Van de auteur: De lezing werd gegeven tijdens een intensieve cursus in San Marino in 2009. Maleichuk Gennady IvanovichWie ben ik, wat ben ik? Wanneer iemand zichzelf deze vraag stelt, geeft dit aan dat hij nadenkt over zijn identiteit. In de psychologie zijn er een aantal synonieme concepten die dit fenomeen aanduiden: identiteit, zelfconcept, zelfbeeld, persona. In de meest algemene definitie wordt identiteit beschouwd als het geheel van iemands ideeën over zijn Zelf. Aanvankelijk trok dit fenomeen de aandacht van filosofen. De oorsprong ervan is te vinden in de filosofische werken van Socrates, Plato, Protagoras, I. Kant, I. Fichte, G. Hegel, L. Feuerbach, F. Dostojevski, P. Florenski, S. Kierkegaard, M. Heidegger, M. Scheler , A. Schopenhauer, P. Ricoeur, M. Foucault, V. Bibler, M. Bakhtin, A. Losev, M. Mamardashvili. Het probleem van het identificeren van het ‘ik’ werd in de westerse psychologie opgelost door A. Adler, W. James , Z. Freud, C. Jung , K.Horney, J.Habermas, M.Heidegger, A.Freud, E.Erikson, in de binnenlandse - M.M.Bakhtin, V.V.Abramenkova, I.S.Kon, V.S.Mukhina. Een aantal onderzoekers heeft het belang van de sociale omgeving en een andere persoon opgemerkt voor de vorming van identiteit. Zo werd in de filosofie op het belang van de Ander gewezen door M. Buber (Ik-Gij-relatie), M. Bakhtin (dialoog). In de psychologie schreven K. Levin (het idee van een veld) en L. Vygotsky (het idee van een cultuurhistorische omgeving) hierover. Gemeenschappelijk voor de bovengenoemde onderzoekers is het idee dat het Zelf een Ander nodig heeft, een niet-Zelf, en dat het Zelf alleen bestaat in een sociale context. Daarom is het bij het definiëren van identiteit ook nodig om over de Ander te praten als voorwaarde voor het ontstaan ​​en bestaan ​​van identiteit. Het idee van de noodzaak van de Ander voor de vorming van het Zelf werd vooral uitgesproken in de psychoanalyse in de theorie van objectrelaties. Volgens theoretici in deze richting (M. Klein, R. Fairbairn, D. Winnicott, G. Guntrip, M. Balint) worden tijdens het interactieproces externe objecten die belangrijk zijn in iemands leven geïntrojecteerd in interne objecten en worden ze structurele delen van het zelf. Het interne object is een fragment van de mentale structuur dat voortkomt uit de ervaringen die een individu in de eerste jaren van zijn leven heeft in relaties met belangrijke volwassenen. [6] De Gestalt-benadering identificeert zelfs een afzonderlijk structureel en functioneel deel – de Persona, waarin alle ideeën van een persoon over zijn Zelf, de wereld en andere mensen geconcentreerd zijn. Ontogenetisch gezien zijn de eerste objecten voor het Zelf in de eerste plaats belangrijke anderen de moeder. De moeder fungeert als tussenpersoon tussen het kind en de wereld en decodeert en ontcijfert enerzijds de signalen die uit de omgeving naar het kind komen, en anderzijds de signalen die voortkomen uit zijn ik, zijn eigen behoeften. Door een dergelijke interactie scheidt het kind zich af van de symbiotische (psychosomatische) eenheid met de moeder en beginnen de grenzen van zijn Zelf zich te vormen, aanvankelijk somatisch en vervolgens mentaal. Uit de hele informatiestroom die uit de externe en interne wereld komt, begint het kind een bepaalde configuratie van zijn Zelf naar voren te brengen, een beeld van het Zelf, dat de basis voor zijn identiteit vertegenwoordigt. Parallel aan de vorming van het beeld van het Zelf vindt de vorming van het beeld van de Ander – een algemeen beeld van een persoon – plaats. Zo wordt de ander een voorwaarde voor de vorming van de eigen identiteit en maakt hij er integraal deel van