Het type reactie op traumatische gebeurtenissen wordt gevormd in de kindertijd, gebaseerd op hoe we reageren op het trauma dat dierbaren ons toebrengen. Emotioneel, fysiek en ander geweld resoneert in het kwetsbare onderbewustzijn van kinderen en breekt zelfs na vele jaren uit. De ‘hit’-reactie is meestal een kenmerk van een narcist. Het wordt gevormd wanneer een kind opgroeit met overmatige zorg, lof en eindeloze aanmoediging. Het lijkt erop dat je volwassen moet worden en gelukkig moet zijn, maar het kind voelt, zelfs zonder te analyseren wat er gebeurt, op onbewust niveau dat hij slechts een ouderlijk project is, dat ze hem niet als een levend persoon zien. Als gevolg hiervan streeft zo'n kind er tijdens het opgroeien ook naar om alles wat er om hem heen gebeurt onder controle te houden. Voor hem is verdediging de beste aanval. Het tweede type. De ‘vlucht’-reactie. Het wordt gevormd wanneer een kind de schuldige wordt van alle zichtbare en onzichtbare problemen, problemen en mislukkingen. In de kindertijd compenseren kinderen deze houding ten opzichte van zichzelf vaak door hyperactiviteit, lopen ze allerlei verwondingen op en raken ze betrokken bij alles waar ze bij betrokken kunnen raken. Als ze opgroeien, worden ze workaholics en perfectionisten, en gaan ze relaties aan met overdreven machtige mensen. Ze verplaatsen zich soepel naar een ander gezin, waarin ze toch de schuldige blijven van alle problemen. Vaak raken ze ernstig afhankelijk, bijvoorbeeld van alcohol. De “bevriezingsreactie” Het kind groeit onzichtbaar op en voelt zich ongewenst in het gezin. Hij brengt zijn vrije tijd alleen door; de onderwijsinstellingen voor kinderen zijn als een gevangenis voor hem. Angst en depressie worden frequente metgezellen. De tijd verstrijkt, maar het verlangen om door iemand nodig te zijn verschijnt niet langer. De ‘aanpas’-reactie. Typische wederzijdse afhankelijkheid. Het kind leert zich aan te passen aan de stemming van de ouders en behaagt hen voortdurend, vooral vanuit emotioneel oogpunt. Op volwassen leeftijd is de vraag naar de emotionele toestand van anderen nog steeds belangrijker dan de emotionele toestand van jezelf. In het leven komen gemengde soorten reacties op stress uiteraard vaker voor. Herkende jij jezelf? Welk soort precies??