Bron: alexpoole.info Vertaling: Vladimir NikonovIn 1998, toen Times New Roman nog veel online werd gebruikt, eiste mijn toenmalige baas dat we onze websites in Arial zouden ontwerpen omdat ze haatte schreeflettertypen. Vond ze schreefloze lettertypen beter leesbaar, of was het gewoon een kwestie van smaak? In 2003 heb ik, als onderdeel van mijn masterstudie, meer dan vijftig praktische onderzoeken op het gebied van typografie doorgenomen en een definitief antwoord gevonden wetenschappelijk en typografisch Er is een voortdurende discussie in kringen over een ogenschijnlijk onbelangrijke vraag: is een schreeflettertype beter leesbaar en een schreefloos lettertype minder leesbaar. Tot op de dag van vandaag heeft niemand een definitief, afdoend antwoord op deze vraag gegeven.1. Definities Leesbaarheid versus leesbaarheid De leesbaarheid van een lettertype hangt af van de nauwkeurigheid van de elementen ervan, wat meestal het vermogen betekent om individuele letters of woorden te herkennen. De leesbaarheid houdt echter direct verband met de optimale opmaak en indeling van de gehele tekst. Een onleesbaar lettertype, hoe je het ook rangschikt, kan niet leesbaar worden gemaakt. Maar het best leesbare lettertype kan onleesbaar worden gemaakt als het voor bepaalde doeleinden te breed of te groot (of te klein) is (Dowding 1957; Lund 1999). Typografische kenmerken Er zijn veel elementen in een lettertype die de leesbaarheid ervan beïnvloeden /sans serif Schreefschriften zijn de kleine streepjes die elk element van een letter beëindigen. Een schreefloos lettertype heeft deze kleine finishing touch niet. Sans-serif- en serif-lettertypen Puntgrootte Puntgrootte is de parameter die het vaakst wordt gebruikt om de leesbaarheid van het uiterlijk van een lettertype te beschrijven, maar deze kan misleidend zijn. De grootte van het gedrukte teken is een erfenis van het afdruksysteem, waarbij elke letter op een afzonderlijke metalen pin werd geplaatst. De grootte van het afgedrukte teken hangt af van de grootte van de metalen pin, en niet van de werkelijke grootte van de letter. De letter hoeft niet het gehele oppervlak van de pin te beslaan, dus twee lettertypen met dezelfde nominale grootte van het gedrukte teken kunnen heel goed verschillende formaten hebben. (Bix, 2002). Het verschil tussen de werkelijke lettergrootte en de puntgrootte. Hoogte van kleine letters zonder uitloop (x-hoogte) De hoogte van kleine letters zonder uitloop wordt bepaald door de hoogte van de kleine letter “x” in het lettertype. Het is vaak een nauwkeurigere indicator van de werkelijke lettergrootte dan de grootte van het gedrukte teken (Poulton, 1972; Bix, 2002). x-hoogte Intraletter-spaties (tellers) Intraletter-spaties zijn lege ruimtes binnen een letter. Ze zijn ook goede indicatoren voor de werkelijke lettergrootte. Tussenruimtes tussen letters (tellers) Uitstekende en hangende lijnen (stijg- en aflopende lijnen) Uitstekende lijnen zijn de letters die uitsteken: voor hoofdletters - voorbij de bovenste regel van hoofdletters (ЁИ), voor kleine letters - voorbij de bovenste regel van kleine letters (beef). Hangende streken zijn streken van hoofdletters en kleine letters die voorbij de onderste regel van het lettertype (DSchTsruftsu) hangen. Stijgende en dalende letters 2. Feiten Overzicht van vergelijkende studies van schreef- en schreefloze lettertypen op leesbaarheid Er is een schat aan onderzoek dat het volledige gebrek aan verschillen in de perceptie van schreef- en schreefloze lettertypen aantoont. (Tinker, 1932; Zachrisson, 1965; Bernard, 2001; Tullis, 1995; De Lange, 1993; Moriarty & Scheiner, 1984; Poulton, 1965; Coghill, 1980). schreeflettertypen (Robinson, 1983; Burt, 1959; Maar deze onderzoeken zijn vanuit methodologisch oogpunt bekritiseerd (Lund, 1997, 1998, 1999). Bijzonder interessant is het geval van Sir Cyril Burt, in