Waarin verschilt de geboorte van een zoon van de geboorte van een dochter? Hoe voelt de moeder van de jongen zich? Wat voor soort relatie ontstaat er tussen moeder en zoon en hoe verschilt deze van de relatie tussen moeder en dochter? De moeder baadt haar zoon, voedt haar, wikkelt haar in, doet alles hetzelfde als de moeder van het meisje. Vervolgens koopt hij speelgoed en leest hij boeken. De boeken zijn nog steeds hetzelfde, maar het speelgoed is anders. De moeder van haar dochter ziet haar voortzetting in haar. Ze laat haar dochter zien hoe ze moet koken, strijken en schoonmaken; ze ziet haar als haar assistent. Wat ziet de moeder van haar zoon in haar kind? Meer precies: wie? Misschien projecteert ze haar relatie met haar vader of haar man op hem? Als de moeder van haar dochter vaak handelt zoals haar moeder tegenover haar deed, zou de moeder van haar zoon iets anders moeten doen. Omdat het een jongen is. Hij is anders. Wat heeft een jongen van zijn moeder nodig zodat hij haar niet haat en niet bang voor haar is, haar niet negeert en niet van haar afhankelijk is? Hetzelfde als voor alle kinderen: liefde, zorg, genegenheid. Maar jongens hebben ook iets meer nodig. Of een andere liefde? Episodes uit mijn psychologische praktijk: Man, 52 jaar oud, landmeter, werkt op rotatiebasis. Hij belt zijn moeder en kan alleen met haar praten als hij dronken is. Een collega, een psycholoog van ongeveer 30, kan zijn moeder niet vergeven dat ze haar in haar verre jeugd op haar hoofd heeft geslagen. Hij is nog steeds beledigd en boos op haar. Een sterke veertigjarige man van twee meter lang. Hij formuleert zijn probleem als: ‘Ik ben bang voor mijn moeder.’ Een jonge man bij wie de haat tegen zijn moeder het verlangen bereikt om ‘te doden en alle muren met haar bloed te laten bedekken’. Waarvoor? Omdat ze niet liefhad, of op de een of andere manier niet zo veel liefhad. De zakenman, 55 jaar oud, ervaart bijna elk verwijt van zijn moeder tot het punt van een hartaanval, is beledigd als een vijfjarige jongen. Men onderhoudt zijn hele grote gezin en vraagt ​​tegelijkertijd aan zijn moeder toestemming om een ​​nieuwe bank voor zijn kamer te kopen. Al deze mannen hadden ‘gewone’ gezinnen, normale moeders. Ze werkten, voedden hen, kleedden hen, gaven onderwijs, behandelden hen tegen ziekten en hielpen hen hun lessen te leren. Over het algemeen zorgden ze zo goed als ze konden. Wat hebben deze moeders verkeerd gedaan? Wat verenigt al deze mannen? Iedereen heeft autoritaire, dominante moeders. Ergens hoorde ik de zin: “Sterke mannen groeien uit zwakke vrouwen!” Het is duidelijk dat kinderen niet helemaal gelukkig zijn met hun moeders. In eerste instantie houden ze onbaatzuchtig en onvoorwaardelijk van hen, maar naarmate ze ouder worden, beginnen ze hun ‘onvolkomenheden’ en ‘beperkingen’ op te merken. En dit is alsof je van een voetstuk wordt gestoten. En zonen kunnen hun moeders niet vergeven vanwege hun... menselijkheid. En blijkbaar is dit voor jongens een traumatischer verhaal dan voor meisjes. Het is waarschijnlijker dat een meisje met haar moeder gaat concurreren, maar een jongen heeft een ideaal nodig. En hij is er niet meer. En dit veroorzaakt woede en wrok. En als hij geen ideaal heeft, laat dan niemand er een hebben!!! Doden, vernietigen is een hectisch, stormachtig gevoel van verlangen, tenminste eerlijk. Een ander ding is wrok: onuitgesproken, ongevoelde woede. Hoe liefde in haat verandert. Op welke leeftijd vindt deze metamorfose plaats? Wanneer verandert liefde in haat of wrok? Op de een of andere manier reageert het op de overgangsperiode, wanneer hormonale stormen beginnen en het lichaam onbekend wordt en er volledige onenigheid in de ziel is, dan wil je tederheid en zorg, dan onafhankelijkheid en onafhankelijkheid, en een gewone moeder, die het misschien niet aankan met de veranderingen die bij haar zoon zijn opgetreden, trekt ze zich terug, laat hem langzaam gaan, kijkend vanaf de zijkant, klaar om op elk moment te helpen. Maar een autoritaire vrouw kan zich dit niet permitteren. Ze moet haar zoon blijven controleren en begeleiden. Alleen zij weet hoe en wat het beste is voor haar zoon. Door haar overbezorgdheid belemmert ze zijn onafhankelijkheid. Een ander scenario is dat een werkende moeder, vaak onderwijzeres, eenvoudigweg geen tijd vindt voor vriendschap met haar opgroeiende zoon. Maar het is noodzakelijk om te beheren. En manipulatie komt te hulp. Schuld- en minderwaardigheidsgevoelens zijn de beste manier om uw zoon zonder extra moeite of tijd onder controle te houden. Je hoeft alleen maar vaker te zeggen hoe nutteloos en ‘incompetent’ hij is, en je er vaker aan te herinneren hoeveel ze heeft gedaan!