(reflecties geïnspireerd op groepswerk uit het verleden op aanvraag) We hebben altijd kracht. De kracht die ons beweegt, ons aanmoedigt om iets te doen, actie of nietsdoen, leeft in ons en beweegt. Het maakt niet uit of we het voelen of niet, of we het nu weten te gebruiken of niet, het is er altijd. We kunnen het voelen als onze eigen hulpbron, of als iets vijandigs waar we ons tegen willen verzetten, of denken dat we geen macht hebben... Wat moeten we ermee? Waar gaan we heen? Zien wij? Voelen we het of niet? Hoe behandelen we haar? Hoe ‘ontnemen’ we onszelf de macht of hoe verwerpen we deze? In de eerste plaats als we onze eigen gevoelens afwijzen. Als ik het niet wil toegeven, mijn schuldgevoelens niet wil zien of het met iets anders wil verdoezelen, beroof ik mezelf, ik sta niet toe dat mijn kracht zich manifesteert. Omdat schuld macht is. En alleen door het toe te staan, het te zien en te herkennen als een integrale manifestatie van mezelf, kan ik mijn kracht voelen en deze schuld na verloop van tijd in iets anders transformeren blokkeer opnieuw mijn kracht. Want op dit moment ligt mijn kracht in zwakte en kwetsbaarheid. Alleen door ze te erkennen als onderdeel van mezelf, ze te laten zijn, herwin ik mijn kracht. Omdat ik mezelf teruggeef – de ik die ik nu ben – zwak en kwetsbaar. Als ik boosheid en irritatie voel en deze uit gewoonte onderdruk, als “iets buitenaards” (brave meiden worden niet boos), beroof ik mezelf opnieuw van. kracht, want hoeveel ervan wordt besteed aan het “onderdrukken van de opstand”! Als ik woede en irritatie een wanordelijk verloop geef (zoals een “slecht” meisje) – word ik willekeurig boos, rechts en links, verspil ik opnieuw mijn kracht – daarna allemaal, het is “zij, de klootzakken, hebben me neergehaald! “Als ik iemand in de buurt afwijs, duw ik opnieuw mijn macht weg, omdat de naaste een deel van mij is, een deel van mijn familie. En de verbinding met hem heeft voor mij een diepe en betekenisvolle betekenis, een verborgen betekenis. En ik kan deze betekenis ontrafelen door hem zonder kritiek en veroordeling in de ogen te durven kijken. Als ik bijvoorbeeld geloof dat mijn vader een 'klootzak is die ons in de steek heeft gelaten', zoals 'dat zei mijn moeder altijd', dan doe ik dat niet. accepteer de kracht van mijn vaders afkomst, mijn kracht, omdat mijn vader een deel van mij is. Maar als ik de haat jegens mijn vader die in mij leeft gewoon toelaat, komt op een gegeven moment (als ik het haten beu ben) plotseling de vraag op: “Waarom haat ik hem zo erg? Ik ken hem helemaal niet!” En dan ontdek ik dat hij bijvoorbeeld een vrolijke grappenmaker was en geweldig gitaar speelde, graag zijn auto repareerde en mij daarin rondleidde - hier zie ik in hem een ​​levend persoon met zijn eigen zwakheden, en geen klootzak. En ik begrijp ook dat dit precies is hoe zijn liefde voor mij zich manifesteerde, en ik heb deze liefde afgewezen, en wat ik in hem afwijs, is precies wat ik in mezelf afwijs... en ik begrijp het ook... hmm... nou ja ... enzovoort... Om iemand te accepteren zoals hij is, moet je hem eerst van het voetstuk verwijderen waar je hem hebt neergezet: "slechte moeder", "verlaten vader" - stop met zoeken naar wat niet in hem zit en plaats hem op zijn plaats - de plaats van een levend persoon - Vasya P. of Masha R. De meest gewone levende persoon met zijn zwakheden en kakkerlakken, fouten en onvolkomenheden. Hij is tenslotte wie hij is en kan niet anders zijn. En dit is precies hoe we hem ergens voor nodig hadden, om een ​​diepe verbinding met hem te realiseren, waarvan de geopenbaarde paradoxale betekenis juist die kracht in mij onthult. Om jouw kracht te voelen en die te kunnen gebruiken, is het voldoende om simpelweg toestaan ​​wat er zal gebeuren, begrijpen wat voor toestand dit is? En...word high! Omdat deze toestand precies is wat ik nu nodig heb. Als je jezelf toestaat te zijn wie je bent, hier en nu, en er high van te worden, en anderen - om te zijn wie ze zichzelf toestaan ​​hier en nu te zijn, en hier high van te worden - je bent cool, je bent sterk, je bent echt!)