psychologische kringen bekend vanwege het vervalsen van onderzoeksresultaten. Het bleek dat hij echt geneigd is om te fabricerenresulteert in hun typografisch werk (Hartley & Rooum, 1983). Helaas hebben veel onderzoekers, typografen en grafisch ontwerpers de neiging om kritiekloos de materialen van Burt en Weildon te gebruiken, zodat veel informele internetbronnen nog steeds schreeflettertypen gebruiken, wat onterecht het meest frustrerend is Het is echter zo dat wetenschappers er in ruim honderd jaar onderzoek naar de leesbaarheid van letters niet in zijn geslaagd een specifiek theoretisch raamwerk te formuleren voor de rol die schreven spelen bij de leesbaarheid van letters (Lund, 1999). Ook binnen de typografische gemeenschap slaagden zij er niet in enige tastbare betekenis voor hun werk te verwerven (Spencer, 1968). de afwezigheid van schreven bevordert een verticale kijkrichting, die als ongunstig wordt beschouwd vergeleken met een horizontale richting (De Lange, 1993). Er kan echter niet ondubbelzinnig worden gezegd dat schreven ‘het pad van het oog bepalen’. In 1878 ontdekte professor Emile Javal van de Universiteit van Parijs dat het oog bij het lezen niet soepel langs de tekst beweegt, maar een reeks tekst maakt. sprongen, die hij saccadische sprongen noemde (Spencer, 1968, Rayner & Pollatsek, 1989). Helaas blijven veel grafische ontwerpers en drukkers dit argument gebruiken om het gebruik van schreven te ondersteunen, vanwege het gebrek aan consistentie met de wetenschappelijke wereld helpen de ruimte tussen letters en woorden te vergroten, wat de leesbaarheid verbetert. Schreefschriften zijn niet nodig om de afstand tussen letters en woorden te controleren. Sterker nog, schreven zijn helaas niet goed voor dit doel. In de traditionele typografie wordt de letterafstand bereikt door stukjes metaal die tussen de letters worden geplaatst en door de afstand tussen de lettervorm en de rand van het drukblok. Het is zelfs nog eenvoudiger om de letterafstand te beheren op moderne computergestuurde printapparatuur (Sassoon, 1993; Rubinstein). , 1988). Er worden schreven gebruikt om het contrast tussen individuele letters te vergroten. Zorgvuldig uitgevoerd onderzoek heeft aangetoond dat woorden tijdens oogfixatie net zo snel kunnen worden herkend als letters, en dat individuele letters sneller kunnen worden geïdentificeerd als ze deel uitmaken van een woord. Dit ‘woordsuperioriteitseffect’ bewijst dat schreven niet nodig zijn om individuele letters te onderscheiden (Reynolds, 1979). De eenvoudige gestalt die door de afstand tussen woorden wordt gecreëerd, is voldoende om de letters tot één ‘enkel geheel’ te verbinden. Bovendien is het duidelijk dat extra elementen zoals verhoogde en hangende streken een veel groter effect hebben op de woordherkenning dan schreefletters (Poulton, 1965). Lezers geven de voorkeur aan teksten die in schreeflettertypen zijn geschreven, omdat deze beter leesbaar zijn. Veel eerdere onderzoeken hadden in feite een voorkeur voor serif-lettertypen aangetoond (Tinker, 1963; Zachrisson, 1965). Tinker merkte echter op dat dergelijke teksten als beter leesbaar werden ervaren, grotendeels vanwege het feit dat deze lettertypen bekender waren bij de bevolking. reader.40 jaar geleden waren schreefloze lettertypen niet zo gebruikelijk als nu. En als een dergelijk onderzoek nu wordt uitgevoerd, is het niet verrassend dat de resultaten volledig tegengesteld zullen zijn. Uit veel recente onderzoeken blijkt zelfs dat internetgebruikers de voorkeur geven aan schreefloze lettertypen voor het online lezen van tekst (Boyarski, 1998, Bernard, 2000-2001, Tullis, 1995, Reynolds, 1979). die het leesbegrip, de voorkeur van de lezer of de perceptie van de leesbaarheid beïnvloeden, en het gedrag van de gebruiker zijn verschillend en inconsistent (Lund,1999) Er worden nog steeds schreefloze lettertypen