uit. Tegelijkertijd wordt de ander de bron van alle identiteitsproblemen. Wanneer we identiteitsproblemen tegenkomen, wenden we ons meestal tot de mensen die het dichtst bij ons staan: moeder, vader, grootmoeder, grootvader... Identiteit als een dynamische eigenschap van een persoon kan worden beschouwd als een structuur en als een functie, als een proces en als een resultaat Structureel-dynamische analyse van identiteit omvat het identificeren van structurele componenten en complex geïntegreerde verbindingen daartussen. Structureriteit en integriteit, dynamiek en staticiteit – dit zijn de dialectische eigenschappen van identiteit. Alleen de aanwezigheid van het een en het ander maakt het mogelijk om te spreken over het bestaan ​​van een ware identiteit [3]. In de identiteitsstructuur kunnen de volgende componenten worden onderscheiden: Zelfconceptof het beeld van het Zelf, het concept van de Ander, of het beeld van de Ander. Zelfconcept is een systeem van iemands ideeën over zijn Zelf en zijn houding ten opzichte daarvan. Het concept van de Ander is een systeem van iemands ideeën over het niet-ik, de Ander en de relaties daarmee. [3] Een soortgelijk beeld van de identiteitsstructuur wordt geboden door O. Kernberg. Met behulp van de term 'representatie' formuleerde hij een standpunt over drie structurele elementen van het ego: • Ik-representatie of beeld van ik, ik-concept; • Object-representatie, concept van de Ander; • Een bijzondere affectieve ego-toestand; weerspiegelt de kenmerken van de relatie I – Anders [1,5]. Zelfpresentatie, of Zelfrepresentatie (volgens Kernberg) is een concept dat de verschillende manieren aangeeft waarop een individu het beeld van zichzelf symboliseert dat hij ervaart (bewust of onbewust). onbewust) en de bijbehorende emoties [1]. Objectrepresentatie - combineert de manieren waarmee het individu het beeld symboliseert van een significante Ander die hij ervaart. Egostaat is een concept dat de functionele relatie tussen het Zelf en het Zelf weerspiegelt; object en de emoties die ermee gepaard gaan. De samenstelling van deze affectieve egotoestanden bepaalt (volgens Kernberg) het centrale identiteitsgevoel [1]. Als dit zo is, hebben we te maken met een identiteitspathologie. Normaal gesproken is identiteit een dynamische functionele formatie, die voortdurend verandert. Dynamiek veronderstelt het vermogen om te veranderen en te ontwikkelen. Aan de andere kant (paradoxaal genoeg) is stabiliteit een andere voorwaarde voor een gezonde identiteit. Stabiliteit geeft een gevoel van stabiliteit van het Zelf in de loop van de tijd. En dit is een van de voorwaarden voor een gezonde identiteit: een evenwicht tussen dynamiek en staticiteit. Dynamisch-statisch zijn bipolaire identiteitsmodaliteiten. Een andere voorwaarde voor een gezonde identiteit zijn voortdurende modaliteiten: differentiatie – diffusie en fragmentatie – integriteit. Een hoge mate van differentiatie houdt in dat men zich bewust is van en de nadruk legt op vele kanten of kwaliteiten van zichzelf (man, professioneel, slim, volhardend, enz.). Een lage mate van differentiatie is de pool van diffuusheid. Een ongedifferentieerd zelfconcept op cognitief niveau zal zich manifesteren in het feit dat iemands kennis over zichzelf fragmentarisch, fragmentarisch en tegenstrijdig zal zijn. Integriteit betekent de ervaring van interne eenheid, ondanks de schijnbare heterogeniteit van de kwaliteiten van het Zelf. Fragmentatie veronderstelt het bestaan ​​van afzonderlijke, niet-geïntegreerde aspecten van het Zelf. Normaal gesproken kunnen we uitgaan van een evenwicht tussen dynamiek en staticiteit, evenals van een hoog