Als we de statistieken beoordelen, kunnen we praten over mondiale veranderingen. Het aantal kinderen dat “bijzondere kinderen” of “kinderen met speciale behoeften” genoemd kan worden, of zoals ze ook wel “zeer bijzondere kinderen” genoemd worden, is toegenomen. Er zijn veel meer kinderen met spraakstoornissen, autisme en ADHD (aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit). En deze veranderingen vinden niet alleen in ons land plaats. Er is een heel interessant patroon: hoe hoger de levensstandaard in een land, hoe acuter en in grotere mate deze problemen zich bij kinderen manifesteren. Als je de redenen voor dit fenomeen probeert te begrijpen, kun je heel veel praten. Ik wil alle negatieve veranderingen echt toeschrijven aan de verslechtering van de milieusituatie, waar we helaas geen invloed op kunnen uitoefenen. Er zijn echter een aantal factoren die wij, volwassenen, kunnen veranderen. Als we naar modern onderzoek kijken, wijst het grootste deel erop dat de mens zelf de afgelopen paar duizend jaar niet veel is veranderd, maar dat onze manier van leven en denken de afgelopen eeuw wel heel erg is veranderd. Als we naar moderne kinderen kijken, zien we dat ze enorm veel tijd doorbrengen op computers, televisies en verschillende gadgets. Kinderen stopten met lopen, buiten spelen en over het algemeen hebben ze vrijwel geen tijd om te spelen. En als we hieraan toevoegen dat niemand ze daadwerkelijk leert spelen? Moeders en vaders zijn taxichauffeurs geworden en brengen kinderen naar clubs en secties, naar lessen bij verschillende gespecialiseerde specialisten. Maar desondanks wordt de vorming van de spraak van kinderen heel vaak nog steeds verstoord. Hier zou ik willen zeggen dat niet alleen de vorming van spraak als communicatiemiddel eronder lijdt, maar ook de communicatieve functie als een soort activiteit van een modern kind lijdt. Het kind weigert in contact te komen met leeftijdgenoten, te spelen of samen met hen activiteiten uit te voeren. Dus wat gebeurt er eigenlijk? Volgens de kinderneuroloog, oprichter en permanent directeur van het neurologisch centrum “Prognoz” O.I. Efimova, er zijn drie belangrijke problemen die deze situatie beïnvloeden: - lichamelijke inactiviteit; - verandering in de traditionele gezinscultuur; - overstimulatie met visuele informatie “De impact van hypodynamisme op een kind begint in de prenatale ontwikkelingsperiode. De tijd dat boerenvrouwen tijdens het hooien bevielen, is voorbij. Veel aanstaande moeders zijn van mening dat ze tijdens de zwangerschap meer moeten gaan liggen en minder moeten bewegen. En hierdoor ontvangt de foetus niet de sensorische stimulatie die nodig is voor de vorming van de hersenen. Maar al op jonge leeftijd begint het kind tv te kijken en krijgt het een impact op de hersenen in de vorm van een ongecontroleerde stroom van visuele informatie. Het inschakelen van tekenfilms is de gemakkelijkste manier om de activiteit van een kind die volwassenen stoort te neutraliseren. Maar het is juist deze activiteit die zo noodzakelijk is voor de volledige ontwikkeling van de hersenen. Het probleem is dat de meeste ouders onder de term 'ontwikkeling' alleen het leren lezen, schrijven, rekenen en een vreemde taal verstaan. Tegelijkertijd worden belangrijke stadia van de vorming van de vestibulaire, proprioceptieve en tactiele systemen voor het zenuwstelsel gemist. Het zijn deze drie systemen die de basis vormen voor sensomotorische integratie, de vorming van de motorische activiteit van het kind, zijn denken en spreken. Gezinnen zijn ook veranderd. Grootouders werken en leven nu gescheiden van hun kleinkinderen. Ze weten niet meer hoe ze slaapliedjes moeten zingen en verhalen moeten vertellen. Moeders en vaders ook: ten eerste weten ze niet hoe, ten tweede willen ze het niet, ten derde hebben ze geen tijd. Zelfs de aard van kindervoeding is veranderd, al merken we daar niets van. Wortelen en appels, die geknabbeld en gekauwd moesten worden, werden vervangen door puree uit een pot, die alleen maar doorgeslikt hoefde te worden. En dit heeft ook een slecht effect op de ontwikkeling van het articulatieapparaat. Het leven is veranderd, de structuur van problemen in de ontwikkeling van kinderen is veranderd. Alleen de manier om deze problemen op te lossen blijft hetzelfde. Misschien levert het daarom niet altijd de verwachte resultaten op?” 15 mythen over de spraak van kinderen. Dialogen tussen neuroloog en logopedist overkindertoespraak., 2016. Het systeem van