omdat alles wat ze om hen heen zien nieuw is. Nieuwe dingen roepen veel emoties op, wekken nieuwsgierigheid en natuurlijke interesse op. Het lijkt erop dat een psycholoog die een nieuwe persoon ontmoet, contact heeft met een persoon die een uniek probleem in het leven is tegengekomen, en zijn natuurlijke interesse in mensen zou hem moeten aanmoedigen om ze te leren kennen. Maar de meeste specialisten voelen zich niet alleen mensen, maar experts in het leven van mensen, en een expert is niet degene die vragen stelt, maar degene die al kant-en-klare antwoorden heeft. Het resultaat is dat de psycholoog, luisterend naar de cliënt, niet gevuld is met vragen, maar veel hypothesen en aanbevelingen opstelt, die hij vervolgens probeert te delen. Het is onnodig om te zeggen dat de meeste van deze hypothesen slechts een benaderende relatie hebben met een persoon, om nog maar te zwijgen van aanbevelingen. Het eerste geheim van het vermogen om goede vragen te stellen, blijkt dus, vreemd genoeg, de weigering van de adviseur om zich een expert te voelen. in het leven van de cliënt. Dit is heel logisch. Ik ken iemand een paar uur, maar hij heeft zijn hele leven met zichzelf geleefd, dus ik ben het niet, maar hij die mij over zichzelf moet vertellen. De kennis van de specialist helpt om gebieden in de zelfonthulling van de cliënt te vinden die speciale aandacht vereisen en daar meer in detail naar te vragen. Bovendien wakkert professionele kennis van de innerlijke wereld doorgaans alleen maar de nieuwsgierigheid aan. Nikolai Kuzansky noemde deze positie wetenschappelijke onwetendheid (in het Latijn: docta ignorantia). Het tweede geheim is de persoonlijke deelname van de adviseur. Een onpartijdige en objectieve waarnemer zijn van iemands lot is een niet benijdenswaardige rol. Het verhaal van de cliënt heeft op de een of andere manier invloed op ons, we proberen zijn leven. Dit vereist een grote mate van bewustzijn, het inzicht van de psycholoog in zijn emotionele reacties, wat uitstekend materiaal kan zijn voor vragen. De casus van een cliënt kan u beangstigen en verrassen, boos maken en verrukken, zorgen maken en inspireren. Op basis van je eigen interne ervaring kun je prima een sollicitatiegesprek voeren. Ik geef een paar voorbeelden waarbij een specialist uitgaat van zijn eigen emotionele reacties: “Ik was erg verrast door je verhaal over de relatie tussen je ouders. Vertel eens, hoe voelde je je in zo'n sfeer?' 'Toen je over je werk sprak, ging mijn interne absurditeitsindicator uit de toon. Ondertussen lijkt het erop dat je het hele verhaal koel bent gebleven. Kun je mij vertellen wat jou helpt om je werk op deze manier aan te pakken?’ Overigens is jouw aandacht voor de ervaringen van de klant ook een uitstekend hulpmiddel. Hier is het alleen belangrijk om de feitelijke feiten op te merken - intonatie, gezichtsuitdrukkingen, gebaren, spraaktempo, om uw observaties te kunnen onderbouwen. Bijvoorbeeld: “Als je over de dood van je vader sprak, trilde je stem. En het lijkt mij dat je naast verdriet ook een bepaald schuldgevoel ervoer. Is dat zo?” Overigens is de vorm van de vraag waarin je de klant vraagt ​​naar de waarheidsgetrouwheid van jouw indrukken ook zeer succesvol. In plaats van uw indrukken op te dringen, nodigt u de klant uit om erover na te denken. Dit is op zijn minst respect voor zijn persoonlijkheid. Op zijn hoogst is dit een uitstekend begin om het verhaal over externe gebeurtenissen om te zetten in zijn interne realiteit. Als je het opmerkt, bevatten de meeste voorbeelden een of andere mate van zelfonthulling van de adviseur zelf. Het gebruik van zelfonthulling is het derde geheim van het stellen van goede vragen. Ten eerste blijkt jouw beschrijving van de innerlijke wereld een voorbeeld te zijn voor de cliënt van wathoe je aandachtig kunt zijn voor de subtielste bewegingen van je eigen ziel. Veel mensen besteden zelden aandacht aan hun innerlijke leven. Dit is de moeite waard om te leren tijdens het werken met een psycholoog. Ten tweede is zelfonthulling een geweldige