Van de auteur: Lichaamsgerichte therapie, werken met het lichaam. Verhalen verteld door het lichaam als belangrijke informatie voor het diagnosticeren van psychische problemen en onderdrukte verlangens lichaam of de Machtige Eik Dit is een verhaal over een reis, over een reis van het lichaam naar vrijheid en kracht. Het verhaal dat ik observeerde, waaraan ik deelnam en dat mij opnieuw bewust maakte van het belang van het lichaam als de helderste indicator van ons lichaam. mentaal beeld van de wereld. Het verhaal gaat over het belang van het lichaam als onze identiteit, als ons Zelf. Ongeveer een maand geleden kreeg ik de kans om ermee in contact te komen tijdens een retraite over lichaamstherapie en praktijken van een bewuste houding ten opzichte van de psyche en het lichaam elke dag we worden wakker, openen onze ogen, strekken ons uit, staan ​​op, we wassen ons, ontbijten, kleden ons aan, enzovoort. Elke ochtend besteden we meer aandacht aan ons uiterlijk, onze kleding of make-up, onze maag en hersenen. We gooien snel voedsel in onze maag, slikken het ontbijt door, vaak zonder de smaak ervan op te merken, om het hongergevoel te bestrijden, en spoelen alles weg met ochtendkoffie om de slapende hersenen snel aan te zetten. Ik communiceer vaak met mensen en merk al lang dat het lichaam voor een groot aantal van ons beperkt is tot de maag en de hersenen. Ze herinneren zich het lichaam wanneer de maag wil eten. Of er doet iets pijn. Veel van mijn cliënten leven of hebben uitsluitend op mentaal niveau geleefd. Het hoofd, de geest, is voor hen het Zelf. Het lichaam is een bepaald object dat het bewustzijn bezit. Het lichaam is niet-ik. Een zeer vervreemd en soms zelfs volkomen vreemd object. Een dergelijke houding beperkt ons echter ongelooflijk en leidt tot vervreemding van onszelf, van ons Zelf, van onze ware behoeften. Als we ons lichaam lange tijd niet horen, horen we onszelf ook niet. En dan vragen we ons af waar de vermoeidheid, het gebrek aan energie en de levensvreugde vandaan komen, waar de ziektes vandaan komen. Bovendien slaat ons lichaam de ervaringen op van ervaringen die we in het verleden hebben meegemaakt. Een spoor van ooit onbewust genomen beslissingen die ons tot op de dag van vandaag blijven beïnvloeden. Beslissingen die ooit correct waren, maar niet langer werken en ongemak veroorzaken. Ons lichamelijke zelf, ons lichaam, vertelt ons een verhaal dat duidelijk laat zien wat NIET zo is en wat er gedaan kan worden om het ZO te maken De man was niet gehaast, een beetje onhandig en tegelijkertijd lang, het belangrijkste 'gewicht' van het lichaam ging in de romp - in de maag, zijkanten en heupen. Het beeld dat in mijn hoofd opkwam was een eik waarmee iets misging. Een van de kenmerken van het werken in een lichaamsgerichte benadering zijn mijn eigen emoties en lichamelijke ervaringen die ontstaan ​​tijdens de interactie met een cliënt. Ik keek naar deze jongeman , en zijn lichaam vertelde zijn verhaal heel welsprekend. Ik voelde dat het verdrietig was. En ik wist zeker dat het gehoord wilde worden, dat het zijn verhaal wilde vertellen. Het lichaam zelf zag er wat verwrongen uit. Het leek erop dat iets hem ooit had doen draaien, verdraaien, en het probeerde weer recht te komen, het probeerde het, maar het lukte niet, het moest zomaar groeien, in een verwrongen staat, en het groeide zo goed als het kon, kronkelend naar binnen. Het kon eenvoudigweg niet rechttrekken, tot rust komen en zijn kracht vrijgeven van een jonge eik die verwrongen was door een orkaan, verscheen steeds duidelijker voor mijn geestesoog. Een afbeelding van een eik die door een rots werd verpletterd en in een stenen bankschroef werd geperst. Een eik die niet kon groeien zoals het hoort. Toen ik naar mijn schouders en nek keek, voelde ik zwaarte en vermoeidheid, alsof er al heel lang en uit gewoonte iets op hen drukte. Ik had het gevoel dat ik deze zwaarte had geaccepteerd. Ondanks mijn lengte en indrukwekkendheid leken mijn torso, schouders en borst zwakker dan ze hadden moeten zijn, net als die van een kind. De handen, voeten, onderarmen en benen leken jongensachtig dun, alsof ze nooit gegroeid waren. Alsof ze op een gegeven moment gestopt zijn met groeien. Misschien op een belangrijke en traumatische manier. Het was alsof het lichaam ongelijkmatig volwassen werd. Het leek het lichaam van een volwassen man, een tienerjongen en een mollige baby tegelijk. Dit lichaam lijkt te zijn meegenomen.