Psychologen hebben veel mensen ‘niet geholpen’. En steeds vaker zijn er klachten dat "ik het heb geprobeerd, het heb geprobeerd, maar het hielp niet." Maar niet iedereen wil redenen vinden waarom? Laten we eens een paar voorbeelden bekijken waarin een psycholoog 'niet helpt'. Een moeder roept: 'Help alsjeblieft, accepteer mijn jongen, hij heeft vaak hysterie.' Er komt een jongen. 22 jaar oud. Woont bij zijn ouders, ontmoet een meisje. "Ik kwam omdat mijn moeder zei dat ik woede-uitbarstingen heb, soms tot aanranding toe, ik wil er vanaf. Maar verder is alles in orde." Helemaal aan het begin is de cliënt niet verantwoordelijk voor zijn beroep op een psycholoog - een andere persoon (in dit geval zijn moeder) heeft het voor hem gedaan - dat wil zeggen dat er een grote overtuiging is dat de cliënt zelf geen veranderingen nodig heeft - de cliënt is alleen bereid om met het symptoom te werken: "Bespaar mij van ..." Zal het werk van een psycholoog in dit geval succesvol zijn? De kans is groot dat dit niet het geval is. Waarom? Omdat een psycholoog geen toverstaf heeft - om met zijn hand te zwaaien en zich te ontdoen van woedeaanvallen. En zelfs als dat zo was, zou het nauwelijks lang geholpen hebben. Een symptoom maakt deel uit van een gemeenschappelijk geheel: een familiesysteem, een persoonlijkheidsstructuur. Dit is een manier voor een bepaald individu om zich aan te passen aan de omstandigheden die zich in haar leven hebben ontwikkeld, een manier om conflicten op te lossen - intern en extern. En vaak is deze methode de best mogelijke. Wanneer de ‘woede-uitbarstingen’ ophouden, beginnen psychosomatische ziekten of verslavingen. Hier kunnen we bijvoorbeeld een medische metafoor gebruiken: hoe een hoge temperatuur gepaard kan gaan met verschillende soorten ontstekingsprocessen, en simpelweg ‘de temperatuur verlagen’ betekent niet altijd het vinden van iets vinden. de oorzaak en het bereiken van gezondheid, en in sommige gevallen (bijvoorbeeld bij blindedarmontsteking) kan dit zelfs gevaarlijk zijn voor het lichaam. Een persoon is een integraal systeem en een symptoom houdt verband met het geheel, bijvoorbeeld met de interne structuur van het individu, met de manier van leven, met de zelfhouding, met relaties met anderen, onder wie dit symptoom zich manifesteert. Is deze cliënt bereid het hele plaatje in ogenschouw te nemen? Is hij bereid om over zichzelf te praten, over zijn relaties, over zijn waarden? Is hij bereid iets in zijn leven te veranderen? Zelfs als hij zo'n verlangen heeft, is de kans zeer groot dat er na een of twee bijeenkomsten geen veranderingen zullen plaatsvinden. Bovendien is de kans groot dat de veranderingen die zich in het leven van de cliënt kunnen voordoen – in zijn vermogen om agressie te uiten, in zijn vermogen om zijn grenzen te verdedigen, niet door woede-uitbarstingen – “niet zullen passen” bij zijn moeder, die, wanneer haar zoon naar een psycholoog sturen, ziet geen problemen bij zichzelf of in het gezin, ziet problemen bij hem - dat wil zeggen, ze is zelf tevreden met alles in het systeem dat bestaat, alles behalve het 'symptoom')