Van de auteur: Over de situatie op het gebied van de rehabilitatie van verslaafden Volgens mijn berekeningen zijn de statistieken ongeveer als volgt: alleen al in Moskou en de regio, op dit moment meer dan 1000 mensen ondergaan een gedwongen “rehabilitatie”. Tegelijkertijd ondergaan in heel Rusland slechts ongeveer 40-50 mensen professionele, hoogwaardige revalidatie in gezonde revalidatiecentra. Ik heb het niet over de controversiële kwestie van staatsinstellingen voor drugsbehandeling, en ik heb het niet over behandeling op bevel van de rechtbank. Deze hebben we praktisch niet en om verschillende belangrijke redenen kunnen we die nog niet hebben. Organisaties die van geweld een business maakten, begonnen onder familieleden van verslaafde mensen een symptomencomplex te cultiveren dat ‘codependency’ wordt genoemd, en creëerden zo een vraag naar geweld. Ze bemoeien zich dus letterlijk met de implementatie van de missie van echte professionals die oprecht om de zaak geven en morele en ethische normen naleven. Ik denk niet dat het een complot was. In eerste instantie rechtvaardigden ze eenvoudigweg hun activiteiten en lokten ze klanten naar het bedrijf. Nu is het een massaverschijnsel. Alles wat Moskalenko, Novikova, Savina, Protsenko en een paar anderen in 25 jaar tijd hebben gedaan op het gebied van het ontnuchteren van verslaafde familieleden in Rusland, is vandaag met de grond gelijk gemaakt. Bijna elke dag communiceer ik met moeders (minder vaak met vaders) die simpelweg niet begrijpen dat er andere opties zijn, ze weten zeker dat geweld mogelijk is en dat het werkt, het helpt. Dit is tien of zelfs vijf jaar geleden niet gebeurd. In Nar-Anon praten hele groepen moeders serieus over het noemen van zogenaamde ‘motivators’ of ‘preventers’ (het met geweld weghalen van verslaafden), als stap in herstel, over een spirituele doorbraak. Een gesprek van anderhalf uur met de nabestaanden van een verslaafde is genoeg om ernstig aan deze methoden te twijfelen, en vaker hebben ze hun houding radicaal veranderd. Dit is echter een echt massafenomeen: de verspreiding van deze ideeën. En ik heb gezien en gezien hoe ze op tv worden verspreid. Ze laten bijvoorbeeld een talkshow zien waarin een beroemd persoon wordt misleid en daar met geweld wordt vastgehouden. Tegelijkertijd wordt dit hele verhaal absoluut openbaar gemaakt, omstandigheden die kunstmatig negatief voor haar zijn, worden nagebootst is ook geweld tegen deze persoon en ontneemt haar in zekere zin de mogelijkheid om haar eigen keuze te maken. In feite geven mensen toe (en scheppen ze op) over het overtreden van het Wetboek van Strafrecht (artikelen 126, 127 van het Wetboek van Strafrecht). de Russische Federatie). En hiervoor worden ze tot idolen verheven. En dan maken ze ook een serieel verhaal over de wonderbaarlijke veranderingen van de ‘complete drugsverslaafde’, en eindigen ze met het epos ‘Ik zal mijn eigen centrum creëren’. Wat blijft er over in de hoofden van honderdduizenden codependents die dit hele spannende spektakel hebben gadegeslagen? “Als “de mijne” met geweld naar deze mensen wordt gestuurd, ZAL ALLES GOED ZIJN!” Dit is ook een flagrante schending van de beroepsethiek. en niet ergens op een openbare plaats), zonder haar toestemming is verdere behandeling van deze persoon a priori onmogelijk! voor behandelingsspecialisten die betrokken zijn bij revalidatie. Wat betreft de "grens van gedwongen opsluiting", laten we dit doen: als het mij lijkt - Denis Zlobin - dat de abstracte Masha Sidorova niet correct leeft en mensen schade berokkent (ze houdt niet van haar). moeder en steelt op het werk), bovendien zou ze in het algemeen mogelijk kunnen sterven of iemand kunnen vermoorden (ze houdt van gevaarlijk autorijden en kruipt soms achter het stuur nadat ze wijn heeft gedronken), dan zal ik haar, uit goede bedoelingen, met geweld (of door bedrog) meenemen naar Taiga (of naar het eiland Bali, of Thailand) en ik zal haar daar houden. Ik zal “werken met haar openlijke ontkenning”, in omstandigheden waarin het voor haar onmogelijk is om de plaats te verlaten, wat bewijst dat haar leven gevaarlijk is voor haar en anderen. Tegelijkertijd leer ik je hoe je 's ochtends oefeningen doet, kruissteekt en van je thuisland houdt. Vooral als haar familieleden zich zorgen om haar maken, dan zal ik het allemaal op hun kosten doen. Het inhuren van een psycholoog voor psychologische ondersteuning; alleen een psycholoog die mij volledig zou gehoorzamenen devalueerde niet wat ik doe. Misschien koop ik over het algemeen gewoon een psycholoogdiploma voor mijn vriend, zodat ‘zij zich niet met mijn werk zullen bemoeien’. En terwijl ze