Van de auteur: Opgedragen aan lieve eeuwig afvallende cliënten, psychotherapeuten en zorgzame mensen Als je je een walgelijke rups voelt, die alles opeet wat er maar langskomt de manier waarop, of eentje die verstrikt is in het zachte zweven als een cocon boven de grond in afwachting van het onbekende, weet: dit is niet het einde! Het grootste, meest grandioze moet nog komen, binnenkort zul je een prachtige vlinder worden, als Natuurlijk zoek je een veilige plek waar de rups voldoende voeding krijgt en de pop een prachtige transformatie kan overleven. ******************** ****************************** ********** Overgewicht is een van de meest urgente problemen van onze tijd, maar geen van de mondiale problemen kan worden vergeleken met de persoonlijke tragedie van één individueel persoon die in de klauwen van een grijnzend lot viel. En als we bedenken dat de strijd tegen overgewicht tegenwoordig de 'goudmijn' is van elke zakenman, dan wordt het voor iemand die op tragische wijze zijn onvolmaaktheid ervaart een strijd tegen zichzelf, en op eigen kosten: 'Wil je afvallen ? Koop ons boek over dieet, het is zeker het beste. Ga dan naar onze sportschool, alleen hier staan ​​de meest aantrekkelijke trainers. We hebben ook een wonderpil en een riem om liggend af te vallen. Wat vind je het leukst? Neem natuurlijk snel iets, het is te pijnlijk om met je hangende buik in een slanke wereld te leven. Helpt het?” Natuurlijk! Tot de eerste storing. Nou, laten we het dan nog een keer doen. Boeken, sporten en andere trucjes.” Vraagt ​​iemand hoe je je voelt en hoe je erover denkt? Deelt iemand uw ongeluk? Er is alleen een barbaarse vraag: heb je wilskracht of niet, ben je het waard om slank te zijn, kun je op zijn minst iets in je leven doen? Ik geloof oprecht dat er mensen zijn die dergelijke hulp bieden, niet om vakkundig het pijnlijke te manipuleren toestand van een andere persoon, verzadig uw portemonnee. Uiteraard zijn er mensen die er wel om geven, maar die gevangen zitten in misvattingen en onwetendheid. En natuurlijk zijn er mensen die professioneel werken met mensen met overgewicht, in het besef dat overgewicht niet de keuze van een persoon is, maar een manifestatie van de natuur, en dat het menselijk lichaam, als een creatie van de natuur, niet onderworpen kan zijn aan bewuste regulering door het ego. . De natuur heeft zijn eigen wetten, waar een mens rekening mee moet houden als hij er niet door verpletterd wil worden. Ik beschouw het proces van het helpen van een persoon die aan overgewicht lijdt metaforisch: als het proces van het helpen van een rups, die echt wil worden. een vlinder en heeft een zeer grote kans om in zijn cocon te sterven, zonder op de dageraad te wachten. Het enige wat ze nu nodig heeft is veiligheid. Als ik Moeder Natuur was, zou ik haar een afgelegen plek geven waar ik haar dode slaap zou kunnen bewaken, precies totdat ze klaar is om haar vrije vleugels uit te slaan. De behoefte aan een veilige ruimte is te wijten aan de aard van het psychologische proces dat plaatsvindt in de psyche van iemand die een groot lichaam heeft. Maar voordat we verder gaan, laten we de concepten definiëren. Ik gebruik met opzet het woord volheid, het straalt voor mij veel warmte uit. Het is helemaal niet hetzelfde als acute medische obesitas of het minachtende filistijnse vet. Bovendien weerspiegelt dit woord perfect de interne toestand van een dik persoon: hij is niet alleen vol van duidelijke schaamte en schuldgevoelens, maar ook niet altijd van duidelijke liefde, passie en seksualiteit. Maar in feite is alles eenvoudiger. Obesitas is een overmatige afzetting van vetweefsel. Sommige mensen houden ervan in hun lichaam, sommigen negeren het, sommigen komen er zonder problemen vanaf en sommigen zijn niet in staat er rustig mee samen te leven. Dus ik schrijf nu over de zwaarlijvigheid van laatstgenoemde en houd geen rekening met gevallen van vetafzetting veroorzaakt door medische ziekten. Een onrustig bestaan ​​​​met zwaarlijvigheid wordt altijd geassocieerd met de machinaties van haar 'vriend' van voedselverslaving. Het staat u niet toe om gedurende langere tijd overmatig of schadelijk voedsel op te geven, d.w.z. een blijvend effect bereiken bij het afvallen. Met voedselverslaving bedoel ik een speciale relatie met voedselgaat verder dan het fysiologische proces van het bevredigen van honger en is veel meer. Laten we eens kijken waarom en waarom het verbreken van deze