Van de auteur: Een methode voor het opbouwen van contact en het ontwikkelen van relaties bij het werken met kinderen met ontwikkelingsstoornissen (in het bijzonder een diagnose van autisme) is beschreven. Ik ga verder met het onderwerp dat is begonnen in het artikel ‘Hoe een psycholoog een kind met autisme kan helpen.’ Mijn praktijk begon met het werken met ouders en hun neurotypische kinderen in een gezins- en kindersteuncentrum. Speltherapie helpt volgens G. Landreth specifiek bij het werken met kinderen. Ik vond deze methode van niet-directieve cliëntgerichte kinderpsychotherapie leuk. Hiermee kunt u gedrags- en emotionele symptomen bij kinderen succesvol onderzoeken en verwerken. Werken bij het Centrum gaf mij de kans om te leren hoe ik gemakkelijk emotioneel contact met een kind kan leggen, zijn interesse kan volgen, de dringende behoefte om een ​​ruimte te creëren en te behouden voor het uitwerken en uitspelen van een pijnlijk onderwerp. In deze versie van het werk ligt de nadruk op het kind en zijn verschijningsvormen. Later kwam deze ervaring zeer nuttig van pas bij het werken in een medische organisatie voor de behandeling van neurologische ziekten bij kinderen. Daar ontmoette ik voor het eerst kinderen met de ongebruikelijke diagnose ‘autisme in de vroege kinderjaren’. Toen ik begon te werken, ervoer ik gemengde gevoelens: van verwarring, een gevoel van totale machteloosheid, hoop en illusies tot geloof in succes. Het was om vele redenen moeilijk, maar mijn interesse won het. Mijn moeilijkheden hielden aanvankelijk verband met onwetendheid over de technieken, methoden en mogelijkheden om zo'n kind te benaderen. Ik heb een lange weg afgelegd om die speciale voorwerpen, speelgoed en activiteiten te vinden waarmee ik met elk kind een dunne draad van een soort contact kon opbouwen. Na verloop van tijd besefte ik hoe moeilijk het is om het opkomende gevoel van nutteloosheid en het gebrek aan emotionele feedback te ervaren bij het werken met zo’n kind. Het is heel belangrijk om te begrijpen dat bij dergelijk werk de vooruitgang klein is en zich in de loop van de tijd uitbreidt. Ook zal de psycholoog moeten leren omgaan met mogelijke tegenslagen in de ontwikkeling van het kind en het gedeeltelijk verlies van verworven vaardigheden. Daarom was een andere belangrijke taak voor mij het vermogen om de bron van plezier in het verrichte werk op te merken en te vinden. Ik probeer altijd mee te leven met ouders die vaak hopeloosheid en hulpeloosheid ervaren. Het is moeilijk om zo'n diagnose te accepteren, en vooral de informatie dat het kind zelf geen contact kan maken, de gezichtsuitdrukkingen en gevoelens van andere mensen kan begrijpen, communicatie kan initiëren en creatief kan denken. Er is altijd hoop dat alles opgelost kan worden. Sommige ouders ervaren afwijzing en afwijzing. Anderen hebben veel verwachtingen en hopen dat dit probleem snel kan worden opgelost. In één behandelingskuur en meerdere sessies kunt u uw kind normaal maken. Maar helaas, dit is niet zo. Omgaan met zo’n kind zonder medische ondersteuning en behandeling is onproductief. In mijn ervaring zijn er voorbeelden waarin kinderen, tegen de achtergrond van behandeling met microstroomreflexologie en langdurig complex correctie- en ontwikkelingswerk, een goede dynamiek vertoonden. Dat wil zeggen dat het voor hen mogelijk werd om in termen van de eerste twee complexe groepen over te stappen van hun toestand en ontwikkelingsniveau van mentale functies aan meer adaptieve groepen zoals 3 en 4. Er is een standaardclassificatie van deze schendingen door Nikolskaya O.S. Onder de typische gevallen van autisme bij kinderen zijn er vier hoofdgedragsmodellen, die verschillen in hun systemische kenmerken: Niveau van veldreactiviteit. Niveau van affectieve expansie. Niveau van emotionele controle onthechting van de externe omgeving, groep II - de afwijzing ervan, III - de vervanging ervan en IV - overremming van het kind door zijn omgeving. Maar waarschijnlijk zal niemand een kind met ADH volledig kunnen ontdoen van de manifestaties van de ziekte of enkele eigenaardigheden van zijn gedrag... Tijdens het zoeken naar manieren en opties om met kinderen in deze categorie te werken, kwam ik de methode van een uitstekende tegen en vond deze erg leukAmerikaanse doctor in de medische wetenschappen, hoogleraar kindergeneeskunde en psychiatrie Stanley Greenspan. In