In toenemende mate begonnen cliënten contact met mij op te nemen over het onderwerp verlies, rouwverwerking. Sommigen hebben een nieuw trauma, terwijl anderen het verlies van een dierbare niet hebben meegemaakt, wat vele jaren geleden heeft plaatsgevonden. Ik beschouw het als mijn plicht om hierover met jou te praten. Het mechanisme van leven met verdriet bestaat in de klassieke benadering uit 5 fasen: Shock (ontkenning) Woede (schuldgevoel) Onderhandelen (misschien kan het nog worden beantwoord?) Depressie (leven met pijn). ) Acceptatie Het rouwproces is complex, net als de persoonlijkheid van een individu. Er zijn eigenlijk meer dan vijf fasen. Gemiddeld doorloopt een persoon alle stadia van rouw in 1 tot 1,5 jaar. Maar het pad kan hobbelig zijn. De rouwer kan fasen overslaan, teruggaan, in zijn eigen volgorde en tempo gaan. Soms is er bijvoorbeeld geen sprake van een fase van ontkenning of woede, of kan er een eigen individueel proces beginnen. Laten we de methoden voor zelfhulp in twee gevallen bekijken: Een geliefde is onlangs overleden (tot een jaar geleden). belangrijk om een ​​begrafenis te organiseren. Ze zijn niet nodig voor de overledene, maar voor jou, zodat de psyche er zeker van kan zijn en kan noteren dat de persoon niet meer bestaat. Anders zullen de hersenen de overledene als levend waarnemen, en dan kan het rouwproces plaatsvinden duurt lang, omdat de persoon door het bewustzijn als levend zal worden beschouwd. Dit gebeurt vaak wanneer kinderen en tieners niet naar een begrafenis worden gebracht. Ten tweede is het belangrijk om te spreken! Spreken! En praat nog eens over je pijn! Sluit jezelf niet af, moedig jezelf niet aan (ik moet volhouden, het gaat goed), schaam je niet (wat zullen mensen denken als ik de hele tijd zeur en huil? Wanneer dit gebeurt, moet je het toegeven. Het feit is dat je je nu in de fase van verdriet bevindt, en niets en niemand mag je ervan weerhouden dit te doorstaan. Je hebt het volste recht om verdriet te ervaren zoals je wilt en moet zelfs: - huilen - praten over je gevoelens, ervaringen en pijn met vrienden en familie - klagen over het leven, over de overledene, over artsen, hoe erg het is! , hoe oneerlijk het is, enz. - vraag om steun - neem contact op met een psycholoog voor hulp En er is hier een heel belangrijk punt. Als je dit allemaal alleen met jezelf doet, komt er niets van terecht en bestaat het risico dat vastlopen in een van de fasen. Alleen lijden is het ergste wat je in een dergelijke situatie in het leven kunt doen. Onze psyche werkt zo dat het ervaren van verdriet (en elk trauma in het algemeen) alleen plaatsvindt op het moment dat er een andere persoon is. dichtbij, als je je gevoelens met hem deelt, steun krijgt en niet alleen staat in je verdriet. Daarom zeg ik altijd: “Als je niet iemand hebt die wil luisteren, of als je bang bent anderen ongemak te bezorgen. , dan is de beste oplossing om naar een psycholoog te gaan die naar je gevoelens luistert, je ondersteunt en deelt. Precies zodat het levensproces begint!” De waarheid is dat we zonder deze ervaring van verlies of verdriet nooit verder zullen komen. Pijn wil gevoeld worden! Je kunt het een tijdje proberen te negeren (ga naar je werk, probeer het lijden te overstemmen met alcohol, promiscue seks, etc.), maar vroeg of laat zal het toch een uitweg vinden. Bovendien, hoe kunnen we onmiddellijk terugkeren naar hoe we leefden vóór de dood van een persoon, als de persoon er niet meer is, wat betekent dat het aanzienlijke deel van ons leven dat hij in beslag nam er niet meer is. Mijn aanbevelingen zijn ook van toepassing op andere typen van verliezen (een huis is afgebrand, een duur goed is gestolen, een gedwongen verhuizing, scheiding van een dierbare, enz.) Ja, op deze momenten ervaart men ook verlies en slaat het verdriet toe. Hoe kun je niet veranderen in een klager? Welnu, houd natuurlijk je interne toestand en het proces zelf in de gaten. Een dag huilen en jezelf bij elkaar rapen is absoluut NIET genoeg. Als je merkt dat je al een aantal jaren nog steeds over alles en iedereen klaagt, lijd je en kun je niet loslaten , moet u hulp zoeken bij een specialist. 2. Er zijn meer dan 1,5 jaar verstreken sinds het verlies. Hier moet u natuurlijk begrijpen in welk stadium van rouw u zich bevindt. Omdat jouw therapie en mijn aanbevelingen hiervan afhangen, komen er vaak cliënten naar mij toe die zich niet eens realiseren dat het verdriet niet is doorleefd. Ik fantaseer nu bijvoorbeeld dat een vrouw op de leeftijd van 7-8 jaar stierf aan een geliefde (grootmoeder, grootvader, geliefde.