De belangrijkste vaardigheid in het werk van een cognitief-gedragspsycholoog, naast een vaardig cognitief debat, is de competente voorbereiding van een conceptualisering van een cliëntcasus. In dit artikel zal ik aan de hand van een toegankelijk voorbeeld laten zien wat en hoe een psycholoog moet doen om deze conceptualisatie te verzamelen. Hieronder staan ​​de fasen van het vormen van een conceptualisatie: 1. Beschrijving van de situatie(s) (het woord “trigger” zou passender zijn).2. Identificatie en structurering van emoties (bijvoorbeeld: “Ik voel me voor 70% boos”) 3. Identificatie van gedragsmatige en fysiologische reacties (ik wilde slaan, mijn spieren waren gespannen) 4. Identificatie van automatische gedachten 5. Identificatie van tussenliggende overtuigingen (houdingen, regels, aannames) 6. Identificatie van diepgewortelde overtuigingen en mogelijk activerende gebeurtenissen 7. Identificatie van coping-strategieën (bepaling van gedragsreacties) Bij CGT richten we ons alleen op situaties die de cliënt recentelijk zijn overkomen en ‘vers’ zijn om te identificeren gedachten De cliënt zegt bijvoorbeeld dat hij lijdt aan het reddingssyndroom, praat er lang over hoe dit hem hindert, maar ons doel is om hem voorzichtig van conclusies over zichzelf naar specifieke situaties te leiden: “Denk aan de situatie waarin. realiseerde je je dat je dit syndroom had?' Vervolgens schrijven we de situatie op. Een vriendin klaagde over het leven, ik ging op zoek naar oplossingen voor haar problemen deze situatie bij u oproept?' Laten we zeggen dat het woede was op je zestigste. De derde fase: 'Wat zat er in het lichaam?' - Je armen spanden zich, het bloed stroomde naar je gezicht. "Wat heb je gedaan?" 'Ik schreef haar dat ze me irriteerde en haar problemen niet wilde oplossen. De vierde fase is een van de belangrijkste, waarin de psycholoog de hoofdvraag van alle cognitieve gedragstherapie verwoordt:' Wat dacht je? op dat moment?' dat anderen problemen voor haar oplossen! In dit stadium is het ook wenselijk om cognitieve vertekeningen te maken en de cliënt te helpen zijn gedachten te herformuleren, zodat hij deze vervormingen zelf ziet (generalisatie), wil voortdurend gered worden (gedachtenlezen), en ze mag niet zeuren (zou moeten). Ze wil niets doen, maar eist dat problemen voor haar worden opgelost (gedachtenlezen, overhaaste conclusies). Over het algemeen kan de psycholoog al in dit stadium van de eerste sessies eraan beginnen te werken automatische gedachten, wat inhoudt dat deze gedachten van cognitieve vervormingen worden ontdaan. Maar nu is ons doel om een ​​conceptualisatie op te stellen. We gaan naar de vijfde fase. We identificeren tussenliggende overtuigingen met behulp van de vallende pijl-techniek. Meestal zijn dit twee hoofdvragen: “Waartoe kan dit leiden?” en “Wat zegt dit over jou/andere mensen/de wereld?” Stel dat we deze overtuigingen al hebben geïdentificeerd. Ze klinken misschien zo. Als iemand zeurt, dan moet ik helpen. Als ik niet help, dan ben ik een zielloos slecht persoon. Als iemand zeurt, dan is hij zwak en moet ik de zwakken redden behalve zwak, dan ben ik sterk. Een persoon moet niet om hulp vragen. Als iemand zeurt, toont hij zijn zwakheid. En zwak zijn is onaanvaardbaar. Als ik zwak ben, is het gevaarlijk en kan er iets met mij gebeuren hulp, en een persoon verzet zich tegen mijn hulp (ik help tevergeefs), dan is dit tevergeefs werk, en dit is oneerlijk. Als dit oneerlijk is, dan ben ik in de beginfase van zijn praktijk natuurlijk geen slachtoffer elke psycholoog zal alle tussenliggende overtuigingen uit vier gedachten kunnen ‘persen’, maar met vaardigheid lukt dat wel. Alle bovengenoemde overtuigingen zijn onaangepast of disfunctioneel, en vereisen een verdere uitdaging en het formuleren van nieuwe overtuigingen die rationeel zullen zijn, zonder zich terug te trekken in ‘positief’ denken. Maar nogmaals, dit is werk. Laten we terugkeren naar het plan. De zesde fase zal in één situatie moeilijk te implementeren zijn, omdat de diepste overtuigingen van de cliënt dat meestal zijn!