Van de auteur: Deze casus toont de schoonheid van onze psyche. En wat een geweldige kracht heeft iemand, hoe verstandig zijn de mechanismen van zelfregulering en zelfverdediging ontworpen. Dit is echter pas het eerste deel, waarin ik 'mijn wapens ophang'. Tatjana (37 jaar oud) nam deel aan een van de therapeutische groepen die ik leid in Sint-Petersburg. Er kan niet worden gezegd dat Tatjana zich op de een of andere manier onderscheidde van de andere deelnemers. Maar ze kwam letterlijk vanaf het allereerste begin opdagen en stelde voor: laten we een regel maken dat knuffels zijn toegestaan. Het is de moeite waard te benadrukken dat de groep slechts twee regels voor deze munt heeft aangenomen: “vertrouwelijkheid” en “veiligheid”. Tatyana legde uit: wat als iemand iemand anders wil aanraken. Laten we het mogelijk maken. Eerlijk gezegd maakte deze uitleg het mij niet erg duidelijk. Naar mijn persoonlijke mening bepalen de regels nog steeds de universele grenzen en verantwoordelijkheden van groepsleden. Volgens het principe “wat niet verboden is, is toegestaan.” Ik had tijd om eens na te denken over waarom zo’n regel, welke behoefte Tatjana op deze manier zou bevredigen. Het zou mij niet hebben verbaasd als de regel lichamelijk contact zou verbieden. Het begin van de training, er is geen vertrouwen, er is angst... iedereen bewaakt zijn grenzen op zijn eigen manier. Deelnemers hebben mogelijk lichaamsgerichte trainingen gevolgd en daarom is het in eerste instantie heel logisch om na te denken over het beschermen van lichamelijke grenzen. Maar in deze situatie vraagt ​​de cliënt toestemming om anderen aan te raken... of meldt hij de mogelijkheid om zichzelf aan te raken. Waarvoor? Een paar verhelderende vragen hebben de situatie niet opgehelderd... Ik: Wil je nu iemand aanraken, nu meteen? Tatjana: Nee, dat wil ik niet. Maar zo'n situatie kan zich voordoen. Ik: ik kom naar je toe en nu ga ik je aanraken... Wat voel je? Ik vind het vreemd dat je je zo zorgen maakt over mijn voorstel over aanraken. Je hebt me net pijn gedaan - er is niets veranderd... Ik: Deze regel verbaast me, het roept op om elkaar aan te raken, ik begrijp niet echt waarom. Weet je wat voor soort aanraking deze regel inhoudt? Tatjana (lacht): nee, ik weet het niet. Niets bijzonders eigenlijk. Niets erotisch of agressief, als dat is waar je het over hebt. Het is gewoon zo dat iemand plotseling, tijdens het werk van de groep, iemand wil aanraken: dat wil zeggen, jij wilt dat? Ik wil er niet aan twijfelen “is het mogelijk om Vasya’s hand vast te pakken? Wat als hij zich ongemakkelijk voelt? Ik wil weten dat ik dit kan. Ik: ik geef toe, het is mij niet veel duidelijker geworden, maar wat je zegt is best logisch. Ik heb veel hypothesen over waarom je deze toestemming nodig hebt om aan te raken, maar ik denk niet dat het gepast is om ze nu allemaal te testen. Laten we afspreken dat als je deze regel in ons werk gebruikt, we op deze discussie terugkomen... Oké? Hoewel het mij niet helemaal duidelijk is waarom je ermee ophield. Nou, oké, laten we teruggaan. Na een korte discussie accepteerden de deelnemers de regel. Nou, goed, de regels zijn de verantwoordelijkheid van de groep. Deze regel zal, net als het wapen van Tsjechov, zeker "vuren" aan het einde van de voorstelling. In de tussentijd kun je hem aan de muur hangen. De training ging gewoon door, oefeningen, mini-lezingen, klein therapeutisch werk. En toen het tijd werd voor een uurtje individueel therapeutisch werk binnen de groep, bood Tatjana zich vrijwillig aan. En toen werd er veel duidelijk... Wordt vervolgd... NB: Alle foto's zijn van mijn trainingen, maar van anderen - voor de vertrouwelijkheid. Meer artikelen, recensies en minder samenzwering op mijn website PS: Binnenkort training in Volgograd