Van de auteur: Bekijk de talkshow “Reboot” met mijn deelname aan de discussie over het onderwerp “Street Extreme” op Belarus-2, uitgezonden in april© Bondarovich Alena Anatolyevna Iedereen kent het geheim van extreme sporten wanneer acties ertoe leiden: leef met risico, zonder extremen en wees zeer positief! In de regel zijn extreme sporten een ongerechtvaardigd risico dat iemand neemt om sensatie te krijgen. In de psychologie wordt een dergelijke neiging beschouwd als een indicator van afkeer van het lichaam, het spelen van 'grappen' ermee (zichzelf martelen door tests, enz.). straffen). Dit kan een symptoom zijn van suïcidale neigingen, vermomd als een sociaal onaanvaardbare en risicovolle hobby of activiteit. Het nemen van risico's is de behoefte om te experimenteren met ongewone en complexe sensaties, zowel fysiek als sociaal. Soms is het een beschermend ‘omhulsel’ tegen stress waar iemand door verschillende omstandigheden niet mee om kan gaan met andere methoden. Daarom kan in de moderne wereld de neiging om risico’s te nemen worden beschouwd als een voorwaarde voor persoonlijke aanpassing. We nemen allemaal risico's, maar op verschillende manieren. Laten we naar een voorbeeld kijken: een 14-jarige jongen met logoneurose (stotteren) en als gevolg daarvan relatieve problemen in de communicatie met leeftijdsgenoten mensen of vrienden. Een intern gevoel van eenzaamheid en afwijzing door de omgeving ‘spoort’ een tiener aan tot zelfverbetering door een passie voor extreme straatsporten. Waarvoor? Daar wordt de communicatie geminimaliseerd, is de interactie met gelijkgestemde gelijkgestemden accepteren en goedkeuren; het is niet nodig om je recht op respect te verdedigen, aangezien dit al is bereikt door de onkritische houding van straatvechters. Door risico's te nemen en verschillende risico's te nemen, verschillende trucs uit te voeren en de nodige steun te krijgen van gelijkgestemde mensen, krijgt een tiener automatisch de kans om zijn zelfrespect en fysieke capaciteiten 'op te trekken'. Is dit slecht? Dat is eerder niet de vraag. Het gaat meer om het feit dat zulke extreme hobby’s (hier heb ik niet alleen maar een beperkte passie voor straatsport) vaak uitgroeien tot een verslaving. Waarom? Na enige tijd kan een persoon emotionele honger voelen, armoede aan emoties zonder de sensaties die hem zijn gegeven of worden gegeven door die risicovolle trucs en situaties waaraan hij al ‘verslaafd’ is geraakt en een deel van zijn leven is geworden... Vanuit psychologisch oogpunt kunnen emoties zoals ‘op adem komen’, gedrevenheid, euforie, ‘het leven met volle teugen’, eenmaal verkregen tijdens het proces van dergelijke hobby’s of ambities (inclusief intieme hobby’s, verslaving aan softdrugs, enz.) is bijna onmogelijk te herhalen in het bewuste dagelijkse leven. En dan wordt een persoon afhankelijk van extreme acties, hobby’s, en kan hij een “dorst” naar hen ervaren om “terug te keren” naar die tijd, naar die ovatie en bewondering van anderen voor hem (cool, goed gedaan, held, onbevreesd , sterk), naar die staat van hoge . Trouwens, ik wil meteen opmerken dat mensen die professioneel extreme sporten beoefenen, in een bepaald vakgebied werken (circus, de mijne, enz.) een heel andere categorie zijn, dat zouden ze niet moeten doen; op hetzelfde niveau worden gezet als ervaren straatextreme atleten. Sport en beroep zijn één ding, maar hobby's, het verlangen naar zelfbevestiging en gedrevenheid zijn een beetje anders. Er zijn overeenkomsten, maar er zijn nog veel meer verschillen. Het kan lukken, maar het kan ook niet lukken. Dan zijn er verschillende manieren: óf een persoon 'ontgroeit' (alles heeft zijn tijd), of blijft hangen aan de grens van die hobby's die het tijd is om in het verleden te verlaten, of raakt gedesillusioneerd door het leven en wordt depressief. Er bestaat een tendens om de leeftijdsgrenzen voor extreme hobby's te verhogen. Voor tieners zijn dergelijke hobby's meestal de norm. Op de leeftijd van 12-17 jaar (en iets ouder) is het heel normaal om op te vallen, voor jezelf op te komen en te experimenteren. Maar heel vaak blijf je 'vastzitten' in niet-geleefde emoties, sensaties en gevoelens, en dan kunnen dergelijke hobby's zelfs plaatsvinden op de leeftijd van 30-35 jaar (en soms ouder).!