Van de auteur: “Als er een boek is dat de wereld kan redden, dan ligt dit boek voor je.” John Holt schreef over het werk van J. Ledloff. Als je het zelf leest, leer je nog veel meer nuttige dingen. Gebaseerd op het boek van J. Ledloff bracht Jean Ledloff twee jaar door in de jungle met de Yekuana-indianen. Jean was onder de indruk van de westerse ideeën over hoe iemand zou moeten leven en kinderen grootbrengen, en schreef een boek dat in veel landen een bestseller werd. de wereld, waarin ze beschrijft hoe een gezin in natuurlijke omstandigheden met een kind omgaat. Echt gelukkige kinderen groeien daar op. “Het is niet de rede die moet beslissen hoe met een kind te communiceren, maar het instinct”, schrijft Jean Uit de ervaring van degenen met wie we zij aan zij moesten zijn in verschillende levenssituaties, trekt de schrijver de volgende conclusies: Een kind tot een jaar oud moet in de armen van zijn moeder zijn! De baby doet een verscheidenheid aan ervaringen op door voortdurend te zijn in de armen van een druk persoon. De moeder heeft niet de mogelijkheid om geen zaken te doen. Het kind neemt de ervaring van het lichaam van de moeder over tijdens hard werken! Maar (!) er is geen ouderlijke angst en dit is de basis van het toekomstige zelfvertrouwen van het kind. De baby leeft in het eeuwige nu. In de armen van zijn moeder is hij oneindig gelukkig. Na een jaar brengt het kind, zelfverzekerd en gewend aan welzijn, zijn tijd door met kruipen en het verkennen van de wereld met behulp van de energie die hij tijdens de handmatige periode heeft ontvangen. Hij is blij met alles. Hij rent alleen als laatste redmiddel naar zijn moeder voor troost. Een kind heeft niet de volledige aandacht nodig - hij leert de wereld kennen! Waarom kun je een baby niet alleen in de wieg laten liggen, vooral niet voor seconden, maar minuten en uren, dan bevindt het kind zich in verdriet en leegte. Vanaf hier komt een triest pad: de ervaring van eenzaamheid vormt de psychobiologische structuur van een persoon. Het onbewuste zal dansen op de ervaring die in de kindertijd is gecreëerd. Maar het redeneert niet. Voor een volwassene is een kind dat 15 minuten in de box ligt een alledaagse aangelegenheid. En de baby neemt de trieste ervaring van eenzaamheid op zich als zijn metgezel. De menselijke organisatie streeft naar stabiliteit. Het volwassen kind zal een gewoonteniveau van eenzaamheid en/of angst behouden. De aanzet voor wat kan het ontbreken van een basis zijn in de ontwikkeling van een kind tot een jaar - de constante aanwezigheid van de moeder? Als het kind geen fundamentele moederlijke warmte heeft ontvangen, dan is er in dit opzicht geen sprake van ongelukken Het zijn geen willekeurige kreupelen, ze worden ‘gecreëerd’ door het onbewuste om de enorme behoefte aan moederlijke zorg te laten overleven. En er is een verlangen om jezelf kwetsbaar te maken om de noodzakelijke houding van het gezin te ondersteunen dit zelf: neurosen en psychosen, afstomping van gevoelens, het elimineren van ondraaglijke pijn. En zelfs de dood Geef niet de schuld aan pech, gebrek aan bekwaamheid of concurrentie. De fout van falen is de neiging om een ​​vertrouwde, zij het destructieve toestand te behouden - daarmee voelt een persoon zich op zijn gemak. Wie kan groeien van mensen die verstoken zijn van de 'handmatige periode', beperkt door aandacht en indrukken? Degenen die een partner niet als gewoon kunnen accepteren en met hem overweg kunnen die zich verschuilt achter het klatergoud van prestige (dingen, statussen), zoals achter de knuffelende armen van een moeder Casanova. Zoeken naar liefde in een relatie die niet van de moeder is ontvangen. Elk seksueel bezit is een kleine overwinning. Het verwerven van iets dat ontbreekt in het leven. Mensen die naar de verbranding of de galg gaan en zichzelf opofferen, in de hoop de weg te openen naar de welverdiende, niet-ontvangen moederliefde. De reden voor zo'n martelaarschap is gewoon de gewelddadige reactie van een moeder op de blauwe plekken van haar kinderen... Eeuwige studenten die soepel van de ene onderwijsinstelling naar de andere stromen. ‘School’ is als een surrogaat voor een moeder. Ze is stabieler dan hij zelf, ze is voorspelbaar en veilig. Vrouwen die geen liefde van hun moeder hebben gekregen en die nu verlangen van hun kinderen, dieven - met een pathologisch verlangen naar misdaad. Het kind dat niet volgens de regels van volwassenen wil leven en alle voordelen gratis wil ontvangen, zoals van een moeder, leeft in hen.