(klinisch geval, vertel ik met vriendelijke toestemming van de cliënt) Een 22-jarig meisje kwam al een jaar binnen met depressieve klachten, met zelfmoordgedachten. Ook ernstige angstgevoelens, emotionele labiliteit. Beschrijft paniekaanvallen die ongeveer één keer per week voorkomen. Volgens haar heeft ze een psychiater geraadpleegd en is bij haar een terugkerende depressie vastgesteld, maar heeft de voorgeschreven behandeling bijwerkingen en is deze niet effectief genoeg. Ik kwam voor een consultatie, op advies van familieleden die een goede arts hadden aanbevolen (de komst van de cliënt op aanbeveling vergemakkelijkt psychotherapie, omdat de mate van vertrouwen hoger is). neurotransmitters in de hersenen, een tekort aan serotonine, dopamine en noradrenaline. De behandeling vereist medicatie; psychotherapie is slechts een hulpmiddel. Ik doe psychotherapie. We moeten er echter achter komen. De depressie begon een jaar geleden, onmiddellijk nadat we de relatie hadden verbroken met een jonge man met wie we een relatie hadden sinds we 16 jaar oud waren. ‘De wereld stortte in’, ‘Ik dacht dat we ons hele leven samen zouden zijn, net als mijn ouders.’ Er is geen circadiaans of seizoensritme (een teken van endogene depressie). De depressie neemt geleidelijk toe en er ontstaat wanhoop. Het toebrengen van pijn aan jezelf voelt als een tijdelijke verlichting. Er is geen motorische of cognitieve remming; integendeel, hij wordt afgeleid van droevige emoties door extern werk (dit alles is ook niet in het voordeel van endogene depressie). We concluderen dus dat het depressieve syndroom in dit geval hoogstwaarschijnlijk psychogeen is (geboren uit de psyche), dat wil zeggen dat het een neurose is. Dit betekent dat psychotherapie een goed en snel effect moet hebben. Laten we resource-trance proberen. Bij de tweede bijeenkomst zei de cliënte dat ze een sterke verlichting van haar toestand voelde. De tweede sessie begon als emotioneel figuurlijke therapie, maar ging spontaan over op regressie en rescripting. Ik herinnerde me de toestand van het kind (12 jaar oud), toen het gezin naar een andere regio verhuisde om bij de grootmoeder te gaan wonen, en de moeder een jaar op de oude plek bleef om zakelijke zaken te regelen. Met mijn moeder had ik een emotioneel hechte relatie, met mijn vader en grootmoeder was het kouder. Op de nieuwe school was het niet mogelijk om meteen bij het team te komen, er werd gepest en gepest. Toen, op 12-jarige leeftijd, deed zich een soortgelijke depressieve reactie met zelfmoordgedachten voor. Gedeeltelijk ondergedompeld in die toestand, beschermden we het meisje in onze verbeelding en voorzagen we haar van een betrouwbare, veilige emotionele band met ons volwassen zelf. Het was deze toestand van een kwetsbaar 12-jarig kind dat “aansloeg” toen het op 21-jarige leeftijd uit elkaar ging met een jonge man. Het was deze toestand die we in onze verbeelding ‘ontlaadden’. De derde sessie werd enorm uitgesteld omdat de cliënt aan Covid leed. De toestand was over het algemeen goed. Ze was vrolijk en maakte plannen. Door de gebeurtenissen in Oekraïne nam de angst toe en kreeg ik zelfs opnieuw een paniekaanval. Ook de derde sessie verliep niet volgens plan. Onmiddellijk na het ontspannen van het lichaam (de eerste fase van trance-inductie) begint de cliënt te snikken. Ze zegt dat ze erg bang is. Dat ze klein en hulpeloos is. En er is een vreemdeling (een dokter) in de buurt die haar kan beledigen. Hij begrijpt de irrationaliteit van deze angst, maar kan niets doen. Verlaat alsjeblieft je trance niet om met deze angst te werken. We leggen angst op een stoel, het is een soort slurry die eng is (innerlijk kind). De cliënte zegt dat ze sterke agressie en irritatie voelt als ze naar deze slurry kijkt (blijkbaar de innerlijke criticus, het 'ouderlijke' deel). We leggen het ernaast neer - het is een steen. Direct tussen deze beelden verschijnt een muur (een ‘beschermer’, een deel van de persoonlijkheid dat het kind zo goed mogelijk beschermt). Ik wil de steen teruggeven aan mijn vader (later blijkt dat mijn vader herhaaldelijk fysieke agressie jegens mijn moeder toonde, de cliënt zag dit op 2-3-jarige leeftijd, het was heel eng). Als we terugkomen, wordt het gemakkelijker. We zeggen goede woorden tegen de vloeistof, ze gloeit en voelt zich veilig. We bedanken de verdediger, we zeggen dat nu het volwassen deel het kind zal beschermen, de muur afbrokkelt. Dit is zo'n theater met tranen. Het gevoel na de sessie is heel vreugdevol. In een week.