manier om naar een dieper niveau van communicatie te gaan. Een klant vertelt bijvoorbeeld hoeveel ze zich druk maakte tijdens de voorbereidingen voor een vakantie met het gezin: naar de winkel rennen, boodschappen en cadeaus kopen, het avondeten klaarmaken. Jouw reactie: “Geweldig! Je hebt zoveel kunnen doen in zo'n korte tijd. Maar toen ik naar u luisterde, vroeg ik me af waar uw man al die tijd was?' - kan een aflevering starten van een discussie over de relatie van de cliënt met haar eigen echtgenoot, wat hoogstwaarschijnlijk een dieper onderwerp zal zijn dan vermoeidheid door de hectiek dag Het vierde geheim - Vergeet niet dat een psychologisch interview anders is dan alle andere. Het heeft een heel ander accent. In het gewone leven praten we meer over gebeurtenissen, bij counseling praten we meer over ervaringen. Het kan niet anders zijn, omdat de psyche een subjectieve weerspiegeling is van wat er in de externe en interne wereld gebeurt. Aandacht voor subjectiviteit blijkt het vermogen te overwegen wat op het eerste gezicht niet zichtbaar is. En de cliënt, die deze aandacht voelt, voelt bezorgdheid en acceptatie van zijn persoonlijkheid. Gebeurtenissen zijn uiteraard ook belangrijk, maar niet vragen hoe deze door de cliënt zijn ervaren is kortzichtig. Subjectiviteit is de zuster van de mensheid. Counseling bestaat niet in de wereld van objectiviteit, omdat objectiviteit onmenselijk is tegenover de moeilijkheden van het leven. Er zit te veel zwart-wit in dat er eenvoudigweg geen halftonen meer over zijn die het mogelijk maken om te raadplegen, d.w.z. gewoon bij iemand zijn die hulp en ondersteuning nodig heeft. Eerlijk gezegd hebben de meeste moeilijke situaties niets te maken met er iets aan te doen; integendeel, je moet leren om bij ze te zijn. We leven tenslotte in een onvolmaakte wereld, bevolkt door onvolmaakte mensen, en hoe graag we die ook willen veranderen, wat we nu nodig hebben is het vermogen om niet maximalistisch te zijn, maar ons open te stellen voor de onvolmaaktheid die de diversiteit creëert. van de wereld. Ik geloof dat je je veel gevallen zult herinneren waarin je van je gesprekspartner niet het geven van werkaanbevelingen nodig had, maar het vermogen om te luisteren, te horen en oprecht in te leven. Alle aanbevelingen en oplossingen zaten op dat moment al in je; het ontbrak je simpelweg aan menselijke kracht, die je alleen kunt verkrijgen in een relatie met iemand die in je kan geloven. Daarom is het vijfde geheim van een goede vraag de overtuiging dat de cliënt bevat het antwoord al op hem. Waarom anders vragen? Een ander ding is dat een reeds bestaand antwoord soms nog niet door iemand wordt gerealiseerd. Hij wordt gehinderd door geestesgewoonten en verwarring in de drukte van het dagelijks leven. Misschien weet hij niet eens dat dit precies de vraag is die aan zichzelf gesteld kan worden, omdat er in zijn levenservaring niemand was die wist hoe hij vanuit datzelfde gezichtspunt naar de wereld moest kijken, dat een steunpunt zou kunnen worden waarrond de hele wereld zou omgedraaid kunnen worden. Vraag de cliënt gerust waar hij u naar vraagt, en hij zal deze antwoorden in zichzelf vinden. Het is belangrijk om te onthouden dat elke waarheid een proces is. Daarom vereist de ontdekking van de waarheid in jezelf een consistente onderdompeling in het probleem. Als een klant vraagt ​​voor welke baan hij moet kiezen, kun je natuurlijk vragen: “Welke zou je willen?” Maar er zijn ook andere opties mogelijk: “Wat verwacht je van je toekomstige werk? Welke opties heb je overwogen? Kunt u aangeven wat u het meest tegenhoudt om een ​​keuze te maken? Laten we van de andere kant gaan, proberen eerst de ideale arbeidsomstandigheden te beschrijven, en pas dan zullen we bespreken wat ermee zou kunnen overeenkomen. Prima?". Je zou zelfs kunnen zeggen: 'Ik hoor een vleugje twijfel in je vraag. Misschien weet je wat je wilt, maar twijfel je tussen verschillende opties om je leven te ontwikkelen. Is dat zo? Vertel me eens, aan welke beslissing twijfel je? Ze bevatten.