zijn boek ‘Hier ben je met autisme. Met behulp van de FLOORTIME-methodiek voor ontwikkeling, communicatie en denken beschrijft “** de werkwijze van therapeutisch werken met kinderen met ontwikkelingsstoornissen, en in het bijzonder autismespectrumstoornissen, goed, duidelijk en toegankelijk. Deze methode richt zich niet op de individuele symptomen van deze aandoeningen, maar op de problemen die eraan ten grondslag liggen. Dit idee over ‘tijd op de vloer’ komt voor mij dichtbij en begrijpelijk, in tegenstelling tot gedragsmatige benaderingen, waar ze voornamelijk met de externe kant van gedrag werken. De officiële naam van deze aanpak, die rekening houdt met ontwikkelingskenmerken, individuele vaardigheden en het systeem van relaties, is het DIR-concept (Developmen, Individual-difference, Relatioship-based).*** Dit concept wordt ook vaak FLOORTIME genoemd. techniek.**** Het doel van de therapie binnen het DIR-concept en de FLOORTIME-methoden is het creëren in natuurlijke omstandigheden van de basis voor een gezonde ontwikkeling. Met behulp van deze techniek beheersen kinderen belangrijke vaardigheden die tijdens hun ontwikkeling ontbreken of beperkt zijn: het vermogen om prettige en warme relaties met anderen te hebben, doelgerichte en betekenisvolle communicatie (eerst met gebaren, daarna vaak met woorden) en, in verschillende mate, , logisch en creatief denken. Er ontstaan ​​nieuwe mogelijkheden voor kinderen die met deze methode studeren. De unieke technieken die de auteur van de FLOORTIME-methode aanbiedt, zijn gebaseerd op de natuurlijke interesses en emoties van het kind. Interactie ontstaat spontaan. Methoden worden geselecteerd in overeenstemming met het sensorische profiel van het kind. Bij een kind met een beperking kunnen deze specifiek zijn (wiegen, naar vingers kijken en vingeren, ongewone handelingen met voorwerpen en speelgoed, intonatie, vocalisaties, enz.). Interpersoonlijk contact met het kind komt tot stand door gebruik te maken van eventuele, zelfs ongebruikelijke of vreemde, voorkeuren van het kind. Een kind vindt het bijvoorbeeld leuk om een ​​deur open en dicht te doen. Een therapeut die de vloertijdtechniek toepast, verbiedt het kind dit niet. En hij vindt opties: hoe hij elke actie van het kind in zijn belang kan gebruiken en ontwikkelen. Het op experimentele en zachte wijze creëren van obstakels voor volwassenen om deze actie uit te voeren, of andere onverwachte, ongebruikelijke acties terwijl het kind zijn favoriete bezigheid doet, zal zeker zijn aandacht interesseren en trekken. In dit voorbeeld kunt u dus proberen een kleine rol te plaatsen en vervolgens stilletjes te verwijderen die verhindert dat de deur sluit, wat de aandacht van het kind zal helpen trekken. Door verdere ontwikkeling van acties rond het geliefde object kan de zogenaamde “waardevolle gezamenlijke aandacht” ontstaan. De belangrijkste voorwaarde is dat de sensaties en emoties van het kind positief zijn en hem plezier bezorgen. S. Greenspan beschrijft zes duidelijke ontwikkelingsstadia van een gewoon kind. De eerste wordt geassocieerd met de ontwikkeling van interesse in de wereld om hem heen, de tweede met genegenheid (ongeveer zes maanden oud), de derde met het begin van tweerichtingscommunicatie (negen maanden), de vierde - met bewustzijn van zichzelf als individu, de vijfde - met de uitdrukking van emotionele ideeën (twee en een half jaar) , de zesde - de fase van emotioneel denken (vier jaar). De auteurs van de methodologie zijn er, op basis van de uitgevoerde onderzoeken, van overtuigd dat het voornaamste probleem bij autismespectrumstoornissen een afwijking is van een biologische eigenschap die de verbinding tussen emoties en het motorsysteem beïnvloedt en, verder, het vermogen om symbolen te gebruiken Om bovengenoemde redenen wordt een autistisch kind beroofd van het vermogen om al deze ontwikkelingsfasen te doorlopen. En heeft meestal de neiging om op een van hen ‘vast te lopen’. De principes en methoden van de DIR-methodologie bieden een kans om uit deze stagnatie te komen, door te gaan en een tweerichtingscommunicatie te beginnen. Elke verbindingservaring sluit een van de communicatiecirkels. In dit geval volgt de volwassene het kind; hij bepaalt niet de voorwaarden van het spel, maar helpt hem nieuwe verbanden en regels vast te stellen. Door emotioneel denken te ontwikkelen, kun je afsluiten.