Ongemerkt bereikt iemand de leeftijd van veertig jaar en ook hier komt hij opnieuw in een crisis terecht. Deze crisis wordt gewoonlijk een midlifecrisis of een waardencrisis genoemd. Een veertigjarige ziet en evalueert duidelijker en duidelijker hoeveel zijn dromen en levensplannen werkelijk afwijken van de koers en het resultaat van de implementatie ervan. Hij begint de vergankelijkheid van het menselijk leven echt te waarderen. Een veertigjarige man staat voor de taak om alles wat hij heeft bereikt en wat hij nog moet bereiken en doen in het leven opnieuw te evalueren. Deze crisis stelt een persoon voor de keuze hoe hij verder moet leven: óf mentaal afsterven, samen met fysiologische aftakeling, óf, ondanks het feit dat de fysiologie faalt, zijn mentale en persoonlijke vermogens blijven ontwikkelen. Veertigjarigen beginnen de waarden van het leven in het algemeen te begrijpen en opnieuw te beoordelen; veertigjarigen doen een poging om te begrijpen welke waarden voor hen echt belangrijk zijn. Herwaardering van waarden heeft invloed op drie onderling verbonden levensgebieden: persoonlijk, gezins- en professioneel. De belangrijkste waarden voor een veertigjarige zijn liefde, werk, persoonlijk leven, creativiteit, een volwassen, vol en gevarieerd leven. Op deze leeftijd heeft een persoon een sterk idee van zichzelf en zijn capaciteiten, het gevoel van eigenwaarde wordt gevormd en ontwikkeld. Het onderhouden van relaties tussen gezinsleden is een belangrijke behoefte voor mensen van middelbare leeftijd en dient ook als een kernwaarde op deze leeftijd. Maar als veertigjarigen zo'n behoefte niet hebben, ontstaat er een scheeftrekking in waarden of verandert het leven in het bevredigen van de eigen behoeften en onmiddellijke behoeften. Een midlifecrisis is in de eerste plaats een zoektocht naar spirituele steun. Deze periode wordt een van de moeilijkste genoemd, omdat... Er vindt een diepgaande herstructurering plaats van niet alleen het externe, maar ook het interne leven van een persoon; hij zoekt niet alleen naar de zin van het leven, nee, hij zoekt naar de waarde van het leven in het algemeen. Er vindt een aanpassing van waarden plaats: een persoon hecht minder belang aan externe waarden (rijkdom, carrière, lidmaatschap van partijen of gemeenschappen), en begint meer na te denken over het innerlijke leven, over het doorgeven van opgebouwde ervaringen, begint oprechte menselijke waarden te waarderen relaties, verbondenheid met familie en vrienden, nadenken over wat hij kan achterlaten voor zijn nakomelingen, hoe hij voor de wereld om hem heen kan zorgen, etc. Dit alles gebeurt echter alleen degenen die het pad kiezen om hun mentale en persoonlijke capaciteiten te ontwikkelen. Maar er zijn ook mensen die deze crisis niet willen doormaken, niet het noodzakelijke interne werk aan zichzelf willen doen, hun lot is in de regel moeilijk brengen op natuurlijke wijze isolatie van mensen met zich mee, verlies van zingeving en activiteiten, er zal een snelle toename zijn van depressie en isolatie, er zal stagnatie in het leven optreden.