Van de auteur: Dit artikel zal nuttig zijn voor zowel professionals als ouders. Ik wil niet en ik zal niet. Nee!!! Meestal op de leeftijd van 3 jaar, en soms veel eerder (direct na 2 jaar), werpt je lieve, lieve Baby of Baby, zo ontroerend, meestal gemakkelijk onder controle, plotseling het eerste schandaal op over iets dat niet eens een reden kan worden genoemd: er werd met de verkeerde auto gewandeld, maar hij wilde die raceauto, ze trokken een jurk aan, en niet wat ze wilde, of ze wilde helemaal geen jurk... Hier doet de reden er niet toe, de woord zelf GEZOCHT (A) is belangrijk. Gisteren nog had je de Kid op zo’n moment kunnen overtuigen, afleiden, of in ieder geval tot overeenstemming kunnen komen. Tegenwoordig werken geen van deze opties. De baby kan lang en volhardend protesteren en geeft nergens aan toe. In het begin vind je meestal een excuus voor dit gedrag: je bent moe, je bent een hele tijd weg geweest, je familie is op bezoek, enz. en al snel worden dergelijke 'concerten' een verplicht onderdeel van het programma van je leven met de Kid. En dan brengt elke dag nieuwe vreugden - geschreeuw en tranen zonder reden, op de grond vallen en alles op een rij naar iedereen gooien, en zelfs zulke 'vreselijke' woorden gericht aan moeder: 'Ga weg! Jij bent slecht! Ik hou niet van je!” Hier stop ik met het opsommen van de horrorverhalen en feliciteer ik je. Dezelfde crisis van negativisme of crisis van 3, waarover u waarschijnlijk hebt gelezen of gehoord, is naar u toe gekomen. In de nabije toekomst zal uw leven zeer emotioneel rijk zijn en zal elke dag uniek zijn. Deze periode wordt de tijd van ‘negativisme’ genoemd, omdat de belangrijkste emoties en woorden in het leven van uw kind op deze prachtige leeftijd zijn: NEE, IK NIET. willen en ik WIL NIET, en in ieder geval over... en zonder. Soms spreekt een kind zichzelf tegen en is hij klaar om het tot het einde toe te bewijzen. Je ziet bijvoorbeeld al dat hij bijna over het bord in slaap valt, maar als je de Baby naar bed gaat brengen of hem overhaalt om naar bed te gaan, is een concert gegarandeerd zo actief. Soms gaat alles snel weg, zoals een verkoudheid, soms zijn er twee of drie schandalen en volledige stilte. Maar sommigen hebben minder geluk en het leven in een gevechtsgebied gaat door tot de leeftijd van 4 jaar. Een veelgehoord verzoek van ouders in deze periode is: “Wat moet ik doen? Hij luistert niet naar mij!” Dat klopt. De belangrijkste manifestatie van negativisme is koppig verzet tegen de wil van de ouders. Hier zal ik me een beetje terugtrekken uit het onderwerp van de driejarige crisis en uitleggen wat eraan voorafging. Vanaf het moment van de geboorte tot het moment dat u zich realiseerde dat uw 3-jarige “in een crisis” verkeerde, verliep uw leven samen volgens de volgende wetten: u gaf het kind liefde en zorg, hij accepteerde en volgde onvoorwaardelijk het vastgestelde programma van nature – doe wat een moeder (vader) zei – je zult overleven. Nu is het kind volwassen geworden en is er zo'n onbegrijpelijke, maar zeer sterke interne toestand in hem ontstaan: "Ik!" Het punt is dat de periode van een nieuwe ontwikkelingssprong is aangebroken en dat je baby klaar is voor de volgende stap - ja, nog een stap verwijderd van jou, naar de grote wereld. Dit is weer een stap van scheiding, dat wil zeggen scheiding van de Ouder, waar jullie samen doorheen zullen gaan. Hoe? Lees verder. Dit is een heel belangrijk en interessant moment vanuit het oogpunt van de ontwikkeling van gehechtheid, er zijn zowel nieuwe kansen als grote risico's, dus het is de moeite waard om er nader over na te denken. Wat gebeurt er als een kind niet luistert? Feit is dat als je beter kijkt en emoties opzij zet, het duidelijk zal worden dat ongehoorzaamheid