De wijze leraar vroeg: - Wie heeft je kennis geleerd? - Hard werken, grootheid van boeken. En mijn leraar is een student, en ik zocht naar het antwoord daarop, Hij liet mijn geest niet in slaap vallen, - antwoordde de leraar hem. Filosofen vertelden elkaar ooit over hun leraren “Ik geloof dat de beste leraar een wijze mentor is”, zei de eerste filosoof. — De belangrijkste kennis kreeg ik van mijn leraar. — Mijn beste leraar is een wijs boek. De boeken bevatten verborgen parels van de geest die de mensheid heeft verzameld”, voegde de tweede toe. “De natuur heeft mij harmonie en diepgang geleerd”, merkte de derde op. “Ik heb veel geleerd van mijn mentoren, nog meer van mijn kameraden, maar vooral van mijn studenten”, klonk het in de gesprekswijze. “Elke student weet altijd minder dan de leraar”, wierpen de filosofen tegen. “Een student vroeg mij: “Wat is geluk?”, begon de wijze te vertellen. 'Ik antwoordde hem:' Het is geluk dat je ouders hebt. ' 'Ouders zijn geluk voor een kind, maar een mens kan niet zijn hele leven kind zijn', was de student het daar niet mee eens zoals lucht.” “Als je vrij ademt, merk je het niet”, zei de student nadenkend. “Misschien ligt geluk verborgen in harmonie met de natuur?” – stelde ik voor. ‘Op momenten dat je opgaat in de natuur, voel je je gelukkig, maar het leven kent zelden zulke momenten’, zei de student. ‘Mijn hele leven ben ik op zoek geweest naar antwoorden op de vragen van mijn studenten,’ eindigde de wijze verhaal Hier nam de eerste filosoof afscheid en zei: “Voor mij moet je naar je leraar gaan om hem een ​​vraag over geluk te stellen. - Dit is een heel belangrijke vraag. 'Ik wil het antwoord daarop vinden in wijze boeken', beaamde de tweede filosoof. 'En ik zal over deze vraag nadenken in een afgelegen hoekje van de natuur', zei de derde filosoof en vertrok ook. 'Dat zei ik het beste leraar is een student,” merkte de wijze met een glimlach op. Dus hoe zou een moderne leraar moeten zijn? Welke kwaliteiten moet een universitair docent hebben als persoon en als professional? En zijn de leerlingen zelf werkelijk de beste leraren voor ons? Deze en vele andere vragen rijzen vaak in verband met de persoonlijkheid van de leraar. Laten we ons even een ideale pedagogische situatie voorstellen, die de aandacht en het vertrouwen heeft getrokken van studenten, het lijkt erop dat hij voor een moment gelijk aan hen wordt, waardoor de ziel van de student wordt geopend, hem soepel wordt overgebracht naar ‘één ademhaling’ en hem onmerkbaar de wereld van kennis wordt binnengeleid. De les gaat onopgemerkt voorbij in termen van tijd, en de leerlingen leren hoeveel nuttig het voor henzelf is, wat hen transformeert, verrijkt, en er ontstaat een verlangen om te leren. Omdat hij de behoeften van elke student kent, zijn voor- en nadelen, bouwt de leraar een les op, waarbij hij uitsluitend rekening houdt met de individuele kenmerken, interesses en capaciteiten van de student. Iedereen doet mee aan de les, er zijn geen onverschillige studenten, iedereen voelt zich een schepper, een schepper, en in de leraar zien ze een vriend, een assistent. Natuurlijk kan alleen een meesterleraar dit elke dag met studenten doen, wat betekent dat hij zowel een psycholoog als een kunstenaar is, zowel een strateeg als een professionele tacticus. Dus wat weerhoudt ons er vandaag de dag van om meesters te worden in ons favoriete vak? Makarenko, het beheersen van pedagogische vaardigheden is beschikbaar voor elke leraar, onder voorbehoud van doelgericht werk aan zichzelf. “Meesterschap is iets dat kan worden bereikt, en net zoals er een beroemde meesterdraaier kan zijn, een uitstekende meesterdokter, zo moet en kan een leraar een beroemde meester zijn... En elk van de jonge leraren zal zeker een meester zijn als hij geeft onze zaak niet op, en de mate waarin hij de vaardigheid beheerst, hangt af van zijn eigen drive.” Leraar en student De hoofdpersonen van een instelling voor hoger onderwijs zijn de leraar en de student. Effectieve interactie tussen leraar en student is een belangrijke voorwaarde voor de opleiding van een toekomstige professional. Het is echter niet altijd het onderwerp van reflectie door een universiteitsdocent; het is niet specifiek ontworpen of aangepast, waardoor de effectiviteit ervan niet verzekerd is. De reden hiervoor zijn verschillende