Wat moet de wet op psychologische hulp in de Russische Federatie zijn? Hulp in de Russische Federatie: opzettelijke sabotage of militante incompetentie? waarin ik in detail de negatieve gevolgen analyseerde die zouden kunnen optreden als deze wet wordt aangenomen in de vorm waarin deze in het wetsvoorstel wordt voorgesteld verworpen, heeft de commissie besloten het wetsontwerp terug te sturen dat onderwerp is van een wetgevend initiatief. Het lijkt erop dat het gezond verstand heeft gezegevierd, maar helaas is dit niet het geval. Het wetsvoorstel werd niet verworpen vanwege de totale inconsistentie en absurditeit ervan, maar eenvoudigweg omdat het ministerie van Financiën nog geen geld heeft verstrekt voor de implementatie ervan. En dit is alarmerend, want vandaag heeft het ministerie van Financiën geen geld gegeven, maar wat zal er morgen gebeuren? Maar het is absoluut onmogelijk om de aanneming van dit wetsvoorstel in deze vorm toe te staan, omdat het beter is om het helemaal zonder een wet op psychologische bijstand te stellen dan het door de afgevaardigden voorgestelde wetsvoorstel aan te nemen en dan de gevolgen ervan aan te pakken Het wetsontwerp kan om één simpele reden niet worden verbeterd door nieuwe edities en lezingen. De definities van wat deze wet regelt, namelijk wat psychologische hulp is en de soorten ervan, zijn niet bestand tegen kritiek. Ze zijn zo amorf, vaag en niet-specifiek dat aan de ene kant blijkt dat deze wet absoluut alles regelt, en niet alleen wat te maken heeft met het verlenen van psychologische hulp, maar in het algemeen alles wat met psychologie te maken heeft. en aan de andere kant is het over het algemeen onbegrijpelijk: wat regelt het precies? Hoe kan men bijvoorbeeld op wetgevend niveau regelen ‘het helpen van de ontvanger van psychologische hulp bij het begrijpen en oplossen, op basis van een bewuste keuze, van zijn huidige psychologische problemen van emotionele en interpersoonlijke aard, bij het veranderen van gedrag en het ontwikkelen van zijn persoonlijkheid’ ”? En dit is precies hoe psychologische begeleiding in dit wetsvoorstel wordt gedefinieerd. Maar denk er eens over na: “hulp aan de ontvanger van hulp” kan en moet in al het bovenstaande, naast psychologen op hun competentieniveau, worden geboden door leraren, opvoeders, familieleden, maatschappelijk werkers, enz. enzovoort. Volgens de bepalingen van het wetsvoorstel is hen dit recht echter allemaal ontnomen, omdat ze niet op het niveau van een specialist hebben gestudeerd aan de Staatsuniversiteit van Moskou en de Staatsuniversiteit van St. Petersburg aan de Faculteit der Psychologie en zich niet hebben aangesloten bij de SRO, zoals vereist door de wet! Die. Met de goedkeuring van deze wet zullen ouders niet langer in staat zijn om gedragsverandering en persoonlijkheidsontwikkeling van hun kinderen te bewerkstelligen als hun kinderen plotseling psychologische hulp krijgen. Ik vraag me af hoe ze ze dan moeten opvoeden? Of zal een psycholoog dit nu voor hen moeten doen? En de aanneming van dit wetsvoorstel zal aanleiding geven tot een groot aantal van dergelijke juridische incidenten. De overige definities zijn helaas niet beter en in het algemeen krijgt men de indruk dat de auteurs van het wetsvoorstel ze eenvoudigweg hebben herschreven op basis van niet de beste psychologieboeken uit de Sovjet-Unie. keer. Gezien het feit dat de opstellers van het wetsvoorstel duidelijk verbonden zijn met de Staatsuniversiteit van Moskou en de Staatsuniversiteit van St. Petersburg, aangezien de belangen van deze twee universiteiten in het wetsvoorstel worden gelobbyd, geven ze daar blijkbaar ook lezingen aan studenten. Op de een of andere manier heb ik medelijden met hun studenten. En deze mensen beweren dat ze hun psychologieopleiding voor psychologen in heel Rusland hebben voltooid, wier diploma's niet voldoen aan de onderwijskwalificaties die in het wetsvoorstel zijn vastgelegd. En wat, vraag je je af, kunnen ze ons leren? De beste plaats voor zo'n rekening is in de prullenbak! Door mij echter tegen de aanneming van dit wetsontwerp te verzetten, ben ik op geen enkele wijze tegen de aanneming van een wet inzake psychologische bijstand in het algemeen. Zo’n wet is absoluut nodig! Maar dit zou een totaal andere wet moeten zijn, en niet een wet waarvan de aanneming zal leiden tot het ontstaan van veel juridische