optreedt wanneer het kind, vanuit zijn standpunt, ons gedrag niet als normaal beschouwt: liefde en zorg, maar juist het tegenovergestelde. . Hij kijkt bijvoorbeeld naar een tekenfilm, en jij komt naar voren en zegt dat dat het is, "er komt geen film", het is tijd om te slapen! Of hij is net in het centrum van het universum in de zandbak aangekomen en jij verzamelt zijn speelgoed met de woorden "het is tijd om naar huis te gaan"! Dit is naar zijn mening helemaal geen probleem, maar... nou ja, er gebeurt hier gewoon iets onbegrijpelijks: zijn moeder, die vroeger de bron was van alles wat het meest gelukzalige en mooie is, wordt plotseling een bron van spot. van zijn ‘ik’! De wereld stort in, is mijn moeder niet dezelfde? Wat gebeurt er? Er is een bepaalde bijzonderheid: op deze leeftijd zijn de hersenen van de baby nog niet volwassengenoeg om zijn eigen emoties te reguleren en wat er gebeurt tijdens een schandaal boeit de Kid volledig, hij hoort niets, hij is vervuld van woede en wrok, echt verdriet! En wat moeten we hieraan doen? De eerste manier die bij velen opkomt is om de Baby terug te brengen naar de staat waarin hij blindelings zijn moeder volgt - anders zal hij het niet overleven - en de moeder brengt de Baby in levensbedreigende omstandigheden (volgens de stelling) voor het kind natuurlijk) - enzovoort. De verbeeldingskracht van volwassenen is heel breed: we noemen Barmaley (politieagent, Baba Yaga) of zelfs cooler! We laten nu zien dat we nu zonder hem zullen vertrekken. Je kunt zelfs zonder deze verschrikkingen, maar gewoon luid en dreigend schreeuwen. En dat is het, het instinct heeft gewerkt, de baby is bang, hij zoekt bescherming - zorg en gehoorzaamheid worden geactiveerd, wat we waarnemen als onze eigen prestatie. MAAR! De jongen leerde op dit moment niets, hij was bang en keerde terug naar zijn vroege leeftijd. Natuurlijk zijn er momenten in het leven waarop je niet zonder harde woorden of daden kunt. Als het om levensveiligheid gaat. Op dit moment is het jouw taak om de gevaarlijke actie te stoppen en dat is het ook. Je kunt het overdrijven en de Kid te veel bang maken, en dan zal een ander bekend programma werken: als er iets heel engs gebeurt, schreeuw dan! En de Kid begint wanhopig te vervullen wat de natuur heeft vastgelegd, en de moeder eist “om onmiddellijk te stoppen met schreeuwen (in de winkel, op een feestje, voor oma), in plaats van de verwachte steun, ontvangt de Kid grote frustratie en gaat door om wanhopig het signaal te geven "Red mij!" - en de moeder is er zeker van dat "hij dit manipuleert, om je doel te bereiken." Je denkt nu waarschijnlijk: nou ja, alles is precies zo, dus wat kun je doe ermee, hoe kun je leven zonder gek te worden? Antwoord: de coach en de Grote Slapende Kat. Ik zal het je nu vertellen. Maar ik zal beginnen met het feit dat kinderen op deze leeftijd en bijna vóór school niets doen uit wrok, niet manipuleren. Het is alleen zo dat het kind zijn acties niet zo kan plannen dat de ‘vijand’ precies reageert zoals het kind in deze situatie nodig heeft. Dat wil zeggen, hij is eenvoudigweg niet in staat om de ontwikkeling van de situatie te voorspellen. Het is alleen zo dat de hersengebieden die nodig zijn voor deze mentale acties nog niet volwassen zijn, en dit is door de wetenschap bewezen. Wat gebeurt er werkelijk? Het is alleen dat de Kid snel groeit, elke dag kan hij iets nieuws doen. En er ontstaat een innerlijke toestand: ik kan alles! En dit is waar het conflict ontstaat. Met onze ontwikkelde hersenen zien we de situatie volledig, wat eerst komt en wat daarna komt, we kunnen duidelijk uitleggen waarom we deze specifieke hoed nu moeten opzetten en we kunnen geen vuiligheid naar de tante van iemand anders gooien, maar naar de Kid wanhopig