opleidingsspecialisten blijft hetzelfde. Logopedie en defectologie blijven onveranderd en traditioneel. Daarom gaan wij, zoals we vaak van ouders horen, al een jaar naar een logopedist en het resultaat is minimaal. Volgens onze statistieken heeft de overgrote meerderheid van de kinderen die bij ons centrum op consultatie komen laesies en een onderontwikkeling van sensorische en motorische systemen. Sommige van deze kinderen zijn ‘niet-sprekend’ of hebben ernstige spraakstoornissen, en als gevolg daarvan gebruiken deze kinderen geen actieve spraak als middel om met de omgeving te communiceren. Het is om deze reden dat kinderen met dit soort beperkingen niet in staat zijn hun omgeving adequaat waar te nemen, te manipuleren en erop te reageren, wat het moeilijk en soms onmogelijk maakt om deze zelfstandig onder de knie te krijgen. Natuurlijk leren, zeggen ze vaak over zulke kinderen: ze hebben een aanpassingsstoornis. Als gevolg hiervan hebben kinderen een speciale gespecialiseerde benadering nodig voor hun ontwikkeling en leren. Over het algemeen hebben bijna alle kinderen die ons centrum bezoeken een sensorische basis van stoornissen, wat betekent dat ze moeite hebben met het verwerken van sensorische informatie zoals beweging, geluids- en visuele informatie en smaak. enz. Deze moeilijkheden maken het leven van het kind en zijn dierbaren moeilijk en soms zelfs ondraaglijk, aangezien deze stoornissen zich meestal manifesteren in het gedrag van het kind (sociaal, educatief, spraak, communicatie, enz.). buitenlands onderzoek op het gebied van fysiologie, psychologie, defectologie, logopedie, neuropsychologie (E. Jean Ayres, N.A. Bernstein, A. Bundy, E. Murray, L.S. Vygotsky, A.F. Luria, A.V. Seminovich, Zh.M. Glozman, B.A. Arkhipova , L.N. Enenkova, enz.) en onze praktische ervaring met het werken met dergelijke kinderen stelt ons in staat te concluderen dat het combineren van de zintuiglijke ervaring van het kind met woorden en daden de eerste en belangrijkste stap is naar kennis van de wereld om ons heen Het ‘uitgehongerde’ brein van een kind is een effectieve en universele methode om zijn ontwikkeling, rijping en herstel te versnellen en te verbeteren. Alle delen van het centrale zenuwstelsel werken op een gecoördineerde manier en verzenden informatie van het ene deel naar het andere. Dit kunnen we zien door kinderen te observeren: aanraking helpt om te zien, visie helpt om het evenwicht te bewaren, evenwicht helpt om de positie van het lichaam in de ruimte te voelen en te bewegen, beweging helpt om te leren. De hersenen hebben voortdurend stimulatie nodig; het is deze stimulatie die de hersenen prikkelt en er functionele activiteit in creëert. En dan wordt het mogelijk om te ademen, voedsel te absorberen, verschillende bewegingen, spraak, lezen, schrijven, enz. Deze overtuiging werd de basis voor de specialisten van ons centrum om een ​​systeem van correctionele en ontwikkelingshulp voor kinderen te ontwikkelen, gebaseerd op de stimulatie van sensorische systemen. Het is gebaseerd op een geïntegreerde interdisciplinaire benadering van corrigerend en ontwikkelingswerk, gebaseerd op het begrijpen van de hiërarchie van de neuropsychologische ontwikkeling van het kind, die de basis vormt voor de ontwikkeling van alle sensomotorische functies. Intensieve stimulatie van de zintuiglijke ontwikkeling van kinderen levert hoogwaardige resultaten op, zelfs bij ernstige beperkingen. Dankzij de intensiteit, frequentie en duur van de stimulatie die door de sensorische kanalen gaat, ontwikkelen de hersenen van het kind zich. Het is een geïntegreerde aanpak die een effectief middel is om intellectuele, fysieke en fysiologische barrières te overwinnen die de ontwikkeling van een kind belemmeren. enige manier om een ​​gedifferentieerde diagnose te stellen en een effectief systeem voor individuele ontwikkeling te ontwikkelen. Bij het ontwikkelen van een individueel programma voor de correctie en ontwikkeling van een kind met een handicap gaan we uit van het bepalen van zijn zone van naaste ontwikkeling op basis van het sensomotorische niveau, dat de basis vormt voor de ontwikkeling van al zijn mentale functies. Het belangrijkste bij het opstellen van een programma is het bepalen van de sterke punten van het kind, zijn zone van naaste ontwikkeling en speciale behoeften. De nieuwigheid van de aanpak in het werk van ons Centrum ligt in het creëren van een systemisch complex van diagnostische, correctionele en ontwikkelingsgerichte behoeften..