factoren. Laten we eens kijken naar welke kwaliteiten dat zouden moeten zijneen leraar heeft en wat je moet weten voor een effectieve interactie tussen een leraar en een leerling. Elke leraar is individueel, uniek en heeft alleen zijn eigen persoonlijkheidskenmerken en kwaliteiten. De allereerste, meest verplichte morele vereiste voor een leraar is dat wel dat hij van zijn studenten moet houden. En hou van iedereen, zowel goed als slecht. Een universiteitsleraar die niet van studenten houdt, is professioneel ongeschikt. Een leraar moet in staat zijn de activiteiten van studenten zo te organiseren dat ieder van hen de kans krijgt om zijn of haar voorkeuren, interesses en capaciteiten volledig te ontwikkelen. Hij moet begrijpen dat er geen leerling is die niets heeft om van te houden. De toespraak van de leraar moet het denken wakker maken en in een staat van waakzaamheid houden. “Leraren krijgen het woord om niet hun eigen gedachten te sussen, maar die van iemand anders wakker te maken.” De leraar besmet leerlingen met interesse in de wereld in het algemeen en de wereld van kennis in het bijzonder. Hij kan niet emotieloos blijven ten opzichte van het academische onderwerp dat hij onderwijst. We moeten niet vergeten dat het vermogen om te verrassen, te interesseren en te verbazen met het nieuwe en onverwachte van iemands boodschap een belangrijke pedagogische kwaliteit is. N.V. Gogol betoogde dat het geheugen van mensen het beste de informatie vasthoudt die tot hun verbeelding sprak. De leraar moet begrijpen dat leerlingen in meer of mindere mate worden beïnvloed door hun persoonlijke individualiteit, hun verwachtingen, waarden, intellectuele en creatieve vermogens, karakter, enz. Een belangrijke professionele kwaliteit van een leraar is zijn adequate zelfwaardering en zijn vermogen om een ​​leerling te begrijpen in de context van zijn eigen kenmerken contact opnemen, de communicatie met studenten in de klas beheren, relaties opbouwen en opnieuw opbouwen, afhankelijk van de specifieke kenmerken van pedagogische taken, met een gebrek aan begrip van de interne psychologische positie van de student. Dus hoe moet een leraar zijn relaties met leerlingen opbouwen? Hieronder volgen enkele aanbevelingen die het voor docenten gemakkelijker maken om met studenten te communiceren. De leraar moet... Tactvol zijn Wees vriendelijk en beleefd Wees veeleisend, maar eerlijk Wees aandachtig In staat zijn om naar je gesprekspartner te luisteren In staat zijn om te vertrouwen Geef je fouten toe Moedig leerlingen aan in het bijzijn van andere mensen Kom je beloften na, wees accuraat Respecteer de meningen van de leerlingen, wees in staat jezelf in hun plaats te verplaatsen Toon oprechte interesse in de leerlingen, hun zorgen en behoeften Geef een leerling een compliment, zelfs voor een kleine prestatie. Geef vooral kritiek op de acties, acties van de leerling, maar niet op hem als persoon. Houd rekening met de stemming van zijn leerlingen De leraar mag niet... De controle over zichzelf verliezen Zenuwachtigheid tonen 'Bespringen' op leerlingen Verander controle in kleinzielig toezicht Heb favorieten Intolerant zijn tegenover kritiek Ruzie maken over kleinigheden Verwarring tonen Vloeken, vloeken, wees onbeleefd Wees gesloten en stil Word vertrouwd Praat met luide stem. Haast je niet om kritiek te leveren als de mogelijkheid bestaat dat de student zelf de fout zal beseffen. Kijk tijdens het spreken weg van de gesprekspartner. Je komt zelden een situatie tegen die met alleen maar kan worden opgelost één item uit de bovenstaande tabel; In de regel is een bepaalde combinatie hiervan nodig. Door bijvoorbeeld de punten 1, 4 te combineren, kun je de volgende aanbeveling krijgen: een leraar moet tactvol zijn om de waardigheid van iemand niet te vernederen, wat betekent dat hij de controle over zichzelf niet mag verliezen. Het aantal van dergelijke combinaties is erg groot , dus de communicatie tussen een leraar en studenten impliceert zijn creatieve, onconventionele aanpak, zelfverzekerde beheersing van psychologische en pedagogische hulpmiddelen. Het is geen toeval dat V.A. Sukhomlinsky schreef: “Vergeet niet dat de bodem waarop je pedagogische vaardigheden zijn gebouwd, in het kind zelf ligt, in zijn houding ten opzichte van kennis en tegenover jou, de leraar. 'Dit is het verlangen om te leren."'.