incidenten en die totveel psychologen zullen “ondergronds” gaan, en er komt een wet die echt nuttig zal zijn voor zowel psychologen als hun cliënten, een wet die zal leiden tot echte verbeteringen op de markt voor psychologische diensten en een wet die feitelijk, en niet declaratief, de En om de wet precies zo te laten zijn, is het in de eerste plaats noodzakelijk om de situatie die zich nu op de markt voor psychologische diensten heeft ontwikkeld nauwlettend in de gaten te houden en te zien hoe de zaken ervoor staan met het verstrekken van psychologische diensten. bijstand. Dat wil zeggen: wie biedt deze, aan wie, onder welke omstandigheden, waar, op welk niveau, van welke kwaliteit, hoe toegankelijk psychologische hulp is, wie deze kan ontvangen en wie niet en om welke redenen, hoe specialisten worden opgeleid, hoeveel van de zijn ze er, hoe komen mensen in dit beroep terecht, welke salarissen of inkomsten ontvangen ze, welke sociale garanties hebben ze, etc. Tegelijkertijd is het noodzakelijk om de situatie niet alleen in Moskou en Sint-Petersburg te analyseren, maar in heel Rusland, omdat het beeld overal heel anders zal zijn. Wanneer een volledig en objectief beeld van de situatie wordt verkregen, is het noodzakelijk om dat te doen bepalen wat goed is, wat de voordelen zijn van het bestaande systeem van psychologische hulpverlening, d.w.z. dat als de wet wordt aangenomen, deze koste wat kost behouden moet blijven en in geen geval vernietigd moet worden. En ook, wat zijn de zwakke punten, tekortkomingen, problemen, d.w.z. bepalen wat precies in het bestaande systeem de wet moet verbeteren of corrigeren. Pas daarna kun je de doelstellingen van de wet, de taken bepalen en op basis hiervan de instrumenten kiezen waarmee dit allemaal kan worden geïmplementeerd. En voordat je deze of gene bepaling in de wet introduceert, moet je de juridische aspecten zorgvuldig analyseren en feitelijke gevolgen waartoe de invoering ervan zal leiden tot actie. Die. Simuleer de situatie en kijk wat er gebeurt, of de situatie verbetert, verslechtert of helemaal niet verandert. Als bijvoorbeeld uit monitoring blijkt dat gemeentelijke psychologische centra en maatschappelijke dienstverleningscentra vaak specialisten in dienst hebben met een onvoldoende kwalificatieniveau, waardoor de kwaliteit van de psychologische hulp die zij verlenen eronder lijdt, dan is de wet uiteraard van oordeel moet een instrument bieden om dit probleem op te lossen. Een dergelijk instrument zou bijvoorbeeld de introductie van een kwalificatie voor hoger onderwijs en een verhoging van de kwalificatievereisten voor werk in deze instellingen kunnen zijn. Maar wat gebeurt er als u deze tool gebruikt? Met de invoering van deze bepaling zullen psychologen met onvoldoende kwalificaties gedwongen worden te vertrekken, waardoor er vacatures ontstaan, maar zullen zij worden vervangen door hoger gekwalificeerde specialisten? Nauwelijks, omdat de salarissen in deze instellingen zijn zo mager dat goede specialisten simpelweg niet voor dit geld zullen werken. En als u deze tool gebruikt, zal niet alleen het probleem dat het zou moeten oplossen, verergeren, maar zal er ook een nieuw probleem worden toegevoegd: een tekort aan personeel in deze instellingen. Daarom wordt het meteen duidelijk dat andere instrumenten moeten worden gebruikt om dit probleem op te lossen, bijvoorbeeld door de salaristarieven in deze instellingen te verhogen tot een niveau dat hen in staat stelt hooggekwalificeerde specialisten aan te trekken. Maar als de staat dit om de een of andere reden niet wil doen, interfereert hij in ieder geval niet met het werk en vernietigt hij het bestaande systeem van psychologische hulp niet. Er moet bijzondere aandacht worden besteed aan de keuze van een controle-instrument regelgeving op het gebied van het verlenen van psychologische bijstand. Het verlenen van psychologische hulp is een delicate aangelegenheid. Daarom zullen de instrumenten die traditioneel hiervoor in de wetgeving worden gebruikt, zoals regulering via zelfregulerende organisaties, vergunningverlening en beroepsaansprakelijkheidsverzekeringen, veel meer kwaad dan goed doen de wet op zelfregulerende organisaties van de Russische Federatie en het wetsvoorstel over psychologische hulp, voorgesteld door afgevaardigden in de Russische Federatie, zijn zeer bureaucratisch,omslachtig en zeer