Als we ons eenzaam voelen, zijn er gevoelens van ongelukkigheid, isolatie en verlatenheid. Dit is vooral pijnlijk als we het uitmaken met partners, naar een andere stad of een ander land verhuizen, dierbaren verliezen of als belangrijke en dierbaren overlijden. In sommige gevallen kan dit zich ontwikkelen tot de bijzonder pijnlijke aard van depressie. Gevoelens van eenzaamheid en verlatenheid ontstaan ​​echter zelfs zonder deze externe gebeurtenissen, en worden vaak geassocieerd met de ervaring van een traumatische scheiding op jonge leeftijd. Het komt zelden voor dat iemand op het moment zelf kan herkennen hoe het gevoel van verlatenheid en eenzaamheid zich ontwikkelt zonder externe gebeurtenissen gebeurtenissen, en hoe sterk deze vroege ervaring van invloed is. Mensen die in de kindertijd te maken kregen met het trauma van verlating, worden overmatig gevoelig voor weigeringen, scheidingen en verliezen in de volwassenheid. Dit leidt tot een valse behoefte om verantwoordelijkheid te nemen voor relaties en mensen, om ze niet koste wat het kost te verliezen. Te veel nadruk op retentie leidt tot overmatige aandacht voor anderen, en daaruit volgt onbewuste verwaarlozing van zichzelf en het leven. De meeste mensen die als altruïsten worden omschreven, voelen feitelijk een sterke behoefte om voor zichzelf te zorgen, maar kunnen zichzelf niet volledig geven zorg, ze kunnen die niet van anderen ontvangen, en vervolgens sublimeren ze deze in hun eigen dienstbaarheid aan anderen. Een kind dat in zijn kindertijd niet voldoende ervaring had met intimiteit en veiligheid in de relaties met zijn ouders, vooral met zijn moeder, blijft dit op volwassen leeftijd doen. dragen de last van deze niet geleefde relaties. Hij kan niet holistisch worden en zijn waarde realiseren zonder andere mensen te evalueren, zonder externe manifestaties van zichzelf in prestaties, geld, ontwikkeling, enz. Deze persoon heeft vaak diep van binnen het gevoel dat zijn huidige dierbaren niet echt van hem houden, en dat is de reden waarom hij misschien erg kwetsbaar zijn vanwege hun weigeringen en bezorgdheid over grenzen - hij beschouwt dit als minachting in zijn richting. Dan kunnen we zeggen dat een persoon een verwrongen idee ontwikkelt van zijn eigen echte waarde, van vertrouwensrelaties, en een verwrongen idee. van de objectieve werkelijkheid, over jezelf en je lichaam. Deze ervaring kan worden geheeld in langdurige psychotherapie of in een relatie met een gezonde partner, op wie je niet alleen wilt leunen, maar ook mee wilt groeien..