Het is geen geheim dat hun cliënten naar psychologen en psychotherapeuten komen. Precies zij. Ik ben geen uitzondering, mijn klanten komen naar mij toe. Precies de mijne). Dat wil zeggen, zoals ik. En hun ervaringen komen zeer overeen met de mijne. Door de ogen van mijn cliënt. "Wat moet ik doen? Hoe kan ik leven? Vragen, vragen, eeuwige vragen. Lexicale hopeloosheid... Nou, laat me het 'hoe' verwijderen. Het enige dat overblijft is: moet ik dat zijn? Moet ik leven? Ik zal proberen het vraagteken te vervangen door een punt. Dat is alles: ik moet zijn, ik moet leven. Er is altijd een antwoord op elke vraag. Het is makkelijk. Elke vraag kan worden omgezet in een verklaring. Verander het vraagteken in een punt. Dit is een noodzakelijke vaardigheid en ik zou zelfs zeggen een voorwaarde voor innerlijke rust. Plaats een punt of een weglatingsteken, zoals je wilt... De punt is voor mij gemakkelijker te dragen. Maar hoe moeilijk het is om te stoppen, je wilt rennen, rennen, gevleid door de hoop op iets meer, op een specifiek antwoord. En ik zoek en vind. Ik bijt in kennis, slik het door, spuug het uit en slik het weer door. Iets nieuws, het lijkt alsof het klopt, het lijkt alsof het over mij gaat... En plotseling, nee, het klopt niet, er klopt iets niet, ik gooi het weg en ga verder. Teleurgesteld, verwoest... Ik zoek opnieuw. Altijd actief op zoek, verdomme... Ik vind eindelijk antwoorden in religie, maar verdomd, het is zo eng, het is in tegenspraak met al mijn andere kennis. Zal er nu echt een eeuwige strijd in mij plaatsvinden? Wie moet ik geloven, wat moet ik geloven? Of geloof gewoon... God sta me bij! En ineens een vreemde vraag: - Ben je in mij geïnteresseerd? Natuurlijk ben ik dat. Jouw kennis, wereldbeeld... - Nee, ben ik gewoon interessant op zichzelf? Zonder kennis, zonder alles? Ik heb erover nagedacht. Ik begon te kijken en opeens zag ik alleen maar een man. Gewoon een vrouw. Die er bij wil zijn en alleen maar wil steunen. Ze probeert geen les te geven, maar staat gewoon naast me... En zegt dat ze bij me is en klaar is om me te steunen... En plotseling liet ze me gaan. Ik ben niet alleen. Dus dit is wat voor soort rendier jij bent. Dus dat is waar ik bang voor ben en waarom ik ren. Eenzaamheid en afwijzing... Ik wil huilen. Ze zegt dat ze me graag wil knuffelen. Ik schaam me altijd voor zulke woorden. Maar diep van binnen vind ik het jammer dat Skype knuffelen niet toestaat... Ik kijk naar haar en begrijp het, maar ze is maar een persoon... Gewoon een vrouw... Met wie ik op een andere manier communiceer, niet zoals gewoonlijk . Maar het is gewoon communicatie, gewoon een ontmoeting die iets van binnen onthult en me tot mezelf brengt. Maar ook ik ben maar een vrouw met mijn angsten en ervaringen en met tranen in mijn ogen en een blije glimlach op mijn gezicht. Ik ben. Ik moet zijn en ik moet leven... Dank je wel..." PS We hebben elkaar eindelijk ontmoet…