verbinding een verslaafde angst aanjaagt. Een persoon met overgewicht met een speciale relatie met voedsel is iemand die een psychologisch trauma heeft opgelopen, en dat in een tijd van de grootste kwetsbaarheid. Hij zal het zich niet herinneren en zal het niet uiten, omdat de verwonding plaatsvond vóór de leeftijd van 3 jaar, misschien in het eerste jaar van zijn leven, misschien op de eerste dag. Het kind wordt psychologisch niet gescheiden van zijn moeder geboren geen besef van zijn eigen grenzen, vooral moeder en moederborsten zijn voor hem een ​​deel van hem. Voor een baby is een moeder voedsel en het leven zelf. Alleen uit de ervaring van integriteit met de moeder ontstaat een gevoel van innerlijke integriteit. Wat als de moeder het kind geen continu contact kan bieden? Er is een bepaalde periode waarin een wakker kind zonder zijn moeder kan zijn, zonder het gevoel te hebben dat hij een groot ‘stuk van zichzelf’ achterlaat. Stel je voor dat hij wakker wordt, de kou van de wereld om hem heen voelt en huilt. Moeder zal de rusteloze baby natuurlijk in haar armen nemen als ze in de buurt is en als ze daartoe in staat is. Dan worden de ervaringen van het kind gecompenseerd door haar handen, borsten en vriendelijke woorden, alles is in orde. Wat als er geen moeder is? Hij huilt harder. Mama is weg. Hij begint te schreeuwen. Mama is weg. Het komt voor dat er geen moeder is! En als ze terugkomt, is het mechanisme van compensatie met de zorg van de moeder op een dwaalspoor geraakt en is het kind een deel van zichzelf kwijtgeraakt. Stel je voor wat je zou ervaren als je bijvoorbeeld wakker zou worden zonder arm en benen. Indringende dierenangst en een lichaam dat rammelt van zijn eigen schreeuw: dat is wat een baby op zo'n moment is. H. Kohut noemde de gevoelens van het kind over het verlies van zijn moeder de angst voor desintegratie, omdat het kind door het verlies van zijn moeder zichzelf verliest, psychologisch uiteenvalt, uiteenvalt en sterft. Volgens de Amerikaanse psychoanalyticus is dit de diepste angst die een mens kan ervaren. De emoties van iemand die een koelkast aanvalt, zullen vergelijkbaar zijn met de gevoelens van een baby die in het donker wordt achtergelaten. In wezen ervaart hij een puur natuurlijke angst voor de dood. Voordat iemand een enorm stuk taart in zijn mond stopt, gaat hij er onbewust van uit dat hij zal sterven. Als we de persoonlijkheidskenmerken van een voedselverslaafde analyseren, zullen we een ‘gat’ vinden in wat identiteit wordt genoemd: zelfconformiteit. Op het werk ben ik accountant, medewerker, af- en bijschrijvingen afstemmen, rapporten schrijven, salarissen berekenen; Ik ben een moeder met een kind, ik zorg voor hem, ik lees verhaaltjes voor het slapengaan; en bij de koelkast weet ik niet wie ik ben, een dier of een mens, er is een wolk, ik ga gewoon eten. Ik wil dit niet doen, maar ik doe het keer op keer. Waarom kan ik hier niet mee omgaan, wat is mijn eigendom en waarom laat ik het zijn wie ik ben?” Dit is het gat dat door de blessure is achtergelaten. Sommige mensen met overgewicht voelen het heel realistisch in hun ziel. Sommigen noemen het leegte, anderen noemen het koud. Dit maakt geen deel uit van de persoonlijkheid die ooit werd afgesloten door moederlijke warmte, die nog steeds de moeder nodig heeft, haar borst nodig heeft, voeding nodig heeft! Voedsel wordt voedsel, zoet en rustgevend, gerelateerd aan het plezier van het eerste levensjaar, wanneer de moeder voedde, gaf warmte en gaf het kind en zichzelf weer leven. De Amerikaanse psychoanalyticus D. Kalshed bestudeerde hoe tijdens trauma het onbewuste systeem van zelfbehoud van de psyche in het spel komt, wat het voor een persoon mogelijk maakt om door te gaan. leven, ondanks het feit dat het hem andere moeilijke ervaringen oplevert. De natuur gelooft dat lijden aan de eigen zwaarlijvigheid en te veel eten een betere optie is voor een getraumatiseerd persoon dan de fysieke dood door een hartverscheurend gevoel van eigen minderwaardigheid. Statistieken bewijzen trouwens de wijsheid van de natuur: het percentage zelfmoorden onder mensen met overgewicht is veel lager dan onder mensen die geen problemen hebben met hun figuur.D. Kalshed beschrijft hoe het zelfbehoudsysteem van de psyche iemand meeneemt naar de wereld van illusies, waar het warm en gezellig is. Illusion fluistert tegen een dik persoon: 'Je zult zeker afvallen, maar het is beterbegin morgen, je bent zo moe, je