niveau van differentiatie en integriteit. Het idee van een andere persoon zal ook dezelfde modaliteiten hebben. Normaal gesproken veronderstelt het beeld van de Ander ook de kwaliteiten van differentiatie en integriteit, met een evenwicht tussen dynamiek en staticiteit. Een ongedifferentieerd concept van de Ander betekent dat ideeën over de Ander fragmentarisch zullen zijn, terwijl de beoordeling van anderen gebaseerd zal zijn op het polaire type ‘goed – slecht’, ‘vriend – vijand’, etc. Een persoon met een gezonde identiteit staat in dynamisch contact met zichzelf en met anderen en is in staat zich creatief aan te passen aan veranderende situaties. Laten we ons schematisch het continuüm van het Zelfconcept en het concept van de Ander van het Zelfconcept voorstellen het Zelfconcept Verspreiding van het Zelfconcept Integriteit van het Zelfconcept Fragmentatie van het Zelfconcept Staticiteit van het Zelfconcept Dynamiek van het Zelfconcept Continuüm van het concept van de Ander Differentiatie van het concept van de Ander Verspreiding van het concept van de Ander Integriteit van het concept van de Ander Fragmentatie van het concept van de Ander Staticiteit van het concept van de Ander Dynamiek van het concept van de Ander Pathologie van identiteit treedt op wanneer het evenwicht tussen de modaliteiten van dynamiek-staticiteit wordt verstoord, of een lage mate van differentiatie, d.w.z. diffuusheid en lage mate van integriteit, d.w.z. fragmentatie. Het zelfbeeld wordt ofwel te variabel, statisch, diffuus of gefragmenteerd. Laten we ons mogelijke opties voorstellen voor een verstoorde identiteit.1. Diffuse identiteit. Diffusie (volgens het verklarende woordenboek van de Russische taal door S. Ozhegov) [4] – wederzijdse penetratie van deeltjes van dezelfde substantienaar een ander als ze in contact komen. Het beeld van het Zelf en het beeld van de Ander is bij dit soort identiteitsschending ongestructureerd en wazig. Een persoon heeft weinig idee of besef van wie hij is, hoe hij is. Cliënten met een diffuse identiteit vinden het moeilijk om over de kwaliteiten van zichzelf en anderen te praten en deze zeer vage kenmerken toe te kennen. En in echte relaties vervagen de grenzen tussen het zelf en de ander. Een voorbeeld uit een literair werk is het karakter van het gelijknamige sprookje Alyonushka. De inhoud van haar identiteit wordt bepaald door de situatie van haar interactie met een ander personage in het sprookje: Ivanushka. Ofwel gedraagt ​​ze zich als een zorgzame moeder, wanneer ze na de dood van haar ouders voor haar broertje moet zorgen, dan als vrouw die haar man ervan overtuigt niet te drinken, en dan als zuster die hem redt van een boze heks. In de kliniek zijn hysterische persoonlijkheden en onstabiele persoonlijkheden voorbeelden van diffuse identiteit. Bij personen met een diffuse identiteit wordt agressie in de regel geblokkeerd; de overheersende emotie is wrok.2. Stijve identiteit. Bij dit soort identiteitsschending ontstaat er een evenwicht tussen dynamiek en staticiteit ten opzichte van staticiteit. Dynamisch – in actie, beweging, ontwikkeling. Statisch – een situatie waarin er geen beweging of actie is. Het zelfbeeld van zo iemand is te statisch. In de regel identificeren zulke mensen zichzelf met een aantal sociale rollen, die hypertrofisch worden en het hele zelf vervangen. Het volgen van bepaalde regels en principes wordt voor hen bijzonder belangrijk. Zulke mensen worden gekenmerkt door emotionele verwoesting. Een typisch voorbeeld van deze versie van identiteit is de hoofdpersoon uit de film "The Professional", gespeeld door Belmondo. Het professionele aspect