betalen, zal ik de ‘patiënt’ daar houden, en als ze wegrent, zal ik haar oppakken en vastbinden. Ikzelf zal, samen met degenen die betalen, beslissen wie vrij over straat mag lopen en wie niet, en waarom! Kan ik dit doen? En populaire publieke mensen, en het zelfs laten zien in een talkshow? Het blijkt dat ze dat kunnen. En hierdoor zelfs beroemd worden als weldoener. Maar gewelddadige ‘hulp’ werkt nog steeds niet! Soms is isolatie (wettelijk) vereist, maar isolatie is een kwestie van veiligheid, het is geen therapie, het is geen revalidatie. Als je jezelf in een bijna hopeloze situatie bevindt - "de familieleden hebben deze mensen betaald, en deze mensen zullen me niet vrijlaten en zullen eisen dat ik me gedraag zoals ze willen" - de verslaafde zal zichzelf insluiten, een masker opzetten en spelen een rol. Wat voor soort vertrouwen kan er zijn in groepen, openbaarmaking, echte aanvaarding van informatie als familieleden verraden worden en deze mensen illegaal geweld plegen? Wie zal zich in zo’n omgeving werkelijk kunnen openstellen en accepteren wat er over hem wordt gezegd? Bovendien, als er feiten zijn die verworpen moeten worden, zoals het feit dat deze mensen zelf onprofessioneel, bedrieglijk, inconsistent, ongeschoold zijn en er alles aan doen om geld te verdienen met retentie: het is onmogelijk om niet te liegen, omdat het illegaal en onprofessioneel is, maar het Het is nodig om het op de een of andere manier te rechtvaardigen, daarom zijn er leugens en manipulaties. Psychologen verkeren in de illusie dat ze verslaafden ‘verpletteren’ en beginnen hen te geloven (oh, deze fictie - NLP), terwijl de verslaafde in zo’n situatie niet echt een enkel woord van een psycholoog of zelfs een priester gelooft; zal knikken en toegewijd in de ogen kijken, wachtend tot het allemaal voorbij is. En zodat de moeilijkheden bij het accepteren van alles wat er gebeurt geen mentale pijn veroorzaken, zal hij zichzelf van deze ideeën overtuigen, termen en slogans verkondigen en zelfs de indruk lijken te hebben dat hij achter de oorzaak staat. Misschien wil hij zelfs dezelfde worden. Het is gewoon gemakkelijker om deze tijd door te komen, en het dragen van maskers is voor een verslaafde geen onbekende. Dat wil zeggen, de ziekte bootst na en verbergt zich. Dus in plaats van zich echt open te stellen, tot bewustzijn te komen en meedogenloze eerlijkheid tegenover zichzelf te stellen, breidt de verslaafde zijn onbewuste uit, vergroot zijn ‘Mr. Hite’ en verkleint zijn ‘levensarena’, waarbij hij de ‘gevel’ beschildert met prachtige slogans en ‘herstel’. terminologie. (Dit is de reden waarom centra waar het religieuze aspect prioriteit heeft, schadelijk zijn). Dit betekent dat onwetendheid over zichzelf, geslotenheid ten opzichte van anderen, een reactieve houding en het onvermogen om iemands motivaties eerlijk te beoordelen alleen maar erger worden. Tegelijkertijd verheugen zijn bezoekende ouders zich tot extase over wat ze zien, en slagen ze erin een zeer belangrijke ‘vuile daad’ te verrichten voordat ze na hun revalidatie met de realiteit worden geconfronteerd: ze slagen erin om het iedereen via mond-tot-mondreclame te vertellen een prachtig verhaal dat zich met de snelheid van de wind zal verspreiden, voordat de gevolgen verschijnen. Het feit dat een persoon het geweld tegen hem als zijn eigen achterwerk kan beseffen, gebeurt zelden. Ik observeerde en observeer deze jongens echter, na een jaar in dergelijke centra te hebben doorgebracht, zijn ze misvormd. Als een verslaafde iets wil begrijpen, bevindt hij zich immers in een omgeving waar de meerderheid van de mensen wordt verkracht, waar het management liegt en manipuleert om zichzelf te rechtvaardigen, waar ze, om ontsnappingen en samenspanningen te voorkomen, ‘schudden’ beoefenen. Relaties, waar sprake is van constante spanning en ernstige stress. Vanwege het feit dat de motivatie van het management is om geld te verdienen en niet om te helpen, worden de programma’s in AL zulke centra zo onhandig en soms destructief gemaakt, dat deze jongens dan jarenlang hun maskers niet kunnen afzetten, de blokkades kunnen ontmantelen, of de essentie van herstel begrijpen. En het percentage van dergelijke ‘herstelgevallen’ is, als het correct wordt beoordeeld, lager dan het percentage van degenen die in Anonieme Gemeenschappen tot herstel komen, van de ‘straat’, dat wil zeggen op zichzelf, zonder gespecialiseerde hulp (wat ‘spontane hulp’ wordt genoemd). remissie”, erkend in de wereldpsychotherapie - 5-7% (zie Irvin Yalom. “Groepspsychotherapie”)). Dit betekent dat deze cijfers zelfs het niveau van spontane remissies verminderen en deze verstoren!