kostbaar, omdat alle kosten voor het in stand houden van zelfregulerende organisaties en het uitvoeren van alle bureaucratische procedures die door deze wetten worden voorgeschreven, op de schouders van psychologen vallen. Zelfregulering heeft goed gewerkt in de bouwsector, maar de inkomens van bouwers en psychologen zijn niet vergelijkbaar! Helaas begrijpen de afgevaardigden die dit wetsvoorstel hebben ingediend dit niet, of doen ze alsof ze het niet begrijpen. Het idee van zelfregulering zelf is echter zeker niet verstoken van gezond verstand. regelgeving zou op een andere manier moeten gebeuren, minder bureaucratisch en niet de zakken van psychologen leegmaken. En in feite bestaat er zelfs nu al zelfregulering op het gebied van het bieden van psychologische hulp, er zijn onafhankelijke verenigingen van psychologen, zoals bijvoorbeeld OPPL, die een ledenregister bijhouden, geavanceerde training geven, toezicht houden en conflicten oplossen; situaties, enz. Dat is het precies: vrijwillige zelfregulering zou wel eens een wetgevend reguleringsinstrument kunnen zijn op het gebied van het verlenen van psychologische hulp. Wat betreft licenties: dit is een instrument van gisteren in de Russische wetgeving, er is een duidelijke neiging om weg te gaan deze methode van controle en regulering wordt in veel industrieën consequent afgeschaft of vervangen door andere vormen, en blijft alleen over in die sectoren waar strikte controle door de overheid noodzakelijk is, bijvoorbeeld op het gebied van onderwijs en geneeskunde. Op het gebied van het verlenen van particuliere psychologische hulp zal het verlenen van vergunningen dus duidelijk overbodig zijn. En het is geen toeval dat licenties worden gebruikt als instrument voor het monitoren van de activiteiten van psychologen in de wet van de Republiek Wit-Rusland inzake het verlenen van psychologische hulp. Ik merk echter op dat, ondanks zo'n strikte controlemethode, in het algemeen. de Wit-Russische wet is veel liberaler dan het wetsvoorstel dat is voorgesteld door Russische afgevaardigden en psychologen. In Wit-Rusland kunnen er personen zijn met zowel een psychologische als een medische en pedagogische opleiding, evenals personen die een professionele omscholing in de psychologie hebben ondergaan op basis van het bestaande hoger onderwijs. En om de beroepsaansprakelijkheidsverzekering als regelgevend instrument te kunnen gebruiken, moet u eerst vaststellen. Wat is precies de professionele verantwoordelijkheid van een psycholoog? Maar deze vraag is niet zo eenvoudig als het op het eerste gezicht lijkt. Feit is dat voor alle veranderingen die optreden in de psyche, in het gedrag en in het algemeen in het leven van de ontvanger van psychologische hulp als gevolg van het verlenen ervan, de verantwoordelijkheid uitsluitend bij de ontvanger van de hulp ligt, dat wil zeggen: cliënt van de psycholoog. De psycholoog is alleen verantwoordelijk voor het creëren van een therapeutische situatie waarin de gewenste veranderingen kunnen plaatsvinden. Ik benadruk dat dit niet noodzakelijkerwijs zal gebeuren, maar wel kan gebeuren, omdat de psycholoog niet verantwoordelijk kan zijn voor de manier waarop de cliënt voordeel haalt uit deze therapeutische situatie. Tegelijkertijd ontstaat de therapeutische situatie niet op zichzelf, maar in het proces van interactie tussen psycholoog en cliënt. En dit proces kan worden beïnvloed door absoluut irrationele factoren. Het komt voor dat ongeacht wat de psycholoog doet, hoe hard hij ook probeert, maar er zich geen therapeutische situatie voordoet en dat is het, dezelfde cliënt komt naar een andere psycholoog, die in principe hetzelfde doet en op hetzelfde professionele niveau, en plotseling verandert alles, het noodzakelijke niveau van interactie ontstaat en het proces is, zoals ze zeggen, begonnen... En de vraag is: wat kan hier verzekerd worden? Hoewel het natuurlijk mogelijk is om te verzekeren. En verzekeringsmaatschappijen zullen graag geld innen van psychologen als de afgevaardigden deze reguleringsmethode in de wet omschrijven. Dit zal gratis hun nettowinst zijn, omdat geen enkele cliënt ooit zal kunnen bewijzen dat iets voor hem niet is veranderd of slechter is geworden vanwege het feit dat de psycholoog op de een of andere manier de therapeutische situatie verkeerd heeft gecreëerd en van verzekeraars ontvangt. wat -betalingen