Van de auteur: In één model voor het verklaren van huiselijk geweld, genaamd het ‘wiel van macht en controle’, behoudt de misbruiker de macht en controle over zijn partner door meerdere vormen van geweld te gebruiken, alleen af en toe zijn toevlucht nemen tot het fysieke. In één model voor het verklaren van huiselijk geweld, het ‘Wiel van Macht en Controle’ genoemd, behoudt de misbruiker de macht en controle over zijn partner door gebruik te maken van meerdere vormen van geweld, met slechts af en toe fysiek geweld. En dit kan worden waargenomen in elke relatie waarin sprake is van machtspositie, incl. en in kind-ouderkamers. Dit meer omvattende begrip van de situatie stelt ons in staat een iets ander soort werk te ontwerpen met de auteurs van geweld – niet alleen op het niveau van het volgen van gedrag (op zoek naar de cyclus van geweld, wat op zichzelf ook zeer waardevol is), maar ook op het niveau van een alternatief op alle terreinen van het leven. Die. in plaats van bedreigingen – steun, in plaats van devaluatie – respect, in plaats van economisch geweld – gezonde overeenkomsten. Dit wordt allemaal mogelijk als u de waarde begrijpt van relaties met uw partner en met uw eigen kinderen. Dat is de reden waarom de auteur van geweld bereid is te werken aan het opnieuw evalueren van een enorme laag van zijn persoonlijke geschiedenis. De motivatie voor verandering in het belang van een partner of in het belang van de kinderen kan niet volledig ondersteunend zijn, omdat deze nogal extern is. Intrinsieke motivatie is de zoektocht naar de waarde die ten grondslag ligt aan het behoud van een bepaalde relatie. U kunt uzelf de vraag stellen: waarom is het belangrijk voor mij om mijn relatie met mijn kind(eren) te behouden of op te bouwen? Wat gebeurt er als ik alles laat zoals het is? Welke invloed kan dit hebben op onze relatie over een maand, een jaar, vijf, tien jaar? Is dit echt de toekomst die ik wil? Vandaag zag ik een foto: een moeder hield een tweejarige baby bij de arm vast en haalde zijn oudere broer van een jaar of vier in, die op de fiets vooruit reed. De baby ging namelijk vooruit, zonder achterom te kijken, en niet wetende dat hij de andere kant op ging, en zijn moeder riep hem terug. Op een gegeven moment haalde zijn moeder, duidelijk emotioneel, hem in, schold hem eerst uit en sloeg hem vervolgens verschillende keren in zijn gezicht. Het gaat mij niet om het veroordelen of bespreken van deze situatie nu, maar om wat er later gebeurde. Een bekende situatie, voor sommigen zelfs pijnlijk bekend. Toen zei de moeder tegen haar zoon dat ze hen moest volgen, en ging verder, en de zoon, die met een fietswiel op een hobbel zat, begon tegen haar te schreeuwen, waarschijnlijk om te wachten (in een niet-Russische taal, ik weet niet wat hij zei). schreeuwde precies). Ik draaide me naar de baby en zag zijn gezicht, verwrongen van haat. Nu, om zo iemand te ontmoeten in relatie tot onszelf, om een ​​overeenkomstige houding tegenover onszelf aan te nemen, om onverschilligheid of wreedheid jegens onszelf te ontmoeten, en dan, in de toekomst, om een ​​huiselijke tiran in onze volwassen zoon te herkennen – is dit wat wij willen? Natuurlijk niet. Wij, als ouders, willen geliefd, gewaardeerd en gerespecteerd worden, luisteren naar meningen en ervaringen, rekening houden met onze behoeften en verlangens. Daarom is een van de werkgebieden met de auteurs van geweld de transformatie van alle patronen van geweld interactie, waarbij de versterking van goede genegenheid en relaties die goed genoeg zijn centraal zal staan.