van identiteit werd het belangrijkste voor de protagonist zelf, en hij bleek niet in staat tot creatieve aanpassing, wat hem uiteindelijk zijn leven kostte. Een ander artistiek voorbeeld is kapitein Forestier, de held uit een van de korte verhalen van S. Maugham, die zichzelf als een gentleman beschouwde en zijn leven organiseerde volgens de principes van de gentleman's code, wat uiteindelijk ook tot zijn dood leidde. In het leven kunnen zulke mensen omschreven worden als fanatici. In de kliniek zijn dit paranoïde en epileptoïde persoonlijkheden. Eén type rigide identiteit is de introjectieve (voortijdige) identiteit. Mensen met een introjectieve identiteit vormden voortijdig (onbewust) hun identiteit door introjecten te ‘slikken’ zonder ze te assimileren. Bij de vorming van deze versie van identiteit is vooral de rol van belangrijke anderen, die als autoriteit voor een persoon fungeren, belangrijk. Ze beslissen voor een persoon hoe hij moet leven, met wie hij moet leven, wie hij moet zijn, wat hij moet dragen, enz. Mensen met een introjectieve identiteit zijn verstrikt in wat ze zouden moeten doen. In de regel heeft een persoon veel moed nodig om de dikte van introjecten naar zijn eigen Zelf te doorbreken. Een voorbeeld van introjectieve identiteit in de kliniek zijn neurosen. De Ander, zijn verlangens en behoeften vervangen de verlangens en behoeften van het Zelf. Het Zelf is in dit geval de Ander, niet het Zelf. De leidende ervaringen voor zulke mensen zijn schuldgevoel, schaamte en verraad in geval van overtreding van verboden. 3. Situationele identiteit. Situationeel – gerelateerd aan een bepaalde situatie, beperkt tot bepaalde omstandigheden. Deze versie van identiteit wordt bepaald door een buitensporige dynamiek en daardoor instabiliteit van het beeld van het Zelf en het beeld van de Ander. Mensen met een situationele identiteit worden gekenmerkt door een onstabiel zelfbeeld; hun identiteit wordt bepaald door de situatie en de mensen die ze ontmoeten. De ander wordt de voorwaarde van zijn bestaan. Zo iemand vervalt in een samensmeltende, codependente relatie. De omgeving bepaalt volledig een persoon. In pathologische gevallen hebben we te maken met de afwezigheid van het Zelf. Een artistiek voorbeeld van deze versie van identiteit is Tsjechovs Lieveling, die op wonderbaarlijke wijze veranderde afhankelijk van de mensen met wie ze samenleefde. Ze had geen eigen gedachten, gevoelens of verlangens. Ze dacht de gedachten van anderen, voelde de gevoelens van anderen, wilde de verlangens van anderen. In de kliniek worden dergelijke individuen codependent genoemd.4. Gefragmenteerde identiteit. Fragmentair –fragmentarisch, onvolledig. Holistisch - het bezitten van interne eenheid Bij dit soort identiteitsschending blijkt het beeld van het Zelf verscheurd en niet-geïntegreerd te zijn. In een persoon zit een reeks identificaties die buiten het systeem vallen: integriteit. Individuele identiteiten (subpersoonlijkheden) leiden hun eigen leven. Een treffend artistiek voorbeeld van dit soort identiteit is de ‘dubbelganger’ van F. Dostojevski. Een klinisch voorbeeld van een dergelijke identiteitsstoornis is de meervoudige persoonlijkheidsstoornis, gedissocieerde stoornissen. Naast varianten van de identiteitsstoornis kunnen ook de niveaus ervan worden onderscheiden. De mate van identiteitsschending zal worden bepaald door de aanwezigheid in de identiteit van de mate van differentiatie, integriteit en balans van het Zelf-concept en het concept van de Ander. Normaal gesproken zullen zowel het Zelfconcept als het concept van de Ander vertegenwoordigd zijn in de identiteitsstructuur. In het