Avond. Keuken. De kopjes bevatten aromatische groene thee en een vaas met honing. (Mijn man en ik kwamen overeen elkaar te steunen: na 18.00 uur geven we het lichaam de kans om het onverteerde te verwerken. We eten niets. Om 19.00 uur - alleen een fruitsmoothie. Man: Nou, vertel het me als psycholoog.) : wat zijn mijn tekortkomingen? Hier nemen we een stilstaand beeld van de familie-idylles. Aan het einde van het artikel leest u hoe de zaak is afgelopen. Laten we in de tussentijd een belangrijke vraag beantwoorden: waarom moest een van de echtgenoten plotseling, op een ontspannen moment, de zaken regelen volgens het principe "eerst val jij aan, en dan zal ik antwoorden?". Hiervoor is het belangrijk om over de psychologische container gesproken. Er zijn emoties (tranen, geschreeuw, huilen), de andere kant (die in de bron) helpt het te verteren. Dit is de meest ideale optie. Zo'n container helpt in relaties om te leven, te genieten, tederheid te voelen, richting doelen te gaan, te bloeien. Maar laten we eerlijk zijn: moderne gezinnen hebben weinig middelen om ook de emoties van ANDEREN te weerstaan "spijt". En welk onbewust mechanisme werd er in de relatie uitgevonden? We klampen ons vast aan de tekortkomingen van iemand anders en eigenen ons die letterlijk toe om ons deel van het begrip van anderen te krijgen. Dit is hoe een ‘secundaire’ container ontstaat wanneer we op een illegale manier onze eigen gevoelens over de Ander verteren door zijn tekortkomingen. Ligt uw man bijvoorbeeld op de bank? De situatie lijkt vervelend en irritant. Maar stel je voor: hij staat op en gaat dingen doen. Hij maakt schoon, doet de afwas en maakt huiswerk met de kinderen. EN? EN?? EN??? Hoe krijg je dan een portie sympathie van je moeder of vrienden? Of een andere situatie. Het huis is schoon, gestreken, gewassen, het eten is gekookt, de vrouw is mooi, maar er is iets mis met de man. We zijn bang om de eenvoudigste en belangrijkste dingen tegen elkaar te zeggen. "Ik ben boos nu. Hoogstwaarschijnlijk heeft dit niets met jou te maken. Maar geef mij de kans om boos te zijn.” We zijn bang (en dit is normaal) dat de agressie die op ons gericht is, met ons te maken heeft. En het is gemakkelijker om onszelf te verdedigen (hoewel het veel duurder is in termen van middelen) dan om simpelweg de woede van iemand anders te verdragen. We worden dus boos en zuigen onze emoties weg, terwijl we ons vastklampen aan de tekortkomingen van de Ander. Of we proberen emoties te doven en te doen alsof er niets gebeurt. Maar het menselijke zenuwstelsel werkt in beide richtingen. Als de eigenaar plotseling besluit niet boos te zijn, dan is het ook onmogelijk om gelukkig te zijn. En om de een of andere reden kunnen we om vele redenen niet boos zijn. En het kanaal waar woede uit zou moeten komen, wordt in hoge mate bepaald door de houding van ouders, hun eigen ideeën over wat een 'goede' moeder, vrouw of collega zou moeten zijn. En dan hoopt de dichte energie van agressie zich op in het lichaam een brok in de keel, onaangename gevoelens in de maag, tintelingen in de benen en armen als ze boos zijn. - Wat moet ik doen om je boos op mij te maken? is een belangrijk hulpmiddel in de therapie om het kanaal van woede te deconcreteren. Zo keert de therapeut agressie tegen zichzelf. In een gezin is dit een gevaarlijke techniek. Het is milieuvriendelijker om gewoon met één persoon samen te zijn.________________________________ En wat onze avond betreft. Toen mijn man naar de tekortkomingen vroeg, zweeg ik. Hij begon zijn tekortkomingen op te sommen. Ze luisterde en was stil. Hij zei dat de thee niet lekker was. Ik knikte met mijn hoofd en was stil. Hij zei dat hij de hele week had gewerkt, moe was en dat er niets in de koelkast stond. (Weet je nog dat ik schreef over onze gezamenlijke afspraak: niet eten na 18.00 uur?). Ze knikte en zweeg. Haar man bloosde. Opgestaan. Weg. Ik bleef heerlijke thee met honing drinken. De agressie is onder controle. Toen de kokende, kokende stoom van agressie uit de interne multicooker van de man kwam, benaderde ze haar man en vroeg: "Is er nog iets te zeggen of kunnen we nu samen thee gaan drinken?" het is moeilijk om de echtgenoot van een psycholoog te zijn. Ze geven geen redenen voor een secundaire container)) (BELANGRIJKE OPMERKING: we hebben het niet over fysiek geweld. Als zoiets gebeurt, dan gaat het niet over woede en agressie, maar over een vernietigde psyche die niet weet hoe hij moet controleren zijn emoties. Dit is een ziekte en van fysiek geweld belangrijk.)