Helaas zijn we allemaal sterfelijk. En vaak hebben onze dierbaren last van het feit dat er iemand is overleden of dat iemand ernstig ziek is geworden of is overleden. Hoe kunnen we onze dierbaren helpen? Zij hebben steun nodig. Verdriet brengt mensen bij elkaar. Aanwezigheid is noodzakelijk. Als er geen mogelijkheid is tot fysieke aanwezigheid, wat is dan wel mogelijk? Het is heel belangrijk voor degenen die hebben geleden dat je met hen praat. En niet noodzakelijkerwijs over verdriet. Je kunt ook over je leven praten. Velen houden het verdriet in zichzelf en dit verdriet begint toe te nemen. Het helpt mensen enorm als ze hun mening kunnen uiten. Je spreekt jezelf uit, praat zelf en geeft mensen de kans om met je te praten en te vertellen hoe ze zich voelen. Tijdens het gesprek kan een persoon andere gevoelens hebben. En hij moet ze naleven. Misschien zijn dit herinneringen aan vreugdevolle en aangename momenten over de persoon die hij verloor. En het is belangrijk om ze te onthouden. Ik denk dat je kunt lachen. Als je alleen maar gefixeerd bent op pijn en verdriet, neemt dat de vitale energie van een persoon weg. Maar het leven gaat door. Praat met ze en ze zullen zich beter voelen. Hoe kan je in zo'n situatie correct met anderen communiceren? Moet je vragen naar het verdriet dat is gebeurd of je op iets anders concentreren? Het is niet zo eenvoudig om dierbaren te helpen als ze verdriet hebben. Er zijn op dit moment nogal subtiele dingen. Het is bijvoorbeeld niet de moeite waard om in iemands ziel te kruipen en te proberen zijn emoties met hem te bespreken als hij dat niet wil. Zelfs een ouder die tegen een huilend kind zegt wiens auto kapot is gegaan: 'Huil niet, jij'. Ik zal denken dat het een kleinigheidje is.’ Dit is niet mogelijk. Als iemand verdrietig is, moet je zijn emoties niet devalueren. Stadia van verdriet. Je moet ook begrijpen dat er stadia van verdriet zijn, die volgens de observaties van psychologen meestal eerst een jaar duren toestand kan een schok zijn. Hij kan gaan liggen en alleen maar naar het plafond kijken. Of ontkennen wat er is gebeurd. Zeggen dat het onmogelijk is. Vervolgens komen emotionele uitbarstingen, meestal agressie. Voor jezelf, voor de situatie, voor een ander. De volgende fase van het bieden. De persoon begint al te twijfelen aan zijn eigen ontkenning van verdriet. Dit wordt gevolgd door een depressie. Een toestand van verdriet, verdriet, moedeloosheid, verlies. En de fase van overschatting is acceptatie. Wanneer iemand zich realiseert wat er werkelijk is gebeurd. En er worden redelijke en geruststellende verklaringen gegeven voor wat er is gebeurd. Waarna hij plannen begint te maken voor de toekomst. Als u deze fasen kent, kunt u begrijpen hoe u in elk specifiek geval kunt helpen. Hoe graag we deze kennis ook in de praktijk zouden willen toepassen, maar zo is het leven…