Gisteravond heb ik de film "Perfect Days" van Wim Wenders gezien met de geweldige Japanse acteur Koji Yashuko, die een man speelt die zijn dagen doorbrengt met ondergeschikt werk op het toilet. De held van de film maakt elke dag de toiletten minutieus schoon, pauzeert slechts enkele ogenblikken om onder de bomen te lunchen, naar huis te rijden terwijl hij naar cassettebandjes luistert, alleen aan de bar te eten en voor het slapengaan te lezen. Wat de film geweldig maakt, is het gezicht van Koji Yashuko, die bijna niets zegt EN op de een of andere manier vreugde weet over te brengen in de kleine zegeningen van zijn leven: het kind dat hij opgesloten in de kast bewaart, het meisje dat zijn cassettebandje steelt maar terugbrengt; de aanblik van een boom met uitgestrekte takken tegen de lucht, die hij fotografeert met zijn oude camera; een jong nichtje dat uit zijn verleden komt. De film legt niet uit waarom de held Hiraima voor de kost toiletten schoonmaakt. Er is geen achtergrondverhaal of moment van openbaring. We vernemen dat hij rijke familieleden heeft. Zijn zus, van wie hij houdt, komt haar dochter op een dag ophalen in een luxe auto met chauffeur. Maar geleidelijk leren we dat onze stille held van de wereld om hem heen houdt: bomen, ochtendlicht. Hij houdt van lezen, is intelligent, sympathiek en genereus voor anderen. Er is een geweldige scène waarin hij luistert naar een vrouw die een lied zingt over een bar in New Orleans genaamd 'Rising Sun'. Tegen het einde van de film, waarin het gezicht van de acteur centraal staat terwijl hij weer naar zijn werk rijdt, beseffen we dat Natuurlijk kende zijn leven een grote tragedie, maar hij slaagde er op de een of andere manier in zijn verdriet te overwinnen en vreugde te vinden in de kleine zegeningen van zijn leven. Zijn ondergeschikte taken met grote ijver uitvoeren, ze zo goed als hij kan doen (zoals alleen de Japanners dat kunnen), kleine daden van vriendelijkheid verrichten jegens de mensen in zijn leven, rondkijken in de stad om hem heen en naar de lucht en de planten die hij helpt . Ik vond het erg triest en tegelijkertijd inspirerend! De film geeft een les die mensen tegenwoordig kunnen leren, een les in het vermogen om kleine vreugden te vinden, en het vermogen om kleine daden van vriendelijkheid te doen jegens de mensen om hen heen en de natuur..