Wanneer een moeder kinderen drinkt of de generieke oorzaken van alcoholisme Deel 2 De paden van het onbewuste volgen Het begin (deel 1) De volgende dag van de groep, na activering en werken met het interne beeld van de vader, evenals contact met de vader. haar familie sprak de deelnemer over een vreemde en zeer levendige droom. In deze droom stond de zwarte kist waarin haar grootmoeder lag (degene die het drinken van alcohol door haar kinderen ondersteunde) vlakbij de datsja van haar ouders. Het lichaam van de grootmoeder was half ontbonden en er kropen wormen uit haar mond. Haar gezicht was opzij gekeerd en uitte een bevroren kreet. Naast de kist bevond zich een glazen deksel. Vlakbij lag de grafsteen van het graf van haar overleden echtgenoot. Maar het meest verschrikkelijke en walgelijke in deze droom was volgens de verteller de geur. Het was zo ondraaglijk dat ze wakker werd en eraan bleef ruiken, waarna de geur verdween. Maar zodra ze haar ogen sloot, keerde de geur onmiddellijk terug. Hij was zo pijnlijk gemeen dat ze in een droom haar vader vroeg haar te beschermen en de kist met een glazen deksel te sluiten. Ze hoopte op deze manier te kunnen ontsnappen aan pijnlijke ervaringen. Ze was zo onder de indruk van de droom dat ze de groep vroeg de droom te analyseren. Wat haar ook bang maakte, was dat haar grootmoeder nog leefde. Haar man stierf eigenlijk een jaar geleden. Volgens het meisje neemt ze zijn dood zwaar. In de droom leek haar grootmoeder het gevaar voor zichzelf te belichamen. Het doel van het droompsychodrama was het contact van de dromer met alle droombeelden. Tijdens dit contact kon de deelnemer gevoelens uit het onbewuste ervaren en boodschappen uit het persoonlijke, familiale en voorouderlijke onbewuste proberen te begrijpen. Uit de groepsleden selecteerde de protagagent vervangers voor de reeds ontdekte geladen beelden. Ze werden de geur van ontbinding en dood, de grootmoeder zelf in de kist, het transparante deksel van de kist. Toen was er een vervanger nodig voor de wormen die in het lichaam van de grootmoeder leefden, maar daarover later meer. Aanvankelijk was het meest actieve personage in het psychodrama aanvankelijk de geur van verval, die voortdurend circuleerde en de hele ruimte van de kamer vulde. – het bewustzijn. Volgens de plaatsvervanger van deze geur voelde hij irritatie en het onvermogen om te stoppen, alsof er een soort woede, ontevredenheid en irritatie uit het verleden kwam. Hij identificeerde zichzelf als de stank van een slechte situatie uit het verleden. Vervolgens begon de agent uit te zoeken op wie deze situatie betrekking had: de grootmoeder of de voorouders van de grootmoeder. Als reactie hierop ontstond er een duidelijk gevoel van interpersoonlijk conflict en de ontevredenheid van sommige mensen over de grootmoeder. De agent herinnerde zich onmiddellijk dat de grootmoeder erg "expressief" was en vaak vloekte. En de vervanging voor de geur van bederf voelde plotseling als een persoon die erg boos was op de grootmoeder van de protagene en, om het kort te zeggen, haar en al haar familieleden wenste "dat jullie allemaal zouden sterven." vroeg haar vader om haar tegen de geur te beschermen en de groep te bedekken met een glazen deksel , en in de opstelling stond de plaatsvervanger van dit glazen deksel tussen de grootmoeder en de vloekster, maar dit bracht geen verlichting voor de protagant. Alsof dat nog niet genoeg was, was ze niet in staat haar grootmoeder of haar nakomelingen (de protagant) te beschermen tegen de stortvloeden van woede. Op het eerste gezicht ontstond er een hopeloze situatie. Het mysterie bleef in de incongruente toestand van de grootmoeder, die zei dat alles in orde was met haar en dat ze gewoon rustig wilde liggen. Plotseling kwam de energie van de wormen die haar lichaam opaten. En toen de plaatsvervanger van de wormen werd gekozen, zijn plaats innam en zijn hand op de mond van de plaatsvervangende grootmoeder legde, kreeg deze een vlaag van afgrijzen. Ze voelde dat de grond onder haar zich leek te openen en haar opslokte. Deze ervaring was zo intens en ondraaglijk voor de hulpsheriff van de grootmoeder dat ze opsprong en de opstelling verliet. De hulpsheriff van de wormen beschreef zijn psychotische ervaring op een zeer interessante manier: wormen hebben geen gedachten en wil, ze leven gewoon, maar ze kunnen niet anders dan dat. kruipen, banen zich een weg naar voren en stoten je hoofd niet. Alsof het doel en de betekenis van hun bestaan ​​was om hun weg te vinden