JUGA-man dient een vrouw Een echtpaar, een man en een vrouw, ervoer samen verdriet. Ze verloren een kind. Iedereen heeft dit verdriet op zijn eigen manier ervaren. De man stond nog steeds op, at, sliep, liep, praatte en ging naar bed, alsof hij op de automatische piloot stond. Zijn hart zonk van verdriet, maar het was aan de buitenkant niet zichtbaar. Het leek erop dat Hij, net als voorheen, opstaat, eet, slaapt, spreekt, naar bed gaat, zo leek het voor de vrouw... Ze ervoer dit verdriet op haar eigen manier. Ze trok haar knieën naar haar borst, drukte haar handpalmen tegen haar wangen en drukte haar ellebogen in haar ribben. Je kon haar ademhaling niet horen, haar hart bewoog nauwelijks in haar borst. Ze was geïrriteerd door de beweging van de man. De pijn blokkeerde de beweging van het leven bij dit stel, zo leek het hen... Er ging een tijd voorbij. De man zette de eerste stap, omdat hij heel veel van deze vrouw hield, hij hield heel veel van hun kind. Maar alle pogingen waren tevergeefs. Na verloop van tijd vond de vrouw, zodat niemand haar zou aanraken, en ze alleen kon zijn met haar verdriet in een omhelzing, een grote kruik met een smalle nek, klom erin en trok haar knieën naar haar borst en drukte haar handpalmen. tegen haar wangen en drukte haar ellebogen in haar ribben. De man was totaal wanhopig. Hij bad tot God om hulp, omdat hij heel veel van deze vrouw hield. God stuurde hem een ​​oplossing: hij veranderde de man in een stroom water. Met ongekende kracht duwde deze waterstroom de Vrouw uit haar kruik, omdat hij heel veel van haar hield. Alles gebeurde zo onmiddellijk en onverwacht dat de Vrouw, toen ze op de grond lag, voor de eerste keer in tranen uitbarstte. Ze huilde zo veel dat alle pijn door tranen naar buiten stroomde. Mijn hart klopte in mijn borst en mijn longen vulden zich met lucht. In het begin werkten haar armen en benen niet goed, ze kon niet opstaan, haar hele lichaam trilde, ze stikte, maar ze ademde. Haar snikken zakte langzaam weg. De vrouw ging op de grond zitten en hief voor het eerst sinds lange tijd haar hoofd op. Ze keek hoe het water dat haar uit de kruik had geduwd in een grote rivier stroomde. De zon droogde geleidelijk haar kleren en haar, en haar hart keerde langzaam terug naar het ritme van het leven. Uit dankbaarheid voor het leven leefde en bad de Vrouw, omdat ze heel veel van deze Man hield.