Van de auteur: Nadenkend over de adolescentie, de leeftijd waarop een kind volwassen wordt, besefte ik plotseling duidelijk waarom tieners zo in opstand komen. Ze willen niet volwassen worden! Waarom? Ja, want dit zijn twee werelden, de wereld van volwassenen en de wereld van kinderen, die alleen met elkaar verbonden zijn door een draad van herinneringen. Conflict tussen generaties?! Waar kwam dit vandaan? Waarom begrijpen wij, als volwassenen, deze wereld, de wereld van de kindertijd, niet meer, omdat we daar allemaal vandaan komen. Ken je het liedje nog: “Waar gaat de kindertijd heen, naar welke steden, en waar kunnen we een manier vinden om daar weer te komen. Het zal onverwachts verdwijnen, terwijl de hele stad slaapt...” En op een mooie ochtend een tiener wordt wakker en realiseert zich dat de wereld van kinderen onherroepelijk is, vertrekt, om de een of andere reden wil hij niet zorgeloos spelen, rennen en lachen, het gedoe van de kleintjes lijkt vreemd en ver weg, en de wereld van volwassenen lijkt onontgonnen en ook ver weg Dus de tiener staat tussen twee werelden, de wereld van volwassenen en de wereld van kinderen, en er is geen weg terug, en geen weg vooruit. Maar ik wilde gisteren nog een volwassene zijn. Toen ik als kind naar volwassenen keek, bespraken mijn broer en ik hoe goed ze waren, ze konden alles. We waren ongeveer vijf of zeven jaar oud. We hadden geen idee wat het betekende is stress, drukte, verantwoordelijkheid, dorst naar prestaties, depressie door mislukkingen of tranen van ontevredenheid, het nastreven van materiële waarden of het eeuwige verlangen naar geluk, liefde, en slechts een kort plezier van het feit dat je plotseling bereikt wat je wilt De hoeveelheid rijkdom is niet de factor die vrede en gemak brengt - ja, maar vrede met jezelf - nee. Dit alles is de wereld van een volwassene. En de wereld van kinderen is vol hobbels, gebroken knieën en tranen. De kindertijd kan anders zijn, maar alle kinderen hebben één ding gemeen. Ze leven in het moment, ze leven en voelen het leven nu in het moment, daarom lachen ze zo hard, daarom gloeien hun ogen zo veel, zelfs als ze verdrietig zijn of met een traan - de ogen van kinderen gloeien altijd. De verbinding van het kind met zijn innerlijke wereld is sterk en dit geeft het kind de mogelijkheid om te leven en niet te bestaan. Een tiener staat dus tussen twee werelden. Eén: de wereld van kinderen is helder, luidruchtig als een carnaval, maar hij werd uit deze wereld geduwd en de deur werd dichtgeslagen. En de tweede wereld van volwassenen is de zwart-witte wereld van de werkelijkheid, waar alles mogelijk is, de tiener is in paniek, hij begrijpt niet hoe, waarom en wie zo wreed tegen hem heeft gehandeld en waarom vandaag... Misschien is dit het geval. tijdelijk flitst er een vage hoop in de borst van de tiener. Op weg naar de keuken stuit hij op een spiegel en alsof hij zichzelf voor het eerst ziet. Het was tenslotte maar één nacht, maar er gebeurde iets met mijn gezicht, vooral met mijn ogen. Vroeger leek er iemand in te wonen, maar nu rende deze iemand weg of verstopte zich. En moeder, die zachtjes door haar haar woelt, probeert haar met vriendelijke woorden op de wang te kussen, en je schuwt plotseling wild voor haar liefdevolle aanraking, wat haar en jou bang maakt. Een wijze moeder spreekt vredig de ‘puberteit’ uit, wat voor jou als een doodvonnis klinkt. Ja, gisteren controleerde je je wekelijkse lengtemetingen en droomde je ervan sneller volwassen te worden, en vandaag grijpt een onaangename kilte je borst vast vanwege het besef dat de kindertijd voorbijgaat. Waarom? De wetenschap vertelt ons hoe je hormonen razen, hoe je lichaam verandert en hoe snel iemand van het tienerstadium naar het volwassen stadium gaat. Er wachten je nog meer verrassingen op school en onder je vrienden - dit is allemaal de externe kant van de zaak. Er is ook een interne, het is zo intern, ik heb het niet over hormonen, en niet over een snel groeiend lichaam, het is zelfs nog dieper. Wat voor soort veranderingen zijn dit, en wat gebeurt er op het niveau van de ziel? en waarom het van binnen zoveel pijn doet, en waarom de hele wereld tegen je lijkt te zijn op het moment dat je de wereld van kinderen verlaat en volwassen wordt. Stel je voor dat er een kind wordt geboren, zo klein en zwak dat hij het zijne niet eens kan vasthouden eigen hoofd. Heb jij ooit het uiterlijk van een pasgeboren baby gezien? Wanneer hij voor het eerst zijn ogen opent en naar je kijkt. Dit zijn de ogen die de wijsheid en kracht van het universum bevatten, ze zijn zo diep en oud dat het gewoon verbazingwekkend is. Dit zijn niet de ogen van een klein, hulpeloos wezen dat niet kan overleven zonder de zorg van een moeder of volwassene. Dit