Kind-ouderrelaties tussen echtgenoten in een complementair huwelijk Wanneer een man op zoek is naar een vrouw, zoekt hij naar zijn moeder Wanneer een vrouw naar een man voor zichzelf zoekt, zoekt zij naar haar moeder In dit artikel zullen we het hebben over complementariteit in een huwelijk waarin de relatie wordt opgebouwd volgens het principe van complementariteit in de vorm van Ouder-Kind. Complementair [fr. complementaire <lat. Comper - supplement] - extra, extra. In dit geval bedoelen we functionele complementariteit, dat wil zeggen dat de echtgenoot in een dergelijke relatie ouderlijke functies vervult voor de partner. Complementaire huwelijken kunnen verschillende opties hebben: vader-dochter, moeder-zoon, moeder-dochter, maar in alle gevallen zijn we dat ook. omgaan met de ouder-dochterpositie. Dergelijke huwelijken zijn rijk aan passies, het niveau van de intensiteit van emoties is veel hoger dan in andere huwelijken, en relaties krijgen vanaf de eerste ontmoeting de eigenschappen van fataal. Emotionele verbindingen tussen partners zijn buitensporig en kunnen concurreren met bloedgerelateerde relaties in termen van de sterkte van de gehechtheid. Het blijkt onmogelijk om zo'n verbinding te verbreken, of, als dit gebeurt, behoorlijk moeilijk en soms tragisch. Leven in dergelijke relaties is moeilijk, maar zonder hen is het onmogelijk. Een huwelijkspartner wordt gezien als een ‘kruis’ dat gedragen moet worden. De houding ten opzichte van elkaar in zo'n paar blijft zelden in het 'middenregister'; meestal worden de partners van de pool 'Ik kan niet zonder jou leven' naar de pool 'Ik haat je' gegooid emotioneel afhankelijk? Waarom ontstaan ​​ze? Welke andere karakteristieke kenmerken van complementaire huwelijken bestaan ​​er? • De redenen voor het ontstaan ​​van complementaire huwelijken liggen in de persoonlijkheidsstructuur van de partners. Dit zijn in de regel relatieafhankelijke individuen met onvervulde behoeften aan onvoorwaardelijke ouderlijke liefde en genegenheid. Huwelijkspartners spelen kind-ouderscenario's uit in huwelijksrelaties, in een poging hun onbevredigde behoeften uit hun kindertijd te bevredigen en daarmee relaties met belangrijke figuren uit de kindertijd te beëindigen. Als gevolg hiervan valt hun huwelijkspartner onder een krachtige ouderlijke projectie en raakt zijn imago beladen met functies die voor hem ongebruikelijk zijn. (Voorbeeld: cliënt S., die zijn relatie met zijn huwelijkspartner beschrijft, zegt dat hij het gevoel heeft dat ze hem als een vader behandelt: “ze is als een klein meisje - grillig, egoïstisch, onverzadigbaar in haar beweringen en verlangens... "). • Deze huwelijken zijn “overbelast” door de dubbelposities die met de partner worden opgezadeld. Bijgevolg worden de functies die de partner vervult twee keer zo groot, evenals de verwachtingen. Het scala aan verwachtingen voor hem overtreft ruimschoots de lijst met daadwerkelijke partners. De partner in zo’n huwelijk voelt dat hij meer is dan een partner. Van zo'n partner verwachten (en eisen) ze onvoorwaardelijke liefde, onvoorwaardelijke acceptatie, en tegelijkertijd alles zonder enige dankbaarheid, als vanzelfsprekend. Ze merken de liefde en steun niet op - het blijkt heel weinig te zijn vergeleken met claims. (Voorbeeld: Cliënt K. in contact wekt de indruk van een beledigd meisje. Ze klaagt dat ze veel klachten heeft tegen haar man. Ze beseft zelf dat ze veel van hem wil, en haar vriend zegt ook tegen haar: “Nou , wat wil je nog meer van hem? 'Je bent een normale jongen.' Op de vraag wat voor relatie ze heeft met haar vader, antwoordt ze 'geen'. De cliënt woont in een uitgebreide familie, haar relatie met haar vader is afstandelijk , verstoken van enige emoties. “Vader is als een vreemde voor mij, die in hetzelfde gebied woont.”) • De wereld wordt door zulke mensen gezien alsof ze iets aan hen te danken hebben, er zijn veel verwachtingen en claims tegenover, en, als gevolg daarvan teleurstellingen en wrok. Dezelfde houding tegenover de Ander. Aan de ene kant is de partner geïdealiseerd, aan de andere kant willen ze meer van hem krijgen dan hij kan geven. Als gevolg daarvan begint hij te voelen: “Ik ben meer dan een partner voor jou, ik wil dit niet meer... Ik heb er al genoeg van...”