Van de auteur: Stadia van gezinstherapie Als je met gezinnen werkt, is het belangrijkste om te onthouden dat het aanvankelijke verzoek van de cliënt niet altijd zijn basisbehoefte. Stel dat een gezin een verzoek doet - om een ​​kind te leren zelf in slaap te vallen (en andere essentiële dingen te doen), dan lijkt het erop dat "alles eenvoudig is" - we geven bepaalde aanbevelingen - de ouders volgen deze op en uiteindelijk is iedereen gelukkig . Maar het is mogelijk dat in dit specifieke gezin de oplossing zal liggen in het op de een of andere manier aanpakken van de kwestie van intimiteit, de intimiteit van ouders (we hebben het niet over seks, hoewel volwassenen daar ook over zouden moeten nadenken). Het is vooral belangrijk om hierbij te onthouden dat de cliënt in dit geval geen individueel persoon is, maar de hele familie. Niet een individuele persoon die niet apart wil slapen en rond wie alle gezinsbronnen geconcentreerd zijn, maar het hele gezin. Er kunnen veel redenen zijn voor dit gedrag (van een individueel familielid), van de huidige interne toestand en gezondheidstoestand en problemen op school (op het werk) tot historische gebeurtenissen in het gezin (mogelijk ouderlijk) - en dit moet worden onderzocht door de psycholoog en de cliënt (familie). Door individuele elementen te veranderen, veranderen we de toestand van het hele familiesysteem. En wat hier belangrijk is, is de wens van de cliënt om de situatie in detail te bekijken, de crisispunten te zien en zich in te spannen om deze te overwinnen. De psycholoog is in dit geval een assistent op deze spannende reis. Hij laat als gids eerst de ‘aantrekkelijkheden’ van het gezin zien – de sterke punten van het gezin – zijn vastberadenheid om met het probleem om te gaan, eenheid en vriendelijkheid... En dan helpt het om een ​​‘helikopterview’ te bereiken, als je ziet geen apart staand gebouw, maar een heel panorama. Zie al het moois van het landschap. Als je vervolgens “lager gaat”, kun je op de details letten...” Als je een put graaft, begin je niet helemaal onderaan: eerst haal je de bovenste laag ruim weg en gooi je de ene schep na de andere weg. , niet wetende wat er beneden is, hoeveel met elkaar verweven wortels, welke obstakels en obstakels er zijn, hoeveel zware, begraven door anderen en door jou, vergeten stenen. Er is genoeg kracht om te beginnen. Tegen de volwassen lezer zeg je: - Kinderen vermoeien ons. Je hebt gelijk. Je legt uit: “We moeten ons verlagen tot hun concepten, voorover buigen, buigen, ineenkrimpen. Dit is niet wat ons moe maakt.” En omdat je op hun gevoelens moet ingaan. Sta op, ga op je tenen staan, rek je uit om Janusz Korczak niet te beledigen"