Spoilertitel Uitbreidende spoilertekst Ik ben 46 jaar oud. Als ik mijn cliënten en patiënten ontmoet, zie ik vaak ‘jonge oude mannen en grootmoeders’ voor me. Ik bedenk hoe oud hij is, en met afgrijzen kom ik erachter dat hij tien jaar jonger is dan ik. Bij vrouwen is het natuurlijk moeilijker, omdat niemand het heeft geannuleerd. Ik zal niet in detail treden over externe redenen. Deze omvatten voeding, misbruik en infectie. Maar ik zal dieper ingaan op de interne reden. Bovendien overschaduwt de invloed van interne oorzaken externe factoren. Ik ken mensen met hiv die jong en krachtig zijn, maar sneller verouderen dan de bevolking. De interne oorzaak zijn actieve alfa- en theta-hersengolven. Deze golven zijn uitgesproken in de kindertijd en verdwijnen vaak na 30 jaar. Hun aanwezigheid komt tot uiting in een levendige belangstelling voor het leven, een blik van verbazing en bewondering over letterlijk alles. De hersenen in de kindertijd zijn als ontvanger in staat om op deze frequentie te werken, en vaker wel dan niet, na 30 jaar, zijn de instellingen van de ontvanger verloren gegaan. Maar ze kunnen worden hersteld. Onder de methoden kan gebruik worden gemaakt van meditatie en een daarop gebaseerd technisch hulpmiddel – een denkmachine. Dit is een door militairen gemaakt product dat wordt gebruikt voor revalidatie na militaire expedities, en tegenwoordig is het vrij toegankelijk voor eigen aankoop. Bovendien verlevendigen communicatie en spelletjes met de kinderen zelf dit soort golven. En natuurlijk een beroep doen op je innerlijke kind. Ik wil hier nog even bij stilstaan. Veel psychotechnologieën die een beroep doen op uw innerlijke kind, veroorzaken tranen, trillen en soms zelfs koorts. Onder de gevoelens kun je verdriet, angst en schaamte vinden. En dit is niet gemakkelijk. Dit zijn precies de trauma’s die, met hun symptoomverdediging, de toegang tot een levendige perceptie van de wereld, tot een gevoel van nieuwigheid, hebben geblokkeerd. En dus, als je je tot je innerlijke kind wendde, hem steunde (na externe steun van een specialist te hebben gekregen) en de opgehoopte tranen uitschreeuwde, zul je je zeker lichter en vrijer voelen. Maar dit is nog maar het begin. Het is immers belangrijk om je niet alleen open te stellen, maar deze openheid ook te behouden. Hoe je dat doet? En dit is waar de ervaring van ouders te hulp komt. Ik neem mijn kind twee keer per week mee naar de praktijk, en twee keer naar de kleuterschool en robotica. Terwijl het kind aan het trainen is, train ik mezelf. Een jaar later begon ik in de top vijf te verschijnen tijdens wedstrijden in mijn favoriete sport: oriëntatielopen. Ik hou van deze sport! En dus doen we hetzelfde met onszelf: we gaan naar de sportschool, naar een dansschool of naar een culinaire club. Iets wat je al heel lang wilt proberen of doen! Vooruit! Dit is waar wilskracht nodig is. Heeft u wel eens een keer gehad dat u “het gaspedaal intrapt” zodat u na het werk uw kind van school kunt halen en vervolgens naar de training kunt brengen? Hetzelfde met jezelf! Of je ouders nu voor je zorgden of niet, of jij nu voor je kinderen zorgde of niet, nu kun je het zelf doen voor het innerlijke kind. En vanuit het perspectief van een volwassene kun je bepalen of alles harmonieus is. De gids naar het juiste pad is een glimlach. Het kan extern of alleen intern onopvallend zijn. Een gevoel van vervuld zijn van stille vreugde. Een klein gevoel, maar de impact ervan is veel groter dan felle lachbuien. En probeer niet meteen te vertellen of te delen hoe je hebt gesport. Dit verstrooit de ervaring alleen maar, zonder dat deze kan integreren.