wil dit, in het volste vertrouwen dat hij het kan. Wij zeggen nee, hij zegt ja. Knal! Moeder is boos, de baby schreeuwt van tranen. Conflicten zijn een normale levensloop, het is een botsing van meningen, interesses en behoeften. Maar mensen gedragen zich anders in conflicten. Sommige mensen mijden ze en geven toe ‘zonder slag of stoot’, anderen maken wanhopig ruzie ‘totdat ze schor zijn, tot er ruzie ontstaat’. Natuurlijk zijn dit uitersten, maar dit is hoe we als het ware uit de mogelijke manieren kiezen om het probleem precies op te lossen, precies datgene dat naar onze mening geschikt is: akkoord gaan, terugtrekken, op onszelf aandringen, onderhandelen of kom maar met iets anders. Wij zijn volwassenen, we hebben een arsenaal. De Kid heeft er nog geen. Daarom is deze moeilijke periode niet voor niets aan jou en de Kid gegeven. Dit is het moment om hem te leren op zichzelf te staan ​​en conflicten aan te gaan. En als coach met ruime ervaring kunt u uw kind de strategieën aanleren die u zelf beheerst. En hier is het volgende belangrijk: in zo'n situatie ben je geen tegenstander, maar een partner die zo pareert dat het geen pijn doet, leert en niet beledigt. En hier is een hint: tijdens je botsingen is het jouw taak om de Kid verschillende manieren te bieden om op het conflict te reageren: soms om toe te geven, en soms om er een spel van te maken, je kunt onderhandelen, of je kunt er zelf op aandringen , want er is natuurlijk iets dat je nooit zult kunnen oplossen. Ik wil me niet aankleden - papa halen. Koop een auto - laten we gaan kijken of je er al een hebt. Ik ga geen speelgoed verzamelen - jij. Als je vandaag moe bent, help ik je alleen de blokjes te verzamelen, maarde rest ben jij. De baby leert leven in een wereld waarin je niet altijd kunt doen wat je zo graag wilt en je verlangens niet samenvallen met die van anderen. Dit is precies de taak van de 3-jarige. Dus - Sleeping Cat stelt deze keer niet alleen onze zenuwen op de proef, maar vreemd genoeg ook onze liefde en genegenheid, die vóór deze periode volkomen onvoorwaardelijk was. En dit is wat hier belangrijk is. Een volwassene moet altijd een volwassene blijven en niet bang zijn voor de 'concerten' en tranen van kinderen, en niet op gelijke voet met de Kid vechten met behulp van zijn eigen methoden. De baby heeft zijn volwassene nodig, sterk, ervan overtuigd dat hij alles goed doet, van wie hij bescherming en steun verwacht. Dat wil zeggen: de volwassene moet altijd domineren, niet onderwerpend en onderdrukkend, maar helpend en zorgzaam. Het kind zal zich net zo slecht voelen tegenover een volwassene die nog kinderachtig is als tegenover iemand die de behoeften van het kind niet voelt. Je kunt immers toegeven vanuit het standpunt van de volwassene: 'Ik denk niet dat het de moeite waard is om alle vijf de auto's een keer mee te nemen. lopen, maar ik zie hoe je het wilt en daarom laat ik het toe. ‘Neem alles, ik zal je helpen.’ En vanuit de positie van een zwakke volwassene zou het zo zijn: "Laat me met rust met je auto's, neem wat je wilt, huil gewoon niet!" Je kunt het ook verbieden en weigeren vanuit de positie van een zorgzame en dominante volwassene: verbieden, sympathiseren, contact onderhouden en containment gebruiken: de emotie van de baby uiten, haar accepteren en met hem leven. Zoiets als dit: “Ik begrijp dat je heel graag een tekenfilm wilt kijken, maar het is tijd om naar bed te gaan. Ben je verdrietig? Ga, mijn liefste, ik zal medelijden met je hebben." En vanuit een sterke positie zal het zo zijn: “Zo snel stond ik op en ging naar bed! Schaam je je niet om je moeder zo van streek te maken! Tegelijkertijd gebeurt het vaak dat als een volwassene zichzelf niet in de staat van 'ik ben boos' brengt, hij zich niet