Eigenzinnigheid is een pijnlijke reactie, intolerantie, een concept dat vanuit de geneeskunde in de psychologie is overgegaan. Psychologische eigenaardigheid manifesteert zich als een gevoel van afwijzing, woede, irritatie, als een gevoel van onvermogen om te ervaren, om in contact te komen met een intrapsychisch object (al dan niet bewust), gekenmerkt door een reactie van verhoogde prikkelbaarheid Of het nu gaat om sociale fobie, agorafobie, paniek of een posttraumatische stoornis, het heeft in zijn structuur veel mentale en fysiologische mechanismen die dit ondersteunen en die met elkaar in wisselwerking staan. Idiosyncrasie is iets dat overwoekerd raakt door cognitieve patronen, coping-strategieën en gebruikelijke gedragsreacties, die samen een stoornis vormen. Dit is precies de kern die interne spanning genereert. Omdat we in een wereld van concepten en relaties leven, creëren onze hersenen concepten voor alles. Hij vindt verklaringen en bouwt ketens van relaties op voor alle gebeurtenissen die plaatsvinden, inclusief interne gebeurtenissen. Iemand is bijvoorbeeld bang voor honden; hij heeft in het verleden een negatieve ervaring gehad met een dier. De hond viel hem aan en beet hem. Hij ontwikkelde een angst voor honden. Als iemand een hond in de buurt ziet, begint hij angstige gedachten te krijgen over de hond die hem mogelijk nadert, over het feit dat het dier agressief kan zijn, over een mogelijke herhaling van de negatieve gebeurtenis. Er wordt een individueel conceptueel beeld van de relatie tussen mens en hond gecreëerd. Tegelijkertijd gaat de eigenaardigheid schuil onder de sluier van mentale en emotionele processen die door dit concept worden bepaald. Als we uit de hele stroom van ervaren verschijnselen van deze persoon, op het moment van subjectief gevaar, de intolerantie isoleren, dan zou het er alleen maar uitzien: a) de interpretatie van de hersenen van deze situatie; b) het signaleren van gevaar door sterke opwinding, met behulp van neurofysiologische en fysiologische mechanismen; c) coping-reactie. Als we eigenaardigheid beschouwen als een psychologisch fenomeen van niet-acceptatie, moet men aandacht besteden aan gewenning, oftewel mentale gewenning. Gewenning is de voortzetting van een gedragslijn zonder aandacht voor de stimulus, waarbij deze als onbelangrijk wordt ervaren. Dat. Als een persoon een idiosyncratische trigger tegenkomt en ondanks het gevaarsignaleringssysteem in contact blijft met de stimulus, ontstaat er verslaving. Samen met gewenning vindt leren plaats om op een andere manier te reageren op voorheen idiosyncratische triggers (niet alleen in een fysiologische context, maar er ontstaan ​​​​nieuwe overtuigingen over een object dat eerder emotionele opwinding veroorzaakte - "dit is niet gevaarlijk"). Een praktijkvoorbeeld. Het meisje heeft een angststoornis en er werd een idiosyncratische trigger geïdentificeerd, namelijk het onvermogen om haar blik vast te houden in een situatie van wederzijdse blik met een andere persoon. Tijdens exposure-therapie was het de taak om de blik van anderen te ontmoeten en niet weg te kijken. Voordat de taak werd voltooid, werd de instructie gegeven: “nu zal ik mijn eigenzinnige trigger onder ogen zien. Het enige dat ik zal ervaren zijn uitbarstingen van neurale activiteit, neurale ruis.” Om te helpen, om de situatie niet conceptueel te verwerken, gebruikte het meisje concentratie op de ademhaling en afstandelijk bewustzijn. Als gevolg hiervan werd gewenning bereikt.