Iemand kwam bijvoorbeeld met een idee, stelde het zich voor en verwachtte dat wanneer hij een rapport aan het publiek zou geven, iedereen naar hem zou kijken, aandachtig zou luisteren en interessante vragen zou stellen. Maar in werkelijkheid blijkt dat het publiek zich verveelt, iemand op de derde rij praat met een buurman en let niet op en is over het algemeen niet geïnteresseerd in de spreker. Dit is het spanningspunt. Een mens wilde het ene, maar er gebeurt iets anders. Het conflict bevindt zich nog steeds op het niveau van idee en implementatie. Bovendien kan dit conflict zich extern manifesteren. De spreker begint misschien te kalmeren, te tutten, commentaar te geven aan degenen die niet naar hem luisteren, of hem te onderbreken. En degenen van de derde rij kunnen hem beginnen tegen te werken. En er kunnen heel veel vergelijkbare situaties zijn, waarin de realiteit die gebeurt niet botst met interne ideeën. Maar we kunnen voor sommigen onze ogen sluiten, voorbijgaan en het niet eens merken, en sommige discrepanties veroorzaken een storm van verschillende gevoelens, emoties en sensaties. De reactie van een persoon hangt af van verschillende factoren: in welke emotionele toestand de persoon zich bevindt, hoe bereid hij is om frustraties te ervaren, en welke eerdere ervaringen hij heeft met soortgelijke dingen, zijn niveau van zelfbewustzijn. Natuurlijk doen we ervaring op in gedrag bij conflicten in de zeer vroege kinderjaren. Een kind dat opgroeit en zich ontwikkelt, wordt meer dan eens geconfronteerd met frustratie onder uiteenlopende omstandigheden. Moeder heeft hem te laat opgehaald, of, integendeel, laat hem lange tijd niet los, maar wil al kruipen, lopen, rennen. Over het algemeen worden door ontmoetingen met beperkingen persoonlijkheidsontwikkeling en ervaring opgedaan. Het kind wil luid lachen, maar er wordt van hem gevraagd stiller te zijn. Ik wilde speelgoed uit de winkel halen, maar mijn moeder kocht het niet. Interne conflicten tussen 'ik wil' en 'ik kan niet' vormen karaktereigenschappen. Een meisje wil dansen, gezichten trekken voor de spiegel, de schoenen en jurken van haar moeder aantrekken, en in plaats van de kunstzinnigheid en creativiteit van het kind te ondersteunen, Als ze haar charme bewondert, krijgt ze misschien een evaluatief commentaar van een ouder, die zegt: 'Waarom ben je hier verkleed, doe het uit, het is niet van jou, dat kan niet, het is niet leuk. En nog erger is de straf. Als ze volwassen is geworden, bestaat de mogelijkheid dat dit meisje nauwelijks blij zal zijn om in jurken voor de spiegel rond te draaien, zich vrij te bewegen en haar kunstenaarschap te tonen. Hoogstwaarschijnlijk zal dit onder een intern verbod vallen. En wat iemand zichzelf verbiedt, zelfs met de hulp van iemand anders in de kindertijd, zoekt nog steeds naar een manier om gerealiseerd te worden. En wanneer iemand merkt dat een ander gemakkelijk en graag beseft wat hem niet is toegestaan, kan dit vaker tot veroordeling leiden , vijandigheid, irritatie, woede, afgunst. Interne verboden zijn vaak onbewust, we nemen ze al vanaf zeer jonge leeftijd op. Interne conflicten leiden vaak tot externe conflicten. Het onvermogen om te luisteren, een standpunt te aanvaarden, vanuit een andere hoek te kijken, is in de eerste plaats een indicator van de houding ten opzichte van zichzelf: “Ik ben er niet klaar voor om mezelf anders te accepteren, ik ben er niet klaar voor om mezelf anders te accepteren. Ik heb niet het recht om mezelf te uiten, ik heb niet het recht om zo te zijn, en daarom zal ik een ander niet toestaan, net zoals anderen mij dit niet hebben toegestaan.' Het pad naar het oplossen van externe conflicten kan beginnen met het vinden van een oplossing binnenin.