dominant voelt en dat dus ook heeft gedaan! geen recht om te verbieden. En dan, nadat hij de vereiste intensiteit heeft bereikt, zegt de volwassene: “Je hoeft speelgoed alleen maar eindeloos te verspreiden! Je luistert helemaal niet! Mijn baby gedraagt ​​zich niet zo!” Enzovoort. En het kind hoort alleen een bedreiging voor zijn veiligheid, en helemaal geen educatieve woorden. Op het moment dat je geïrriteerd bent, betekent dit dat je met zijn bescherming en zorg uit de positie van de volwassene bent gevlogen. Velen van jullie hebben vast wel eens zo’n tafereel in je leven gezien. Er is een bank, een grote kat ligt met gesloten ogen en er rennen verschillende kittens rond, ze zijn vrolijk en opgewekt. Een of twee kittens bijten in de staart van de kat, klimmen regelrecht op haar hoofd en jagen op haar snorharen. Maar heb je ooit een moederkat naar haar kittens zien sissen of voor ze wegrennen? Het punt is dat de moederkat dit allemaal als vanzelfsprekend beschouwt. Dit zijn haar kinderen, zoals ze zijn, en... dit alles duurt niet eeuwig. Ook jij, die in de staat van een grote volwassene verkeert, raak niet geïrriteerd door het Kind. Je kunt iets met hem doen, iets zeggen, maar zonder agressie of irritatie. Maar zodra je ‘bedekt’ wordt door een golf van woede, is dat het, je bent niet langer een Grote Volwassene. Op zo’n moment hoef je alleen maar ‘het slagveld’ te verlaten en naar jezelf te luisteren. Wat is er gebeurd? Ik ben moe…. Nu moet ik alles wassen.... Speelgoed... eten... vroeg opstaan... En accepteer dan gewoon je zwakheden, heb medelijden met jezelf. Neem een ​​time-out, ga een paar minuten zitten of liggen, was je gezicht, drink thee en chocolade, maak een paar krachtige bewegingen en haal adem. Naast de grillen van kinderen gebeuren er natuurlijk veel dingen in het leven die onze zenuwen in een toestand van dunne, uitgerekte draden kunnen brengen. Maar hier moet je je positie stevig vasthouden en dan, nadat je bent teruggekeerd naar de staat van een volwassene, kun je beginnen met onderhandelingen over een wapenstilstand. Dus je hebt alles goed gedaan, bleef in de staat van een volwassene en bood het kind aan de optimale uitweg uit het conflict. Op deze manier laat je hem weten dat een ruzie een ruzie is, maar dat zorg en liefde altijd bij hem zijn. Zelfs als het kind begrijpt dat hij veel heeft gedaan, begrijpt hij na een dergelijke oplossing van het conflict dat er altijd van hem wordt gehouden en dat de volwassene bij hem en voor hem is. Dat je ruzie kunt maken en dan vrede kunt sluiten en dit heeft geen invloed op de relatie. Maar als op dit moment de volwassene uit zijn positie vliegt en in een meedogenloze rechter verandert: "Ga naar je kamer en denk na over je gedrag!", The Kid. ontvangt het volgende bericht: hij is uit een relatie geëlimineerd, zorg en liefde zijn in het geding, en nu heeft hij dat nodigdoe iets om de liefde van uw volwassene terug te winnen. Dat wil zeggen, hier verlegde de volwassene de verantwoordelijkheid voor het herstellen van de relatie naar het kind. Of begint de moeder zich als een klein meisje te gedragen, wordt ze beledigd en huilt ze zelfs? In sommige gezinnen wordt het als zeer belangrijk beschouwd om na een conflict een verplichte verontschuldiging van het kind te verkrijgen. ‘Eerst uw excuses aanbieden! Leer fouten toe te geven!” – stelt de ouder resoluut en wacht vervolgens, in de regel, trots op de bekentenissen van het kind. En dit gooit de door de natuur vastgelegde structuur volledig omver. In zo'n situatie verzet de Kid zich eerst tegen de nieuwe rol, dan realiseert hij zich dat er geen uitweg is en... wordt hij een kleine despoot over wie ‘geen controle’ bestaat, ondanks het feit dat de Kid zich ongelukkig zal voelen omdat hij zal