Deel 1. Het integratieve model omvat de systemische benadering van Oudtshoorn, het circulaire model van Olson en enkele andere benaderingen. Het is een 'groepsgerichte' diagnose en houdt vooral rekening met de problemen van de organisatie en het functioneren ervan het familiesysteem. Eén van de bekendste en meest gebruikte structurele modellen is het circulaire model van Olson (Olson, 1986, 1993). Dit model omvat twee hoofdassen: cohesie en flexibiliteit. Ze bepalen het type gezinsstructuur en een extra parameter: communicatie. Er zijn 4 niveaus van cohesie: laag - niet-betrokken (niet-betrokken) gezinstype; gescheiden – matig laag; verbonden en verstrikt – een te hoog niveau. Olson definieert gezinsflexibiliteit als de mate van verandering in de controle over het gezin, de gezinsrollen en de regels die relaties bepalen. Op deze schaal identificeert Olson nog vier niveaus: rigide, gestructureerde, flexibele en chaotische typen gezinssystemen. Vanuit het oogpunt van een integratieve benadering zijn er optimale niveaus van cohesie (gescheiden, verenigd) en flexibiliteit (gestructureerd, flexibel). evenwichtig zijn en zorgen voor een adequaat functioneren van het gezin, terwijl de uitersten op deze schaal (verdeelde, verwarde, rigide en chaotische typen) problemen veroorzaken. Wanneer het niveau van cohesie te hoog is (verward systeem), zijn er veel centripetale krachten in het gezin. dat individuele leden niet onafhankelijk van elkaar kunnen handelen. Er is te veel overeenstemming binnen het gezin; meningsverschillen worden actief onderdrukt. Familieleden nemen weinig persoonlijke ruimte in beslag en hun differentiatie ten opzichte van elkaar is laag. Het gezin als systeem heeft rigide externe grenzen met de omgeving en zwakke interne grenzen tussen subsystemen en individuen. Aan het andere uiterste: een onsamenhangend systeem met een laag niveau van cohesie, er zijn te veel middelpuntvliedende krachten. Familieleden zijn emotioneel zeer verdeeld, hebben weinig genegenheid voor elkaar en vertonen inconsistent gedrag. Ze brengen vaak tijd afzonderlijk door, hebben hun eigen interesses en aparte vrienden. Het is moeilijk voor hen om steun te bieden en alledaagse problemen samen op te lossen. Leden van evenwichtige gezinnen zijn in staat om onafhankelijkheid en een nauwe band met het gezin te combineren. Gezinnen met een verdeelde relatie staan ​​tot op zekere hoogte emotioneel ver van elkaar af, maar niet zo scherp als in een onsamenhangend systeem. Hoewel de tijd die apart wordt doorgebracht belangrijker is voor gezinsleden, kan het gezin samenkomen, problemen bespreken, elkaar steunen en gezamenlijke beslissingen nemen. Interesses en vrienden vallen meestal niet samen, maar sommige overlappen elkaar nog steeds. Het gezamenlijke gezinstype wordt gekenmerkt door emotionele nabijheid en loyaliteit in relaties. Familieleden brengen vaak tijd samen door. Deze tijd voor familieleden is belangrijker dan de tijd die wordt besteed aan privévrienden en interesses. De cohesie in dergelijke gezinnen bereikt echter niet het punt van verwarring waar alle verschillen worden uitgewist. Het gestructureerde type systeem kent een zekere mate van democratisch leiderschap, waarbij problemen tussen gezinsleden, inclusief kinderen, worden besproken. Rollen en familieregels zijn stabiel en tot op zekere hoogte bespreekbaar. Een flexibel type familiesysteem wordt gekenmerkt door een democratische leiderschapsstijl. De onderhandelingen worden openlijk gevoerd, met actieve deelname van kinderen. Rollen zijn niet strikt toegewezen aan familieleden; ze kunnen indien nodig worden gewijzigd. De regels kunnen worden gewijzigd, ze komen overeen met de leeftijd van gezinsleden. Soms ontbreekt het een gezin aan leiderschap en blijven gezinsleden in ruzie met elkaar verwikkeld.