verdient deze zachte taart en dat sappige stuk vlees. Vandaag heb je het verdiend." Een persoon eet genoeg, en dan komt morgen en herhaalt alles zich in een cirkel. Het zelfbehoudsysteem kan je soms gek maken, maar het maakt het leven zelf mogelijk. Een persoon blijkt een gevangene van zijn eigen problemen te zijn, maar hij leeft. Iedereen kent illusies; ze zijn charmant lief, maar beladen met grote en soms onherstelbare verliezen. Velen hebben ervaren hoe het is als de ‘roze bril’ eraf valt en er teleurstelling ontstaat bij een geliefde of bij zichzelf. Desillusie - dit is de betekenis van het woord teleurstelling in het Engels: het uiteenvallen van illusies. Een dik persoon die zichzelf wil bevrijden van de last van voedselverslaving en extra kilo's is een persoon die vanwege de mentale een bijzonder zorgvuldige en zorgvuldige aanpak nodig heeft. trauma dat hij heeft, moet worden behandeld, en niet lesgeven, zorgvuldig herstellen en niet aanhoudend aandringen op onafhankelijke activiteit. Als uw been gebroken is, mag u het niet bewegen. Waartoe leiden pogingen om iemand die voortdurend aan het afvallen is, in beweging te brengen met oproepen “kom op, je kunt het!” of provocaties over de macht van de wil? Uiteraard tot herhaalde en zelfs diepere traumatisering. Iedereen kent het feit dat iemand na weer een nieuwbakken dieet afbreekt en nog meer gewicht krijgt dan voorheen, en zich natuurlijk nog meer zorgen maakt dan voorheen. Als ik het heb over het helpen van iemand die aan zijn gewicht lijdt, benadruk ik het belang van het principe van ‘de patiënt behandelen, niet de ziekte’. Het herstellen van de integriteit van het individu (genezing) lijkt mij een adequaat doel van psychotherapie. Het verzoek van de cliënt om af te vallen wordt gerealiseerd door de verbinding tussen delen van zijn persoonlijkheid te herstellen, en niet door zijn afwijzing van zijn eigen lichaam, wat vaak voorkomt bij de ‘filistijnse’ benadering. Het werk duurt altijd lang. Een persoon moet zichzelf letterlijk stukje bij beetje weer in elkaar zetten, een volwaardig Zelf opbouwen dat zich bewust kan zijn van zichzelf en in staat zal zijn om zijn behoeften aan schoonheid, gezondheid, erkenning, enz. te bevredigen. Een veilige ruimte die wordt gecreëerd in een psychotherapeutische relatie heeft een genezende werking in het geval van een spiritueel gat. Om de verbinding met eten te verbreken heb je een rustige en niet-illusoire plek nodig waar je kunt opwarmen en de wond kunt herstellen, en heb je een persoon-gastmoeder nodig die de verloren verbinding met je eigen moeder zal herstellen. Daarom is het belangrijk dat de psychotherapeut niet-directief is, d.w.z. iemand die noch onderwijst, noch bekritiseert, noch manipuleert, noch beperkt. Toen ik een groep voor mensen met overgewicht aan het voorbereiden was, zei een psycholoog tegen mij: “Kijk, je moet streng tegen ze zijn!” Nee, het is onder geen enkele omstandigheid nodig als het uw doel is om uw persoonlijkheid te harmoniseren, en niet om gewichtsverlies, voor het effect van “wauw, het werkt!” en een nog grotere traumatisering. De directieve aanpak werpt uiteraard vruchten af. Cliënten hebben beslist een moeder nodig, en een strenge en dominante moeder is beter dan een afwezige, verloren moeder. De therapeut reguleert het gedrag van de cliënt, de cliënt luistert, valt af en verlaat in het beste geval de therapie slanker en met het beeld van een controlerende moeder in zichzelf, zodat hij zichzelf kan beheersen in zijn relatie met eten. Maar deze aanpak lijkt mij niet milieuvriendelijk. Zonder een intern beeld te verwerven van een warme en accepterende moeder, die een persoon een gevoel van veiligheid en vertrouwen geeft in de wereld om hem heen, is een gezonde persoonlijke ontwikkeling moeilijk. Wat de methoden van psychotherapie betreft, beschouw ik het meest effectieve gebruik van beelden: zand therapie, beeldende therapie, symbooldrama, etc. De keuze wordt vooral bepaald door het feit dat de therapeut te maken heeft met partiële alexithymie. De cliënt heeft moeite met het identificeren van de emoties en gevoelens die verband houden met de traumaperiode. Wat valt er concreet te zeggen over wat je hebt meegemaakt vóór je derde jaar? Hoe kun je de emotionele ervaring van vandaag opvangen, waarvan alleen vage, pijnlijke echo's overblijven? Beelden, preverbale en superverbale mentale objecten kunnen deze taak uitstekend aan. Emotie onbewust.