Ik heb steeds meer medelijden met mannen. Waarschijnlijk omdat mijn zoons volwassen zijn geworden en op het punt staan ​​volwassen te worden. En omdat ik maar al te goed weet wat er werkelijk met vrouwen gebeurt. En dit is mij ooit ook overkomen. Een ziekte die Emancipatie heet... Ik heb gevochten voor mijn rechten, die eerlijk gezegd door niemand zijn geschonden... Maar verder integendeel... het kon me schelen... en ik wilde er nog meer om geven... om te beschermen... om een ​​man te zijn... sterk... maar hiervoor moest ik een vrouw zijn... en zwak ... Maar ik werd meegesleept... Ik wilde geen afhankelijkheid... Maar ik wilde een carrière... Roem... Succes... Ik wilde een leider zijn... Domineren... Zoals gewoonlijk zijn er geen twee leiders in één familie. In dergelijke gevallen breken relaties vroeg of laat. Ik wil mijn conclusies delen met degenen die nu in mijn voetsporen treden... Met de sterke en onafhankelijke... die elke dag hun recht op persoonlijke vrijheid in het gezin verdedigen... dat verzeker ik je. Je zult het ontvangen. Alleen niet op de manier die je verwacht. Nu zit ik in mijn tweede huwelijk, waarin de relatie heel anders is opgebouwd dan in de eerste. Ik heb conclusies getrokken. Ik accepteerde het feit dat ik een vrouw ben. Zwak. Afhankelijk. Dat het absoluut niet mijn taak is om voor het welzijn van het gezin te zorgen en beslissingen te nemen. Nu help ik mijn man... Als hij om hulp vraagt ​​​​bij het werken met personeel of bij het adverteren (ik ben tenslotte een psycholoog)... Maar dit gebeurt uiterst zelden... De rest van de tijd, zoals het een man betaamt , hij zorgt voor mij en de kinderen... Ik doe alleen dat, wat ik leuk vind. En hij is heel trots dat hij mij dit mag laten doen. Ik heb geen werk van 8 tot 18 jaar. Ik overleg en schrijf alleen als er zin in is. Meestal zorg ik voor het huis, de inrichting ervan (ruches, kant, vloerkleden, gordijnen, handwerk) en het dagelijks leven... Dat wil zeggen, ik vervul puur vrouwelijke functies. Ik zorg ervoor dat mijn man en zoons zich op hun gemak voelen. Ik zorg voor de spirituele kant van het menselijk bestaan, vrede, comfort en gezonde voeding. De conclusies die ik trok uit mijn eigen fouten zijn de volgende: 1. Zorg dat je prioriteiten goed zijn. Niet volgens de mode. En het is juist wat betreft de wereldorde. Er is een wijze opmerking: “Als God op de eerste plaats staat, zal al het andere op zijn eigen manier op de eerste plaats komen.” Voor mij als gelovige kan het niet anders. Ik leef volgens Gods wetten, waaronder de belangrijkste voor een huisvrouw: “En de Heer God schiep een vrouw uit een rib van een man, en bracht haar naar de man. En de man zei: Zie, dit is been van mijn beenderen en vlees van mijn vlees; zij zal vrouw genoemd worden, want zij is van de man genomen. Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zich aan zijn vrouw hechten; en zij zullen één vlees worden." (Genesis 2:22-24) Dat wil zeggen, eerst schept God een man die het hoofd van het gezin is, en zelfs met een hoofdletter, dan wordt een vrouw gegeven om de man te helpen - en als je gemeenschappelijke voortzetting en vrucht van liefde - kinderen. Dit is de ideale hiërarchie van de gezinsstructuur. God-man-vrouw-kinderen... En dan alle anderen... In geen geval andersom. 2. Behandel uw man met respect. Altijd. Ongeacht de houding en meningen van anderen over hem. Als hij naast je staat, is dit alleen al respect waard. Al was het maar omdat weinig mannen nu klaar zijn voor een serieuze relatie, om de verantwoordelijkheid voor een vrouw op zich te nemen, en nog meer om een ​​wettig huwelijk met haar aan te gaan. De meerderheid geeft de voorkeur aan oppervlakkige, vrijblijvende relaties. Vandaag hebben ze er één, morgen hebben ze er nog één... Koester ze daarom. En dit zal niet onopgemerkt blijven. Steun zijn verlangen om het gezin te domineren en zijn mannelijkheid te realiseren. Laat hem zelf mannelijke beslissingen nemen. Zonder jouw deelname... Maar soms ook met jouw inbreng. 3. Kijk niet rond. Zorg voor wat je hebt. En een zorgvuldige houding zal ervoor zorgen dat wat je hebt veel waardevoller wordt. In een vrouwelijke omgeving zijn discussies over elkaars dagelijkse leven en gezinsleven, wat je ook zegt, geaccepteerd en vrij gebruikelijk. Dat is een ernstige fout en leidt tot allerlei problemen. Afgunst is ook een integrale vrouwelijke kwaliteit. Sommigen willen.