zich niet beschermd en geliefd voelen. Maar niemand heeft het onderwijs geannuleerd! Beginnen over! Hoe? Terwijl je een boze jongen knuffelt en kust, zul je uitleggen dat je een hond niet met een spatel kunt slaan, en papa vindt het niet leuk als zijn schoenen als schepen in het toilet drijven Ik moet iets vertellen over de structuur van de hersenen van Homo sapiens. Vreemd genoeg klinkt het, maar een mens heeft drie hersenen. De bovenste is het meest intelligent, jong en ontwikkeld - dit is de cortex, met zijn windingen. Het is met zijn hulp dat we een redelijk mens worden. Er is een zogenaamde romp – dit zijn de hersenen, die verantwoordelijk zijn voor onze vitale behoeften (ademen, eten, enz.). Maar tussen deze delen bevindt zich de middenhersenen – het limbisch systeem, dat het natuurlijke principe lijkt te verbinden met de verstand. Onze emoties en alle programma's voor overleving en voortplanting leven hier. Bovendien worden deze programma's onbewust ingeschakeld, ongeacht ras, intelligentie en leeftijd. Er is een complexe verbinding tussen de bovenste hersenen en het limbische systeem: wanneer het limbische systeem kalm is, werken de hogere intelligente hersenen normaal. Maar zodra er een gevaarsignaal wordt ontvangen, neemt het niveau van stresshormonen in het bloed toe - het limbisch systeem komt in de alarmmodus en de hersenen zijn rationeel... ja “gaat uit”. Deze situatie kun je je vast nog wel herinneren: een scherp geluid, angst, en je weet niet meer hoe je in een defensieve positie terecht bent gekomen. Het lijkt ook op proberen te praten over diplomatie op het slagveld. Hier moet je overleven, praat later. Hetzelfde gebeurt met de Kid. Hij is kalm - het limbisch systeem rust, de baby is in een uitstekend humeur en verkent de wereld. Maar plotseling veroorzaakt een situatie plotseling angst (de buurman in de zandbak nam de auto en rende weg, een grote hond snelde blaffend voorbij) en de Kid schakelt onmiddellijk het huilende limbische systeem in en volgt het instinct van verlossing - rennen naar zijn volwassene, en zelfs luid huilend, terwijl hij van verre rapporteerde dat ‘er iets vreselijks is gebeurd’. En laten we nu terugkeren naar het conflict tussen het Kind en de Volwassene. Voor het kind is dit een dubbel stressvolle situatie, omdat de dreiging van het verliezen van de liefde en zorg van zijn volwassene door het kind wordt gezien als een bedreiging voor het leven. Kun je je voorstellen wat een kind voelt als hij van zijn volwassene hoort: ‘Ga weg, je bent slecht. Ik zal een andere baby vinden die me zal gehoorzamen!’ Op dit moment schakelt het limbisch systeem het SOS-signaal in en snelt met knipperende lichten om zijn kleine mannetje te redden. Maar het intelligente brein geeft eenvoudigweg het actieterrein op en werkt niet. En dit betekent dat wat je ook zegt redelijk, vriendelijk, eeuwig op het moment dat de Kid zich in een opgewonden-agressieve-verontwaardigde toestand bevindt, alles langs het redelijke brein zal vliegen, hij is op dat moment gewoon 'tijdelijk niet beschikbaar' Om het kind je te laten horen, moet je hem allereerst kalmeren, en daarom zal zijn limbisch systeem kalmeren. Om dit te doen, volstaat het om duidelijk te maken dat u nog steeds zijn volwassene bent, dat u klaar bent om te beschermen en te zorgen. Knuffel, troost, praat door de gevoelens van de baby en laat op deze manier zien dat je hem begrijpt, dat je bij hem bent. Als je het gevoel hebt dat de conflictsituatie nog maar net begint, kun je proberen de situatie onschadelijk te maken: een beetje tastbaar contact, sterker dan gebruikelijk - kietel, bied een kardinaal aan om het spel te veranderen, gewoon om te boeien met iets nieuws. Maar als de strijd al is begonnen, heeft het geen zin!