Vanuit mijn oogpunt is dit het meest geschikt in het veldgebruik bij het bieden van psychologische hulp het model van staatscontrole dat wordt toegepast in de sector die hier het dichtst bij staat: het onderwijs. Volgens de Onderwijswet worden enerzijds de activiteiten van staats- en gemeentelijke instellingen op het gebied van onderwijs zeer streng gecontroleerd; anderzijds moeten zij een licentie verkrijgen voor onderwijsactiviteiten en een accreditatieprocedure ondergaan om om eenvoudigweg bijles te geven, privélessen te geven en andere individuele pedagogische activiteiten uit te voeren, zijn geen licenties of andere vergunningen vereist, wat in de wet wordt benadrukt. De hoofdpersoon die de individuele onderwijsactiviteiten regelt is dus de opdrachtgever, d.w.z. iemand heeft een hooggekwalificeerde specialist nodig, en hij is bereid ervoor te betalen, de persoon wendt zich tot een professor, en als kwalificaties niet zo belangrijk zijn, maar de lage kosten van de dienst belangrijker zijn, dan kan hij zich tot een student wenden en niemand verbiedt de student dit werk te doen. Het zou ook op het gebied van psychologische dienstverlening moeten zijn. Voor staatsinstellingen die psychologische hulp verlenen, moeten er vrij strikte vormen van controle worden geboden; dit zou dezelfde vergunning kunnen zijn. Tegelijkertijd mogen er voor particuliere activiteiten bij het verlenen van psychologische hulp geen beperkingen zijn en moet de cliënt het recht hebben om zelf te kiezen wat hij wil. specialist, ongeacht zijn opleidingsniveau en of hij wel of niet lid is van een zelfregulerende organisatie, of hij zijn beroepsaansprakelijkheid heeft verzekerd en of hij nog een andere toestemming heeft gekregen, of de cliënt bereid is overal de verantwoordelijkheid voor te nemen dat hem overkomt als gevolg van het verlenen van psychologische hulp. En als een persoon niet klaar is om een dergelijke verantwoordelijkheid op zich te nemen, dan zijn psychologische begeleiding en psychotherapie voor hem gecontra-indiceerd, omdat het simpelweg geen zin heeft om het uit te voeren. En dit is precies wat in de wet moet worden vastgelegd. Hoewel het werken met bepaalde categorieën ontvangers van psychologische hulp, die daadwerkelijk schade kunnen ondervinden als gevolg van het verlenen van psychologische hulp, en het werken met bepaalde methoden van psychotherapie, ongekwalificeerde mensen zijn. waarvan het gebruik gevaarlijk kan zijn voor de geestelijke en lichamelijke gezondheid van de cliënt, kunnen er passende beperkingen van toepassing zijn. Gezien het feit dat particulier praktiserende psychologen in de regel niet met deze categorieën werken en geen ‘gevaarlijke’ methoden van psychotherapie gebruiken, kunnen dergelijke activiteiten eenvoudigweg legaal worden verwijderd uit de sfeer van de particuliere psychologische praktijk Wat er gedaan moet worden om een adequate wet inzake psychologische hulp te creëren, is het formuleren van definities die voor iedereen begrijpelijk zijn, uiterst specifiek en geen uitgebreide interpretatie mogelijk maken van wat psychologische hulp in het algemeen is, wat professionele psychologische hulp is en wat professionele psychologische hulp is. verstrekt door een psycholoog, wat binnen de reikwijdte van de regelgeving van deze wet valt, en ook dezelfde duidelijke, specifieke en niet-brede interpretatiedefinities van soorten psychologische hulp formuleren. Dit betekent niet dat alle drie de definities in de definitie zouden moeten staan wet, alleen dat de wet duidelijke grenzen moet hebben van wat zij reguleert en wat zij niet doet, aangezien sommige vormen van psychologische hulp op het niveau van hun professionele competentie niet alleen door psychologen kunnen worden geboden, maar ook door leraren, artsen, opleiders, sociale werknemers, enz. Uiteraard verschilt de psychologische hulp die door een psycholoog wordt verleend van de psychologische hulp die wordt verleend door vertegenwoordigers van deze beroepen, maar aangezien het professionals blijken te zijn tijdens de uitoefening van hun professionele activiteiten, is deze ook professioneel, maar kan niet onderworpen zijn aan de regeling van deze wet. Daarom moet de wet een duidelijk onderscheid maken tussen psychologische hulp die door een psycholoog aan zijn cliënten wordt verleend en de psychologische hulp die wordt verleend/