. De behoeften van de vroege kinderjaren waaraan de ouders niet voldoen, worden later op andere significante cijfers geprojecteerd. INIn het huwelijk wordt de partner zo'n figuur. In een ‘huwelijk’ met een therapeut is er een therapeut. Bij een therapeutisch contact heeft de therapeut het gevoel dat er een klein kind voor hem staat: grillig, veeleisend, ontevreden, lichtgeraakt... hongerig. Cliënten nemen in het leven en in de therapie een externe positie in: ze aanvaarden geen verantwoordelijkheid, ze verwachten wonderen, advies, hulp van anderen en de therapeut. Kinderlijkheid, emotionele onvolwassenheid en egocentrisme zijn duidelijk zichtbaar in de persoonlijkheidsstructuur van deze mensen. Als volwassenen blijven ze kinderen op hun psychologische leeftijd. Dergelijke cliënten zijn 'leeg' vanwege een structureel defect in hun ego-identiteit. Hun ‘psychische reservoirs’ blijken niet gevuld, ze ervaren voortdurend een gebrek aan liefde en hun innerlijke kind blijft eeuwig hongerig. In dit opzicht zijn ze zelf niet in staat liefde te ‘geven’. En dit is niet verrassend, als je het zelf niet hebt ontvangen, kun je niets aan de ander geven. • Seksuele behoeften in dergelijke relaties blijken in de regel onbevredigd en worden vaak vervangen. Seks wordt in zulke huwelijken een huwelijksplicht. Volgens een van de basiswetten van behoeftebevrediging kunnen twee behoeften niet tegelijkertijd aanwezig zijn in het brandpunt van het bewustzijn. De belangrijkste behoefte blijkt relevant, terwijl de rest naar de achtergrond verdwijnt. Voor zo'n cliënt blijkt de behoefte aan onvoorwaardelijke liefde belangrijker dan de seksuele behoefte; deze is genetisch eerder en dus belangrijker. Een ander belangrijk punt is de aanwezigheid van symbolische (psychologische) incest in zulke relaties. De partner wordt onder meer onbewust gezien als ouderfiguur, waardoor de seksuele behoefte geblokkeerd wordt. (Cliënt K., die navraag deed naar de ontrouw van haar man, zegt dat zij geen seksueel verlangen naar hem heeft, net zoals hij geen verlangen naar haar heeft. Zij is niet jaloers op haar man, zij is niet geïnteresseerd in zijn daadwerkelijke seksuele ontrouw , in De dominante focus van haar ervaringen blijft de mogelijkheid dat hij haar verlaat. Ze wil alleen aandacht, zorg van haar man...). Soms komt er in een seksuele relatie met een partner een andere polariteit naar voren: seks wordt veel meer dan alleen seks... (Cliënt P. zegt dat ze geen seksuele verlangens heeft als de relatie met haar partner niet doortrokken is van passie, jaloezie, emotionele angst, een enorm gevoel van eigenaarschap, angst om in de steek gelaten te worden...) • Het gebruik van de woorden “zou je weggaan of wil je niet weggaan” in relaties in geval van conflicten? Dit zijn woorden die een ouder-kindrelatie beschrijven, geen partnerschap. Je kunt het kind ‘in de steek laten’. U kunt scheiden van uw partner. • In dit soort relaties blijft de partner ook na de geboorte van een kind de hoofdrolspeler. Het kind wordt altijd gezien als een bijlage van de huwelijkspartner en blijft altijd aan de zijlijn staan. En dat is niet verwonderlijk, want het is onmogelijk om ouder te zijn terwijl je zelf 'kind' bent. • Een onafgemaakte relatie met een ouderfiguur in een partnerschap blijkt onmogelijk te voltooien. Een partner kan, zelfs als hij dat verlangen heeft, geen ouder zijn en voldoen aan de verwachtingen die op hem worden geprojecteerd. In gevallen waarin dergelijke huwelijken stuklopen, creëren voormalige partners opnieuw complementaire huwelijken en worden relaties met de nieuwe partner opgebouwd volgens een scenario dat hen al bekend is. • De therapeut die in contact komt met dergelijke cliënten heeft twee sterke gevoelens: medelijden en woede... Bovendien, als de woede aan de oppervlakte ligt en gemakkelijk door de therapeut kan worden herkend, ontstaat er medelijden als resultaat van zijn empathische inspanningen. Achter het veeleisende, dwingende gedrag van de cliënt, dat aan de oppervlakte ligt, schuilt in de diepte een klein, ontevreden kind, hongerig naar liefde, aandacht, zorg en participatie. Voorspelling Zoals eerder gezegd proberen partners dat in dit soort relaties ook te doen voltooien andere onafgemaakte relaties voor zichzelf - met hun ouders. De partner is echter, zelfs met al het verlangen, niet in staat ouderlijke functies uit te oefenen - de ander onvoorwaardelijk lief te hebben en te accepteren. Bijgevolg kan men met de hulp van een partner de onvoltooide relatie niet voltooien. Zo een