geval van een neurotisch niveau van persoonlijkheidsorganisatie zal de identiteit worden gedomineerd door het concept van de Ander, tot aan de volledige afwezigheid van het Zelf-concept in ernstige gevallen. Op een grensniveau van persoonlijkheidsorganisatie in de identiteitsstructuur zal het concept van de Ander slecht vertegenwoordigd zijn, zelfs tot het punt van volledige afwezigheid. Op een psychotisch niveau van persoonlijkheidsorganisatie zullen zowel het zelfconcept als het concept van de Ander zich op een laag ontwikkelingsniveau bevinden, tot aan de volledige afwezigheid van een psychotische episode. Omdat identiteit een integraal criterium is voor de geestelijke gezondheid, kan dat wel het geval zijn Er mag worden aangenomen dat het gezondheids-ziektecontinuüm wordt bepaald door het identiteitscontinuüm: van een hoog niveau van identiteitsontwikkeling naar een laag niveau, tot aan vervreemding van het Zelf. Kwalitatieve inhoudelijke kenmerken van de identiteit van de cliënt kunnen al in de situatie van de cliënt worden bepaald het eerste interview met hem, waarin hij vragen stelde over zichzelf en over andere mensen in zijn leven. De op deze manier verkregen ideeën over het Zelf en Anderen zijn van diagnostisch belang voor het bepalen van de niveaus en opties van identiteit. Op het niveau van de norm zijn de mentaal gezonde ideeën van een persoon over zichzelf: 1. Gedifferentieerd en holistisch. (Eerste dialectische tegenspraak) (“Ik ben anders, ik ben dit en dat, maar dit alles ben ik. Ik accepteer iedereen.”) E. Yevtushenko heeft een gedicht dat, naar onze mening, zeer nauwkeurig de fenomenologie van de volwassen identiteit van een gezond persoon weerspiegelt: “Ik ben anders, ik ben overwerkt en inactief. Ik ben completer - en ongepast. Ik ben totaal onverenigbaar, ongemakkelijk. Verlegen en arrogant, kwaadaardig en vriendelijk...";2. Stabiel en flexibel. (Tweede dialectische tegenstrijdigheid). (Ik ben wie ik ben, ik weet wie ik ben en wat ik ben, maar ik kan veranderen en mezelf selectief opnieuw opbouwen). Soortgelijke ideeën zullen worden waargenomen in relatie tot de ander (het gegeneraliseerde beeld van de ander). persoonlijkheid zal worden gekenmerkt door onvolledige, diffuse ideeën over het Zelf. Over het algemeen zal er een neiging zijn tot polaire ideeën over de kwaliteiten van het Zelf: “Ik ben goed, ik ben slecht, enz.” Het zelfbeeld van zo iemand zal overladen zijn met veel introjecten. Vanwege het onvermogen om het bestaan ​​van tegenstrijdige ideeën over zichzelf in het zelfbeeld toe te staan, wordt het zelf rigide en verliest het het vermogen om selectief te reageren op veranderingen in de omgeving, dat wil zeggen het vermogen om zich creatief aan te passen worden gekenmerkt door dissociatie, waardoor sommige aspecten van de kwaliteiten van het zelf onbewust zullen zijn en niet geïntegreerd zullen zijn in een holistisch idee van het Zelf. Het gedrag van zo iemand zal monotoon en stereotiep zijn. Acceptatie van het Zelf zal direct afhankelijk zijn van de meningen van andere mensen die belangrijk zijn voor het Zelf. Hierdoor zullen ideeën over de Ander onstabiel zijn en door soortgelijke trends worden gekenmerkt. Het beeld van de Ander zal onstabiel, situationeel of, omgekeerd, zeer rigide zijn. Projecties zullen de boventoon voeren in de perceptie van de Ander. Dienovereenkomstig zullen relaties met andere mensen op een stereotiepe manier worden opgebouwd. Een persoon met een borderline-organisatie zal ook worden gekenmerkt door een polair beeld van zijn Zelf, net als een neuroticus. Maar in tegenstelling tot een neuroticus zal ze dat wel doen», 2009.