Het komt vaak voor dat de vraag voortdurend in ons hoofd blijft hangen: “Wie is verantwoordelijk voor het feit dat <voeg een probleem toe aan de smaak>?” Deze vraag kan verschillende redenen hebben, maar meestal betekent het dat ik ontevreden ben over iets in mijn leven van vandaag, en ik weet niet wie of wat deze gang van zaken heeft veroorzaakt. Of ik wil het niet weten, en dan klinkt de vraag retorisch. Of ik weet het, maar om de een of andere reden past het antwoord niet bij mij. Maar hoe dan ook duiden dergelijke obsessieve gedachten op enige disharmonie in mijn leven en dit is een reden om deze vraag nader te onderzoeken. Waarom gebruiken we zo'n vraag het vaakst? Ja, dit is geen typefout, het is het ‘gebruik’ van de vraag waar we het over hebben. Het gebeurt zelden dat we oprecht willen weten wie de schuldige is. En zelfs nadat ik het heb geleerd, is er niet veel kans dat deze kennis op de een of andere manier mijn leven zal veranderen. Ik benadruk de volgende hoofdredenen waarom we “op zoek moeten gaan naar iemand die de schuld kan geven”: Een verklaring ter geruststelling. Als niet ik, maar iemand van buitenaf de schuldige is, kan ik het me veroorloven om niet te veranderen en het zonder klagen te accepteren. Vooral als iemand die heel belangrijk en machtig is de schuldige is. Dit is dus het lot. Als ik iets slechts doe tegen iemand die vóór mij schuldig is, telt het niet en zal mijn geweten mij niet kwellen en in een depressie vervallen. Als ik hier zelf de schuld van heb, dan kan niemand anders het vragen, het enige dat overblijft is mezelf straffen. ‘Hij’ is de schuldige van mij en heeft daarom een ​​onbetaalde schuld, en ik kan deze voor mijn eigen doeleinden gebruiken. Ontdek de reden voor wat er gebeurt, vind de oorzaak van het probleem om het te elimineren en het probleem te corrigeren situatie die mij ontevreden maakt. Of begrijp uiteindelijk dat het onmogelijk is om de feiten te veranderen en vervolgens de houding ten opzichte ervan te veranderen. Laten we in elk geval naar de voor- en nadelen kijken. Zelfverzachtend Uitvinden hoe de wereld en mijzelf werken is een zeer populair spel van de geest, dat soms echte voordelen met zich meebrengt, maar meestal brengt het alleen maar gemoedsrust. En de rust duurt behoorlijk lang. In principe niet de slechtste methode om het leven wat comfortabeler te maken. Dit is een pluspunt, maar het zal geen veranderingen in mijn leven brengen. Er zijn dingen waar ik eigenlijk geen invloed op heb (bijvoorbeeld het verlies van een dierbare), en die moeten worden geaccepteerd zoals ze zijn, waarbij ik alle vijf stadia van het accepteren van het onvermijdelijke moet doorlopen (ontkenning, woede, onderhandelen, depressie, acceptatie). . Maar er zijn gevallen die nog steeds van mij afhankelijk zijn. Mijn interne ervaringen, ‘kakkerlakken’ en gedragsscenario’s liggen bijvoorbeeld in mijn macht. Hoewel ik met moeite en geleidelijk mijn innerlijke mentale realiteit kan beïnvloeden. En als ik alle verantwoordelijkheid voor wat er gebeurt afschuif op externe factoren, ontneem ik mezelf de kans op verandering. Dit is een minpunt. Zelfrechtvaardiging. Een heel populair iets. ‘Iedereen weet’ bijvoorbeeld dat onze staat o zo schuldig is tegenover zijn burgers. We kunnen dus veilig van hem stelen zonder angst voor spijt. Maar wat voor soort "stelen" is er, denk eens na... Nou, ik betaal geen belastingen (welke andere belastingen? Ik ben niet een soort oligarch), boetes voor het overtreden van verkeersregels, ik rijd als een haas op het openbaar vervoer. Maar ik ben een goed mens, eerlijk gezegd, ik heb nog nooit gestolen en ik zou geen vlieg kwaad doen. De onteigening van de onteigenden is immers doorgaans rechtvaardig! En over het algemeen is het beschuldigen van anderen een goede rechtvaardiging voor iemands slechte ‘daden’ die schade toebrengen aan degenen die vóór mij schuldig zijn. Ik wil dat ik alles heb en er niets voor hoef te betalen. En het vinden van iemand die de schuld kan geven, zal mij hierbij helpen. Over het algemeen is het omgaan met het eigen geweten, goed-fout, goed-slecht – dit zijn de subtiliteiten van ieders wereldbeeld en er is hier niets algemeen bindend. Over het algemeen zijn de wetten van de gemeenschap waarin een persoon leeft bindend, en overtreding van deze wetten is beladen met conflicten tussen een persoon en de samenleving, maar dit is een ander onderwerp. Maar wat velen gemeen hebben, is dat we meestal onbewust de schuld van anderen gebruiken om onszelf te rechtvaardigen. En een dergelijke ‘onbewustheid’ is beladen met impliciete, maar sterke interne conflicten. Doel nr. 3. Zelfbeschuldiging heeft vaak één onbetwist voordeel.