Hoe correct te communiceren met een zieke geliefde. We bespreken dit onderwerp in al onze steungroepen. Het komt ook voor dat een toekomstig groepslid tijdens een kennismakingsgesprek tegen ons zegt: ik weet niet of ik ondersteuning nodig heb, geef me maar een algoritme hoe ik met een patiënt moet communiceren, en ik heb verder niets nodig, ik heb het niet nodig. heb verder geen problemen. Leer goede communicatie en dat is alles. Laten we proberen hier over dit onderwerp te speculeren. In ons gewone leven communiceren we met verschillende mensen en we weten dat het succes of falen van communicatie van veel dingen afhangt. Wie is deze persoon, wat is zijn karakter en in welke staat verkeert hij nu, wat voor persoon ben ik en in welke staat, wie van ons heeft communicatie nodig en waarom, wat verwachten we van elkaar en onze communicatie, doen we allebei weten relaties op te bouwen, rekening houdend met elkaars eigenaardigheden, is er iemand anders die geïnteresseerd is in onze relatie, hebben we voldoende tijd om te communiceren, enz. enzovoort. We weten dit allemaal en kunnen dit allemaal doen. Bij de communicatie met een geestesziek familielid moeten we niet alleen hiermee rekening houden, maar ook met de symptomen van de stoornis en de psychologische problemen die beide partijen ervaren in de communicatie en hoe u daar rekening mee kunt houden. Gekke ideeën. Ontoereikende oordelen kunnen ervoor zorgen dat gezonde mensen de patiënt onmiddellijk willen overtuigen, corrigeren, zijn standpunt ter discussie stellen en hem op het goede pad zetten, hem leren correct te denken, enz. Zou dat niet moeten doen. Het zal nog steeds niet mogelijk zijn iemand ervan te overtuigen dat rationeel redeneren onzin niet kan genezen. Soms hebben wij, familieleden, het idee om de patiënt grondig te vragen naar zijn waanervaringen, om het delirium tot in detail te bestuderen om de zwakke schakel erin te vinden en zo het hele systeem van delirium te hacken. Dit idee op zich is ook een beetje krankzinnig, omdat dergelijke tactieken niet alleen niet succesvol kunnen zijn, maar ook gezonde mensen het risico geven op het krijgen van een geïnduceerde waanstoornis. Wat moeten we doen. We ondersteunen of betwisten geen onzin, we moedigen het niet aan of weerleggen het niet. Problemen met denken, concentratie en geheugen bij een patiënt kunnen bij gezonde mensen irritatie en ongeduld veroorzaken, een verlangen om ‘er doorheen te komen’. Ze “leggen” veel uit aan de patiënt, snel en emotioneel, en als ze het gebrek aan succes zien, raken ze nog meer geïrriteerd. Als de patiënt cognitieve problemen heeft, moet men rustig, in eenvoudige woorden en kort spreken, en bereid zijn te herhalen wat er meerdere keren is gezegd, zonder de 'emotionele temperatuur' te verhogen die de emoties van de patiënt (woede, angst, stemmingswisselingen) vaak veroorzaken wrok, angst, verwarring en woede onder familieleden. Het is echter onmogelijk om een ​​​​zieke persoon in een dergelijke toestand te kalmeren. Het belangrijkste gedragsprincipe is om zelf kalm te blijven, om relaties niet te verergeren met onnodige geschillen en discussies, om de acties van de patiënt of de woorden die hij zegt niet persoonlijk op te vatten, en om de communicatie te beperken. Als een zieke geliefde integendeel is. is gesloten en afstandelijk, hij heeft weinig sympathie voor andere mensen, hij is emotioneel koud, passief, dan kan het onvrijwillige verlangen van familieleden om hem op te hitsen en te schande te maken de relatie schaden. De beste tactiek in dit geval is om mensen uit te nodigen om te communiceren, hen voorzichtig beetje bij beetje bij contact te betrekken, in het achterhoofd dat al deze kenmerken symptomen van de ziekte zijn. Er is nog een probleem dat zowel patiënten als familieleden treft: stigma. Dit psychologische mechanisme zorgt ervoor dat iemand twijfelt aan zijn betekenis, bang is om door andere mensen afgewezen te worden en niet in zijn sterke punten en capaciteiten gelooft. Het is goed als gezonde familieleden erin slagen om op zijn minst een positieve houding in zichzelf te behouden, en een sfeer van respect, liefde en begrip in het gezin. Wat zijn de meest voorkomende fouten in de communicatie die in gezinnen voorkomen. Incontinentie bij het uiten van emoties. Aan de ene kant is het duidelijk dat alle gezinsleden onvermijdelijk emotionele overbelasting ervaren en dat emoties ergens moeten worden gestopt. Maar aan de andere kant bemoeilijkt gewelddadige uiting van emoties de communicatie binnen het gezin alleen maar, en verslechtert na verloop van tijd de toestand van de patiënt. Wat moeten we doen. Zoek naar mogelijkheden om emoties veilig en buiten het gezin te ontladen.!