Van de auteur: Het artikel is gewijd aan het probleem van het realiseren van je verlangens en het nemen van verantwoordelijkheid voor zelfrealisatie. In de praktijk heb ik vaak te maken met situaties waarin de cliënt dat niet kan of wil zijn verlangens niet kenbaar maken en realiseren. De mensen om je heen krijgen het recht om te raden hoe ze deze mensen goed kunnen doen. Bovendien geven ze anderen altijd een voorsprong door goede daden voor hen te verrichten, in de hoop op een adequate reactie. Soms geven ze hints over hun behoeften. Maar het blijkt dat andere mensen het vaakst met zichzelf bezig zijn en niet eens proberen te begrijpen 'wat de auteur wilde zeggen' over onuitgesproken verlangens. Bovendien vinden deze mensen het vaak moeilijk om zelfs tegen zichzelf te zeggen: “Dit wil ik krijgen.” Dienovereenkomstig, als een verlangen niet is geformuleerd, kan het niet worden gerealiseerd en hebben de mensen om je heen eenvoudigweg geen kans. Het is grappig om te zien hoe twee zulke vergelijkbare mensen met elkaar omgaan. Geaccumuleerde onverwoorde en onvervulde behoeften veroorzaken vaak een toestand van chronische wrok jegens de wereld. De meest trotse mensen zijn niet beledigd, maar proberen de kroon van het martelaarschap op. Voor mij gaat dit verhaal over het eindeloze vertrouwen van het universum. Blijkbaar zit hier iets in: het is geen toeval dat er in alle culturen sprookjes zijn over toverstokjes, lampen en andere entiteiten die de wensen van hun eigenaar vervullen, zonder enige inspanning van zijn kant. In al deze sprookjes hebben de helden geluk en vinden ze per ongeluk dit magische object, dat hun leven radicaal verandert. Verrassend genoeg beschouwen de meeste van mijn cliënten met onuitgesproken verlangens zichzelf als gelukkige mensen, ongeacht hoe hun leven afloopt. Als ze iets goeds hadden, was het omdat ze geluk hadden. Ze waarderen hun verdiende prestaties niet. Tijdens mijn studententijd componeerde een van mijn vrienden 'Monoloog van een dode astronaut': 'Ik ben altijd een gelukkig mens geweest. Ik werd toegelaten tot de Hogere School voor Ruimtevaart, hoewel daar een enorme concurrentie was, en ik verschilde niet veel van andere kandidaten. Na mijn afstuderen werd ik toegewezen aan de meest interessante plaats, waar de meest interessante vluchten plaatsvonden. Er werd mij toevertrouwd om de meest geavanceerde schepen te besturen. Ik ben op planeten geland waar niemand vóór mij kon landen. Ik kwam altijd terug. En slechts één gedachte achtervolgt me: wat een geweldige verliezer bleek de ontwerper van die parachute te zijn, die tijdens mijn laatste landing niet openging. Zijn pech bleek sterker dan mijn geluk.” Als we er niet in geïnteresseerd zijn om zelf iets voor onszelf te doen, dan rest ons nog maar één ding: vertrouwen op dat innerlijke wezen dat toverstokjes weet te vinden in de wereld om ons heen. Paradoxaal genoeg komt deze innerlijke essentie, een soort persoonlijke God, pas tot leven wanneer iemand aan zichzelf en zijn leven begint te werken. ‘Gelukkig is degene die geluk heeft».