gebruikt omdat schreefloze lettertypen vermoeidheid veroorzaken. Vaak wordt beweerd dat het lezen van veel tekst geschreven in schreefloze lettertypen vermoeidheid veroorzaakt Er werden verschillen in vermoeidheidsniveaus opgemerkt bij het lezen van teksten geschreven in schreefloze en schreefloze lettertypen. Bovendien “is er geen objectieve methode om vermoeidheidsniveaus te meten. De subjectieve bepaling van de mate van vermoeidheid is afhankelijk van de combinatie van een groot aantal factoren die mogelijk helemaal geen verband houden met het onderwerp van ons experiment" (Reynolds, 1979). Argumenten ten gunste van een schreefloos lettertypeSerif zijn al een historisch artefact. Dit is grotendeels waar, vooral in het licht van het feit dat alle pogingen om schreven te rechtvaardigen achteraf gezien niet overtuigend lijken. Veel onderzoekers schrijven de uitvinding van de schreven toe aan de Romeinen, met het argument dat “de oude Romeinen… als ze op steen schreven, elke streek afmaakten met een streep (serif) om de onregelmatigheden in het oppervlak, veroorzaakt door het gereedschap, glad te strijken” (Craig, 1980; Bix, 2002). Anderen beweren dat "de penseelschets, voordat hij in steen werd uitgevoerd, resulteerde in een schreef aan het einde van de meeste streken" (Bigelow, 1981; in Rubinstein, 1988). zo lang dat leesbaarheid De perceptie van een schreeflettertype kan worden toegeschreven aan gewenning aan het lettertype; lezers hebben de neiging het lettertype waaraan ze het meest gewend zijn beter leesbaar te vinden (Tinker, 1963; Zachrisson, 1965). Hoewel onderzoek naar schermlezen suggereert dat er geen verschil is tussen lezen op een scherm en lezen op papier (Dillon, 1992; Bernard, 2001), bevat deze verklaring enkele onnauwkeurigheden letter moet in een relatief klein pixelraster passen. Dat leidt vaak tot zogenaamde ‘stapstenen’ (Rubinstein, 1988). Veel webprofessionals, zoals grafisch ontwerpers, vinden dat deze relatief lage resolutie niet efficiënt genoeg is om kwaliteitsschreven te produceren. En dat een schreefloos lettertype zich natuurlijker leent voor digitalisering en helderder en dus beter leesbaar is. Gedigitaliseerde lettertypen moeten in een relatief klein pixelraster passen. Dit wordt echter niet ondersteund door de resultaten van recent onderzoek (Bernard, 2001, Boyarski, 1998, Tullis, 1995, De Lange), en bewijs dat dit niet het geval is voor de leesbaarheid van de perceptie. ongeacht welk lettertype op internet wordt getypt. Een schreefloos lettertype is gemakkelijk bestand tegen kopiëren en onscherpte vanwege de eenvoud van de vormen. Er is reden om aan te nemen dat schreven bij kleine afmetingen visuele ruis kunnen veroorzaken ze nemen het gedeelte van het hoofdgedeelte van de brief weg (Morris, 2001). Maar dit is niet bevestigd door continue leestests (Poulton, 1972). Andere factoren, zoals lijndikte, letterafstand en de hoogte van kleine letters zonder afstammelingen, hebben waarschijnlijk een veel grotere invloed op de identificatie van een lettervorm, ongeacht of deze is gekopieerd of verkleind (Poulton, 1972; Reynolds, 1979). Een schreefloos lettertype is beter om kinderen te leren lezen. Boeken voor kinderen worden vaak in schreefloos lettertype gedrukt, omdat... leraren zijn van mening dat de eenvoud van de vorm van een letter deze herkenbaarder maakt (Coghill, 1980, Walker, 2001). Maar uit onderzoek bij kinderen is geen verschil gebleken, ongeacht in welk lettertype de tekst was geschreven (Coghill, 1980; Zachrisson, 1965; Walker, 2001).3. Conclusies Wat aanvankelijk een duidelijk dichotome kwestie leek van schreef- versus schreefloze lettertypen, heeft geresulteerd in een hele reeks onderzoeken die bestaan ​​uit zwakke, tegengestelde uitspraken; de een na de ander werden onderzoeken uitgevoerd om tot dezelfde conclusie te komen: “er is geen verschil.”